อบอุ่นไม่มาตรแม้น ใดเหมือน
อุ่นรักจักเหมือนเรือน แรกเย้า
ไออุ่นยังกรุ่นเตือน ตามติด ตนแฮ
อิงแอบแนบโอบเข้า อาบซึ้งตรึงกมล ฯ
อ้อมอกเคยคุดคู้ เคียงหมอน
เอื้อนเอ่ยก่อนกกนอน แนบข้าง
โอบกอดพรอดร่ำพร พร่ำรัก ลูกยา
โอ้อกลูก..อ้างว้าง นึกหน้าน้ำตาคลอ ฯ
7 มกราคม 2547 11:36 น. - comment id 199076
คิดถึงแม่แน่ ๆ จึงเขียนกลอนบทนี้ขึ้นมาใช่มั้ยค่ะ มาทักทายอีแล้วค่ะ ติดตามผลงานเสมอนะค่ะ

7 มกราคม 2547 12:02 น. - comment id 199097
แต่งได้เก่งจัง แวะมาชื่นชมผลงานค่ะ

7 มกราคม 2547 15:01 น. - comment id 199177
เมื่อเราล้มใครหนอวิ่งมาอุ้ม
แล้วปลอบขวัญปัดฝุ่นที่เปรอะเปื้อน
อยู่ไกล้เรายามกลัวไม่แชเชือน
ไม่มีใครเสมือนแม่ที่รักเรา
คิดถึงแม่ขึ้นมาน้ำตามันก็ไหลอยากกลับไปซบลงที่ตรงตักแม่

7 มกราคม 2547 17:44 น. - comment id 199265
เป็น..สิ่งที่เกิดจริงกับตัวผมสมัยเด็ก แม่จะเล่านิทานให้ฟัง ผมจะเล่นหุ่นในผ้าหุ่ม ทุกวันจะกราบหมอน ทุกวันแม่จะนอนกอด เวลาไข้แม่จะต้องอยู่เฝ้า คอยเช็ดตัวทั้งคืน เพราะสมัยเด็ก เวลาป่วยผมจะละเมอและเพ้อ...ทั้งคืน... กระทั่งจบ ป.6 ไปอยู่ต่างจังหวัด ปีนึงกลับครั้งนึง ไปเรียนหนังสือ....ฯลฯ ..........

7 มกราคม 2547 20:21 น. - comment id 199331
อิงแอบอุ่นอ้อมอก มารดา คราวเมื่อเป็นทาริกา เด็กน้อย ยามเจ็บป่วยร้องจ้า ดึกดื่น แม่ตื่นจาอ่อนช้อย โอบอุ้มแอบกาย

7 มกราคม 2547 20:47 น. - comment id 199335
กวีบ้านนอก แต่ความคิดสมัยใหม่

8 มกราคม 2547 01:17 น. - comment id 199425
เมื่อมีท้องแม่อุ้มท้อง ปองเห็นหน้า
เมื่อคลอดมา แม่กล่อมเกลี้ยง เลี้ยงเติบใหญ่
เมื่อเจ็บป่วย แม่รักษา ว้าวุ่นใจ
เมื่อร้องไห้ แม่ปลอบขวัญ ทุกข์บรรเทา
แม่รักลูกผูกพันมั่นเช่นนี้
แม่จึงมีพระคุณดั่งขุนเขา
ค่าน้ำเงินจะกี่ล้าน เปรียบปานเอา
ค่านั้นเล่า ยังด้อยกว่า ค่าน้ำนม.
อ่านผลงานของกวีบ้านนอกสำนวนนี้แล้ว ทำให้ไม้เก็ดคิดถึงแม่ขึ้นมาตะหงิด ๆ แม่ของไม้เก็ดลาโลกไปตั้งแต่ยังเด็ก (ตั้งแต่สิ้นลมไป จดหมายสักฉบับก็ไม่เขียนมาถึง) ปล่อยให้ไม้เก็ดคิดถึงหาตลอดมา... วันนี้จึงขอร่วมเขียนถึงแม่ด้วยคน

8 มกราคม 2547 01:29 น. - comment id 199434
แต่งได้ดีจังค่ะ

8 มกราคม 2547 08:56 น. - comment id 199498
แต่งโคลงได้ไพเราะมากๆครับ ความหมายดีด้วย คิดถึงแม่เช่นกันครับ
