เพียงสายลม...

กวีบ้านนอก..*

               เธอ...เธอแท้ๆ เลย เข้ามาในชีวิตฉัน ฉันอยู่ดีๆ เธอก็เข้ามาทำให้ว้าวุ่นจิตใจ  เธอ...เธอคนเดียว จริงๆ เลย ให้ตายสิ  เธอน่ารัก อ่อนหวาน ขี้งอน อยากจะบ้าตาย ให้ดิ้นตายเลย เอ้า !  เวลาเธอเอียงอาย ยิ้มอ่อนโยน รอยยิ้มของเธอ โอย..ทรมานใจ  ใจหนึ่งอยากกอดเธอรัดให้เธอขาดเป็นสองท่อนไปเลย แต่อีกใจกลับอยากทะนุถนอมเธอไว้ไม่ให้ยุงไรไต่ตอม เพราะเธอช่างอ่อนไหว หวานซึ้ง เกินที่จะถูกแม้เพียงฝุ่นผงเล็กน้อย  เวลาไม่เจอเธอ เวลาคิดถึงเธอ ใจมันจะขาดรอน ๆ ใจเต้นช้าลง ๆ ๆ ..............  ไม่ ไม่ ไม่ ต้องหักห้ามใจ นี่เรากำลังเป็นอะไร นี่เรากำลังทำอะไรอยู่ โถ่...ทำไมนะ สวรรค์ประทานเธอให้มาพบฉัน แล้วใยพาเธอจากไป อย่างไม่หวนกลับ..!!!!   หากพรหมเป็นผู้ลิขิต ฉันจะเกลียดพรหมองค์นั้นจนวันตาย หากฟ้าเป็นผู้ลิขิต ฉันจะเกลียดฟ้าจนวันตาย จะมีใครเล่าพาเธอให้พบฉัน แล้วพาเธอจากไป จะโทษใครได้ เธอ...เธอคนเดียว ที่ฉันต้องจดจำจนวันตาย เธอออออออออ จากไป... จากไป....ทิ้งไว้เพียงรอยประทับใจที่ฝังแน่น เหนียวหนึบ ติดแน่น ทานทน คงมั่น ตราตรึง ซึ้งกินใจซะไม่มีทีเดียว............  นึกถึงวันที่เรามองจันทร์ด้วยกัน เธอเป็นจันทร์ฉันเป็นเมฆ วันที่เธอร้องเพลงให้ฟัง วันที่ฉันอ่านกลอนให้เธอฟัง วันที่เธอบอกลาราตรีสวัสดิ์ก่อนนอน เวลาที่เธอบอกคิดถึง......... วันนี้ฉันคิดถึงเธอ..... เธอคนเดียว..คนนั้น เธอเป็นเหมือนลมที่ฉันได้แค่ได้เชยชมความเย็นสบาย เป็นสุข แล้วเธอก็พัดผ่านไป ค่อยๆ  ผ่านไป อย่างไม่หวนกลับ..!!!