11 ธันวาคม 2551 18:04 น.
กันนาเทวี
รักเธอคิดถึงเธอนะที่รัก
จะให้หักห้ามใจลาอย่ามาถาม
เมื่อรักแล้วคิดทำไมให้มากความ
คือนิยามจริงใจใช่หลอกลวง
รักเธอรู้เสียบ้างอย่าห่างเหิน
ช้ำมาเกินจะทำใจไม่ให้ห่วง
ธรรมดาคำสัญญาจำต้องทวง
รักจึงหวงถ่วงไว้ใช่กักกัน
รักเธอหวังไว้ได้สุขพร้อม
แต่ไม่ยอมให้ใครอื่นมาร่วมฝัน
เพราะใจนี้เธอเป็นคนสำคัญ
ขอจำมั่นนะเธออย่าเผลอใจ
ไม่มีหลักประกันใดจะเสนอ
ทรัพย์เลิศเลอไม่มีมากองให้
ทั้งแก้วแหวนเงินทองล้ำค่าใด
ความจริงใจสำคัญกว่านะคนดี
ถ้ามั่นใจแล้วว่าเธอรักฉัน
ส่งมือมาให้กันอย่าหน่ายหนี
อุปสรรคอาจร้อยเท่าพันทวี
ไม่ทิ้งเธอคนดีขอสัญญา
ฉันไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่
หากเชื่อใจคนที่ยืนตรงหน้า
ฉันคือคนที่ต้องการตลอดมา
ก้อจะรักให้สมค่าเธอเชื่อใจ
กันนาเทวี
๑๑ ธันวาคม ๒๕๕๑
9 ธันวาคม 2551 19:58 น.
กันนาเทวี
กับคำถามถึงนิยามแห่งความรัก
แจ้งประจักษ์แก่ใจไม่ใช่หรือ
จะกล่าวถ้อยร้อยคำใดใครเล่าลือ
เพราะรักคือใจเราสองที่พ้องพาน
รักก่อร่างสร้างโลกโศกและสุข
รักมีทุกข์ปะปนระคนหวาน
รักซาบซึ้งตรึงใจไหนจะปาน
ชีวิตผ่านรักขมตรมตรอมใจ
อุปสรรครักเป็นเช่นขวากหนาม
ยังล่วงข้ามฝ่าฟันไม่หวั่นไหว
พลังรักเข้มแข็งแกร่งเพียงไร
มนต์ดลให้รักเจ้าเข้าครอบครอง
รักแท้แต่ห่างไกลส่งใจถึง
ครวญคะนึงข้ามฟ้ามาสนอง
รอคอยฝันมั่นใจในครรลอง
แม้จำจองตัวไว้ใจโบยบิน
โอ้ที่รักคนดีมีคำตอบ
ส่งรักมอบห่มขวัญใจใฝ่ถวิล
มองปลายฟ้าดาวพร่างหว่างเมฆินทร์
คนละถิ่นยังเพ้อพร่ำคอยรำพัน
กับคำถามนิยามแห่งความรัก
ซึ้งประจักษ์กับใจใครเสกสรรค์
เพราะรักนี้เทียบเท่าดวงชีวัน
รักสำคัญเกินกล่าวเล่าบรรยาย
กันนาเทวี
๙ ธันวาคม ๒๕๕๑
8 ธันวาคม 2551 21:00 น.
กันนาเทวี
บนถนนเส้นทางคนสร้างฝัน
ความสัมพันธ์สานต่อก่อจากเพื่อน
เป็นคู่คิดมิตรแท้มิแชเชือน
เธอเสมือนดอกไม้บานกลางลานใจ
งามตระการชูช่อละออฟุ้ง
หอมจรุงกลิ่นบุหงาพาหวั่นไหว
เธอคนดีมีรักปักหทัย
ฟ้าอำไพผ่องเพ็ญเย็นรื่นรมย์
ด้วยรู้ซึ้งถึงใจที่ใฝ่ภัคดิ์
เริ่มประจักษ์น้ำใจให้สุขสม
เพียรสรรสร้างทางดีที่ชื่นชม
เพราะอุดมคุณเลิศประเสริฐพอ
คนชอบกลอนเหมือนกันต่างฝันเฟื่อง
คุยกันได้ทุกเรื่องไปสมใจหนอ
จะทุ่มเทใจให้ไม่รั้งรอ
ขอเพียงพออิ่มใจมิตรไมตรี
หวั่นเจ็บร้าวหนาวใจไม่สมรัก
หวั่นกลัวนักนักกลอนอักษรศรี
คารมร้ายชายพร่ำหว่านวจี
กลลวงมีกลอนเศร้าแสร้งเหงาทรวง
โอ้...เพื่อนรักนักกลอนที่นอนฝัน
กลอนสร้างสรรค์ไร้มนต์ดลห่วงหวง
คำรักที่หวังนักจักตักตวง
อาจจมบ่วงน้ำตาคราผันเเปร
กันนาเทวี
๘ ธันวาคม ๒๕๕๑
6 ธันวาคม 2551 21:05 น.
กันนาเทวี
คำว่าบ้านคือสถานที่พักพิง
ได้แอบอิงอาศัยได้ไออุ่น
มีรักใคร่ไมตรีมีการุณ
มีน้ำใจเจือจุนทุนสังคม
บ้านกลอนคือบ้านเราที่เนานาน
เราเบิกบานบ้านนี้มีเงาร่ม
มีเพื่อนพ้องพี่น้องปองชื่นชม
ร่วมภิรมย์อ่านเขียนเวียนคำกลอน
ณ บ้านนี้เวียนมาพักอาศัย
บ้างจากไปบ้างก็ลามาผลัดผ่อน
บ้างหายหน้าไปนานเพื่อนอาวรณ์
เชิญชวนย้อนกลับมาต่างอาลัย
ตั้งคำกลอนบทกวีมีหลายหลาก
มีเรื่องมากตั้งประเด็นเช่นปราศัย
มีปัญหาขัดข้องบ้างหมองใจ
เคลียร์กันได้พี่น้องปรองปรีดา
บ้างติติงท้วงถามตามสงสัย
บ้างน้อยใจบ่นท้อครหา
ธรรมดาโลกนี้อนิจจา
ต่างนินทาสรรเสริญเจริญใจ
บางกะทู้เรื่องสั้นนั้นสนุก
บางทีทุกข์อ่านแล้วน้ำตาไหล
นี่แหละหนารสชาติบ้านกลอนไทย
จากถิ่นไหนล้วนร่วมรักสามัคคี
กันนาเทวี
๖ ธันวาคม ๒๕๕๑
4 ธันวาคม 2551 19:46 น.
กันนาเทวี
ออมเงินตราเอาไว้ใส่กระปุก
เมื่อยามทุกข์ประสบภัยในปัญหา
จะพอช่วยประทังยังชีวา
ได้พึ่งพาเงินออมไว้ในยามจน
ออมเงินตราเป็นทุนหนุนก้าวหน้า
การศึกษาลงทุนหุ้นปันผล
กาลข้างหน้าเติบโตได้พึ่งตน
หากขัดสนเบิกใช้ได้ทันที
การใช้เงินเพลินไปตามใจอยาก
สิ่งล่อใจหลายหลากมากแสงสี
รายได้น้อยใช้สิทธิ์เครดิตมี
ต้องติดหนี้พัวพันกันรุงรัง
ออมน้ำใจรักใคร่ใฝ่ถนอม
รู้จักยอมเสียสละจะสมหวัง
เก็บรักออมใส่รวมร่วมพลัง
แต่งแต้มทั้งสองใจให้อิ่มเอม
อดออมไว้แต่วันนี้มีแต่สุข
หยอดกระปุกวันละนิดจิตเกษม
มีเงินตราเลี้ยงชีวีพอปรีดิ์เปรม
ยามรักเต็มห้วงใจฝากให้เธอ...
กันนาเทวี
๔ ธันวาคม ๒๕๕๑
Calendar
Lovers
18 คน เลิฟกันนาเทวี
หน้าส่วนตัว
1804
