
ฉันไม่ใช่ท้องฟ้า
หรือว่าสายลมเย็น
ฉันไม่ใช่เช่น
ดั่งที่เห็นเคยเป็นมา
ฉันไม่ใช่ผีเสื้อ
ที่บินเหนือหว่างบุปผา
ฉันเป็นคนมายา
ที่แสร้งว่าจะจริงใจ
ฉันไม่ใช่ที่พักพิง
ลำธารนิ่งที่สวยใส
ฉันเป็นเช่นเพลิงไฟ
ที่เผาไหม้ในดวงตา
ฉันไม่ใช่สีขาว
หรือดวงดาวที่พราวฟ้า
เพราะฉันอยู่ในหยาดน้ำตา
ดั่งนี้-ฤาจะมีค่ากับใคร

เป็นเพียงสายลม..ที่หวังดี
เธอเลยไม่เคยเห็นคุณค่า
เพียงแค่สายลมที่พัดผ่านมา
คงสัมผัสกายาแล้วจากไป
สายลมหวังดี..คนนี้
ยังเฝ้าวนเวียนอยู่ใกล้..ใกล้
ยังคอยเป็นห่วงเป็นใย
หัวใจยังคิดผูกพัน
เธอคงไม่เคยรู้สึก
ถึงความคิดนึกในใจฉัน
ไม่เคยรู้สึกผูกพัน
ไม่เคยคิดไม่เคยฝัน..เรื่องของเรา
ฉัน..คงต้องลาก่อน
สายลมอย่างฉันคงต้องเหงา
คงพัดจากไปแผ่วแผ่วเบา
ทิ้งความโง่เขลา..กับหัวใจ..ที่ร้าวราน

รู้บ้างไหม
ว่ามีใครคอยรักคอยเป็นห่วง
เธอเป็นดวงใจทั้งดวง
ซึ่งมีใคร..ใครคอยห่วงใย
รู้บ้างมั๊ย
ว่าใครคอยเอาใจใส่
กับทุกทุกอย่างที่เป็นไป
มีใครคอยห่วงใยดูแล
เธอจะรู้หรือแกล้งไม่รู้
ฉันก้อจะเป็นแบบนี้
รักและห่วง..คนดี
คนคนนี้..ไม่คิดเปลี่ยนแปลง

จะหลอกตัวเองไปทำไม
ในเมื่ออะไรๆย่อมไม่เหมือนเคย
เพราะความในใจเราก็ไม่กล้าเผย
กลัวจะละเลย..เฉยเมยกันอีกครา
ถึงแม้เราจะคบกันใหม่
แต่ใจของเราก็อ่อนล้า
และยังมีช่องว่างแห่งกาลเวลา
ที่พาให้เวลาเปลี่ยนไป
ถึงจะเคยรักแสนรัก
เราก็เปลี่ยนกันได้
อย่าเลยนะ..ที่เราจะฝืนใจ
ตั้งต้นนับหนึ่งใหม่
ก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา

ความรัก-มิใช่อะไรที่งดงามทั้งหมด
แม้จะสวยสดตอนเริ่มต้น
บทลงท้ายก็เหมือน-เหมือนกันแทบทุกคน
เป็นความสุขล้นที่แลกกับความทุกข์ทนในหัวใจ