
ความรักไม่มีเสียง
เพราะเป็นเพียงความรู้สึก
ก่อตัวในส่วนลึก
ในสำนึกของจิตใจ
ความรักไม่มีตัวตน
ไม่มีคนใดเห็นได้
รู้เพียงระหว่างใจกับใจ
ที่ซ่อนไว้ในความผูกพัน

รักมากจึงอยากให้รู้
สบตาฉันดู..แล้วเธอจะรู้ว่าแค่ไหน
รักมากจึงอยากอยู่ใกล้
บอกสักคำได้ไหม
ว่าเธอก็มีใจให้..เช่นกัน

อย่าเอ่ยออกมาว่าคิดถึง
เมื่อไม่ได้ตราตรึงสักเท่าไหร่
อย่าเอ่ยออกมาว่าห่วงใย
เมื่อหัวใจไม่รู้สึกอาทร
สิ่งที่ดีที่ได้รับกับเคยให้
สุดท้ายหายไปในวันก่อน
หายลับพร้อมกับความอาวรณ์
เหลืออารมณ์ร้าวรอนซับซ้อนใจ

วันนี้...แม้หวนคิด..เสียดาย
ก็คงจะสายเกินไป
หากคิดว่าเสียใจ
ยังอาจอภัยให้กัน
แต่จะให้ย้อนคืนใจ
คงเป็นได้เพียงฝัน
ขอเพียงเก็บสิ่งดี..ดี
ที่เคยมีต่อกัน
พักไว้ตรงนั้น..เถอะนะใจ

แปลกดีนะ.................
เมื่อเรารักใครสักคน
ก็ทำทีไม่สนไปอย่างนั้น
ทั้งที่ใจร่ำร้องจะผูกพัน
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
เธอล่ะ.....................
เป็นเหมือนฉันบ้างหรือเปล่า
รู้สึกแปลกแปลก..ในใจบ้างไหม
หลังจากวันนั้น..ใจฉันก็เริ่มเปลี่ยนไป
รู้สึกหวั่นไหวทุกทีที่คิดถึงเธอ
เธอเคยรู้สึกแบบนี้บ้างไหม
รู้สึกคิดถึงและ...ห่วงใย
ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร
ไม่รู้ว่า..ทำไม
ถึงมีความรู้สึกแบบนี้..ให้กับเธอ