31 ตุลาคม 2550 04:54 น.
เพรง.พเยีย
๏ สัมผัสแรกบอกเราในเช้าหนึ่ง
คงมาถึงแล้วสินะ..ฤดูหนาว
ลมลู่พัดใบไม้จนไหวราว-
บอกกล่าว..จะผลัดร่วงลงสู่ดิน
๏ ท้องฟ้าหม่นครึ้มสีทึมเทา
ซึมเซาจากวันก่อนก็หายสิ้น
เหลือบมองบนโต๊ะ..ปฏิทิน
เป็นภาพศิลป์จิตรกรรมสีน้ำมัน
๏ เป็นเส้นสายลายไทยที่ใจชอบ
ได้รับมอบจากน้องเป็นของขวัญ
มีรอยขีดฆ่าไปแต่ละวัน
มีวงกลม, ดอกจัน, ฉันทำไว้
๏ เครื่องหมาย ดอกจัน..วันพิเศษ
ที่บอกเหตุว่าสำคัญกว่าวันไหน
เป็นวันที่งดงามก่อความนัย
ฝากหัวใจ..ให้ผนึกบันทึกรอย
๏ คือวันที่หัวใจได้แย้มบาน
ได้เอิบซ่านท่ามเงาความเหงาหงอย
ชื่นเสมือนหยาดน้ำอันฉ่ำปรอย
เมื่อยินถ้อยส่งถึงจากหนึ่งใคร
๏ ราวว่ามันแสนนาน...
ที่แว่วหวาน..ค่อยค่อยเลือนสู่หลับใหล
จนลิ้มลองความเหงาอย่างเข้าใจ
และตราไว้จดจำเพียงลำพัง
๏ นานเท่าไหร่แล้วนะ...
ที่ปฏิทินพลิกไปเป็นแผ่นหลัง
มีเพียงรอยขีดฆ่าที่คงยัง-
เขียนไปทั้งทั่วแผ่นอย่างเปล่าดาย
...................................
๏ สิบเก้าตุลาคม...
เช้าหนึ่งที่สายลม..บ่มความหมาย
หวนเอารอยจำหลักมาทักทาย
ฉันระบาย..ดอกรัก..ผ่านรอยจัน
15 ตุลาคม 2550 04:46 น.
เพรง.พเยีย
๏ หากจะถาม..ว่ารักสักเท่าไหน
ตอบไม่ได้..วัดไม่ได้..เท่ารู้สึก
ทุกอณูทุกมวลในส่วนลึก
ล้วนผนึกมั่นหมาย..แต่ชายเดียว
๏ เกินกว่าหาคำใดอธิบาย
หรือบรรยายได้ถึงสักครึ่งเสี้ยว
ความละเมียด..ร้อยผสมจนกลมเกลียว
ความแน่นเหนียว..หลอมใจรักลงภักดี
๏ ถึงอยู่ไกล..แสนไกลแม้ในฝัน
ท่ามสัมพันธ์เลือนลางและริบหรี่
ก็ไม่เคยหยุดรักสักนาที
เดือนต่อเดือน..ปีต่อปี..ทวีคูณ
๏ เป็นความคำนึงในความเงียบ
ที่เลยเรียบ..จนเหมือนว่าเลือนสูญ
เปล่าหรอกนะ..ความผูกพันคงเพิ่มพูน
คงเทิดทูนเช่นคำอยู่ร่ำไป
๏ อาจมิใช่แสงแห่งดวงดาว
ที่พร่างพราวปรากฏสวยสดใส
หากเป็นแสงเพียงตะเกียงไฟ
ที่จุดไหม้คอยท่าอย่างอาทร
๏ เห็นรอยยิ้มบางบางนั้นบ้างไหม
คือหัวใจบรรจุอนุสรณ์
ที่มั่นคงความหมายไม่คลายคลอน
จากอกอร..ได้มอบสู่..เพียงผู้เดียว..
3 ตุลาคม 2550 04:59 น.
เพรง.พเยีย
๏ ใบหน้าซีดขาวราวกระดาษ
หวั่นหวาดรุกรัวไปทั่วร่าง
ภาพเห็นตรงหน้าค่อยพร่าจาง
โลกคว้างคล้ายดับลงฉับพลัน
๏ เย็นเยียบกรีดขั้วถึงหัวใจ
ไม่ใช่...ที่เห็นไม่ใช่ฝัน !
สำนึกคอยบีบจนตีบตัน
อั้ดอั้นแทบล้มลงทั้งยืน
๏ ราวระดมด้วยคมดาบ
ปวดปลาบเมื่อเห็น..เขาเป็นอื่น
ศรัทธา-ความหวัง..มันพังคลืน
ขมขื่นแค่ไหนที่ใจนี้
๏ เหมือนฉันถูกผลักลงสู่เหว
แหลกเหลวด้วยน้ำมือเธอขยี้
ใจฉันแหลกสิ้นไร้ชิ้นดี
นาทีนี้เหมือนตายทั้งเป็น
๏ นี่ฉันทำผิดอะไรเล่า
ให้เขาลวงหลอกหยามเล่น
หรือฉันต้องสาปในบาปเวร
ตามเข่นจองฆ่าจนสาใจ
๏ ภาพเห็นตรงหน้าค่อยพร่าสั่น
สุดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล
เขาทำกับฉันได้อย่างไร
อีกใครที่เห็น..นั้นผู้ชาย !
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพรง.พเยีย
หน้าส่วนตัว
1270
