... คิดถึงนะรอยยิ้ม ...

เพรง.พเยีย

๏  สวัสดี...รอยยิ้มที่คิดถึง  
ที่เป็นหนึ่งพิมพ์ใจอยู่ไม่หาย
เสมือนรอยลงรัก...ฉลักลาย  
ทรงความหมายงดงาม...เมื่อยามมอง

๏  ณ รอยยิ้ม...สบายดีไหม...  
ฝากถามไปถึงคนเป็นเจ้าของ  
จากวันนั้นผ่านวันตามครรลอง   
พาเราสองพบพานแล้วผ่านไกล

๏  แต่โปรดรู้...มีหนึ่งคิดถึงนัก  
กี่ร้อยสักอักษรออกปราศรัย
คงมิเทียบเสียงระรัวของหัวใจ  
เฝ้ารอใครส่งยิ้มมาอีกครั้ง   

๏  รู้ไหมในระหว่างที่ห่างหาย  
ความเดียวดายเหมือนเงา..เฝ้าคอยสั่ง
อย่าเลยนะ...อย่าให้เพ้อเพียงลำพัง 
อย่าให้ตั้งตาเก้อชะเง้อคอย

๏  แอบยิ้มอยู่ไกลไกล..ใช่หรือเปล่า 
หรือแอบเฝ้าเหมือนเคย...ไม่เอ่ยถ้อย
บางครั้งสัมผัสรู้ถึงร่องรอย    
ก็ยิ่งพลอยกระวนกระวายใจ

๏  แม้ท้องฟ้าวันนี้...ที่ปรากฏ  
จะสวยสดด้วยยาม...สีครามใส  
แต่หากมีเมฆขาว-รอยยิ้มใคร  
ยิ่งพลอยให้โลกนี้...ชื่นชีวา

๏  ผ่านรอบคืนเพ็ญงาม...เฝ้าถามไถ่ 
ฝากความไปถึงเขาจันทร์เจ้าขา
หนึ่งคงรออีกคน...ร่วมสนทนา
ก่อนนิทราลากัน..."จงฝันดี"

๏  แม้คืนนี้จันทร์ฟ้าที่ปรากฏ  
รอบทรงกรดเรืองแซมเติมแต้มสี
คงเป็นสรวงตื่นตาแห่งราตรี      
ถ้าเพียงมีเธอเย้า...ร่วมเงาจันทร์

๏  ปฐมบทความดี...ที่มีให้  
คงตรึงใจเสมอกาลที่ผ่านผัน
จึงห่วงหาคำนึงอยู่ถึงกัน  
เพียงเธอนั้น..นะคนดี...ทุกที่ไป

๏  คิดถึงนะรอยยิ้ม...   
ร่างรอยพิมพ์บรรจงมาส่งให้
พร้อมบทเพลงมอบเคียงเพียงหนึ่งใคร 
ฉันดีใจที่มีเธอ...เสมอมา...