12 กรกฎาคม 2552 11:27 น.
				
												
				
								เพรง.พเยีย
		
					
				
๏  มะลิร้อยถวายลงหน้าองค์พระ  
พวงอุบะ..รักร้อยเป็นสร้อยสาย
กลีบใบแก้วแซมอวดเป็นลวดลาย  
ลูกถวายหมายนำเพื่อบำบวง
๏  จุดธูปเทียนน้อมจิตอธิษฐาน  
ขอประทานพรสวรรค์ทุกชั้นสรวง
ช่วยดับเถิดหมองไหม้ข้างในทรวง  
ที่ปานห้วงหุบเหวแห่งเปลวไฟ
๏  สองมือลูกกราบขอ..หลวงพ่อขา...  
โปรดเมตตา..ลูกหน่อยจะได้ไหม
ลูกนี้บาปหนัก..นักหรือไร   
จึงต้องไห้สาหัสถึงบัดนี้
๏  หลวงพ่อเจ้าขา...   
สิ้นแล้วค่าความรักและศักดิ์ศรี
เขาทำเหมือนหัวใจไม่เคยมี   
เหลือเกินที่ใจคนจะทนทาน
๏  มิรู้เลยผ่านมาคือยาพิษ      
เขาประดิษฐ์ซ่อนใส่ในคำหวาน
จึงเผลอไผลเสพสิ้นทั้งวิญญาณ  
โอ้น้ำตาล...กร่อนกินแทบสิ้นใจ
๏  หลวงพ่อเจ้าขา...   
สุดปัญญาลูกแท้จะแก้ไข
ทุกข์ร้อนราวเพลิงทัณฑ์..ทำฉันใด  
ดับพ้นได้..วิญญาณอันซานซม
๏  หรือคือบาปหนี้รักอันหนักแสน  
ให้หวนแม้นคืนมาอย่างสาสม
เสียงเขาเย้ยหมิ่นหยามดั่งหนามคม  
กรีดแผลจมลึกซ้ำลงทำร้าย 
๏  หลวงพ่อขา..ขอแรงสักแสงนำ-    
ใจคนช้ำเจียนล่มแหลกสลาย
รักษารอยแผลตรม..ผู้งมงาย   
แม้ใจกายถวายวัด..ก็จะยอม..