จากงานเขียนร้อยกรอง ร้อยกองขยะอักษรที่ฉันอาศัยระบายตัวตน อย่างที่เกริ่นข้างต้น .. ฉันปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างไหลเอื่อยไปตามกาลเวลา และในเมื่อตัวฉันเองยังไม่ค่อยจะให้ความสำคัญกับงานเขียนของฉัน ฉันจึงไม่คาดคิดว่า จะมีบางคนกลับให้ความสนใจยิ่งกว่า คราวที่เพื่อนของฉันถาม เรื่องการรวมงานเขียนของตัวฉันจัดเป็นรูปเล่ม ฉันหัวเราะราวกับว่าเพื่อนเล่าเรื่องตลกขบขัน .. และเมื่อถูกเพื่อนคนเดิมถามย้ำหลาย ๆ หนเข้า ฉันก็ตอบว่า.. ฉันยังไม่พร้อม..งานเขียนของฉันยังไม่สมบูรณ์แบบ.. แต่เมื่อถูกย้อนด้วยคำพูดที่ว่า..ฉันเอาอะไรมาวัดเป็นมาตรฐาน..เมื่อไหร่พร้อม ฉันกลับตอบไม่ได้..ต้องจำนนต่อคำถามนั้น ด้