โคลอน

 ฉันเดินทางเย็นวันศุกร์ไปถึงโรงพยาบาลเช้าวันเสาร์ เพราะโรงพยาบาลอยู่ในตัวจังหวัดก็เลยตรงดิ่งไปโดยไม่ได้กลับบ้าน ไปถึงก็พูดจ้อยังกะนกแก้วนกขุนทอง(แม่บอกอย่างงั้น...เหอๆ) ยายออกจากห้องไอซียูตั้งแต่บ่ายวันศุกร์...อาการดีขึ้นแล้ว แม้จะยังไม่เต็มร้อย แต่แค่นี้ทุกคนก็พอใจแล้ว เพราะจากการพูดคุยกัน น้าบอกว่า วันแรกที่ย้ายจากโรงพยาบาลในตัวอำเภอมาในตัวจังหวัด ยายอาการหนักมากต้องใส่อ๊อกซิเจน ตอนอยู่ในรถพยาบาลขณะส่งตัวไปอีกโรงพยาบาล ยายบอกว่า"ไม่อยากไป จะกลับไปตายที่บ้าน" T_T แล้วก็บอกให้แม่กับน้าพนมมือและสวดมนต์ตาม เท่านั้นแหละทุกคนก็ปล่อยโฮ เพราะคิดในใจแต่มาพูดกันทีหลังว่า ยายคงจะไม่อยู่แน่แล้ว พอมาถึงโรงพยาบาลก็ต้องเข้าห้องไอซียู พอตกดึกหมอบอกให้ญาติๆเข้าไปเพราะยายอาการทรุดลงจนต้องปั๊มหัวใจ น้าบอกว่าชั่ววินาทีหนึ่งทุกคนเห็นยายนิ่งไปแล้ว...แต่คุณหมอก็ยังพยายามช่วยให้ลมหายใจยายกลับมาบวกกับเสียงเรียกยายให้กลับมาของแม่และน้าๆ เราไม่รู้ว่าเสียงนั้นไปถึงยายมั๊ย...แต่ยายก็กลับมา พอยายฟื้นในตอนเช้าก็เริ่มพูดแต่เป็นการพูดที่เหมือนเพ้อมากกว่า น้าบอกว่ายายพูดถึง ในหลวง ว่า"ขอให้พระเจ้าอยู่หัวอายุยืน ขอให้ประเทศไทยสงบ "T_T ฉันเข้าใจว่าทำไมยายถึงนึกถึงในหลวงขณะนั้น เพราะยายจะชอบดูข่าวพระราชสำนักมาก และทุกครั้งก็จะพูดว่า"สงสารในหลวง ไม่สบายทั้งตัวและหัวใจ ทำไมคนไทยไม่รักกันไม่สงสารท่านบ้างเหรอ" ทำนองนี้อยู่บ่อยๆ แต่ไม่มีใครคิดว่า ยายจะอวยพรท่านในขณะที่ยายกำลังอยู่ในห้องไอซียูอย่างนี้ จนนางพยาบาลยังร้องไห้ และฉันก็ปล่อยโฮในโรงพยาบาลถึงแม้จะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ นอกจากเรื่องในหลวงแล้วยายยังพูดถึงภาพในวัยเด็ก บ้านในวัยเด็ก และพูดถึง ทวดของฉันทั้งสองคนหรือคุณพ่อกับคุณแม่ของยาย...และยังเล่าเรื่องเฮฮาความทรงจำต่างๆที่ยายไม่เคยเล่า และยังมีเรื่องที่บอกว่าไปอยู่ในที่ๆสวยงามและมีคนสวยๆเยอะแยะไปหมด...ตอนแรกทุกคนคิดว่ายายหายแล้ว ไม่อยากให้พูดเยอะเดี๋ยวจะเหนื่อย แต่ยายก็พูดไม่หยุดจนต้องปล่อยให้พูดจนจบและนอนหลับไปเอง... ที่ทุกคนรู้ว่ายายเพ้อเพราะตื่นเช้ามาอีกวัน ยายจำไม่ได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนและพูดอะไรไปมั่ง
ฉันเคยอ่านหนังสือ"คนตายไม่ได้อ่าน" หรือ"อ่านก่อนตาย" หรือ หนังสือธรรมะต่างๆมากมายในหนังสือก็มีเรื่องเล่าทำนองนี้ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเกิดกับยาย ขนาด โอ้ละหนอ มาตั้งกระทู้ถามว่า"ตายแล้วไปไหน" ฉันก็ยังเข้าไปตอบขำๆและหัวเราะกลิ้งเมื่อได้อ่านคำตอบของ มณีจันทร์ และกชมนวรรณ รวมไปถึงกระทู้ของ ฉางน้อย ที่เข้ามาตอบว่า ตายแล้วไปไหน" ก็ทำเอาน้ำตาเล็ดเพราะหัวเราะในความช่างคิด....วันนี้ฉันก็มีคำตอบจากยายของฉันเหมือนกันว่า ก่อนตายอยากไปไหน....ภาพที่ยายเห็นก็คือ ภาพความทรงจำในวัยเด็ก บ้าน และครอบครัวของยายนั่นเอง แต่พวกเราโชคดีที่ยายเลือกจะกลับมาอยู่กับปัจจุบันมากกว่าอดีต ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรฉันก็เชื่อแล้วว่าถ้าคนเราคิดดี ทำดี แม้ในเสี้ยววินาทีสุดท้ายในชีวิตเราก็จะพบทางออกและคำตอบของคำถามที่ว่า"ตายแล้วไปไหน" ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะเลือกไปไหนและมองเห็นทางออกหรือเปล่านั่นเอง