จดหมายถึงเสฉวน

โคลอน

สวัสดีเสฉวน
นานแล้วนะที่ฉันไม่ได้เขียนจดหมายถึงเธอตั้งแต่ครั้งกระโน้น..
เธอยังสบายดีอยู่ใช่มั๊ย...ที่ฉันตัดสินใจเขียนจดหมายถึงเธอคราวนี้
ไม่ใช่เพราะว่าการหายตัวไปของเธอเหมือนครั้งที่แล้วหรอก
วันนี้ฉันอยากคุยกับเธอเหลือเกิน
เธอผู้ซึ่งครั้งหนึ่งฉันมองว่าสร้างเกราะกำแพงขึ้นมา
เพราะกลัวตัวเองจะบาดเจ็บ ถ้าหากต้องเดินตัวเปล่าออกไปสู่โลกภายนอก 

ฉันเคยมองเธอแล้วรู้สึกอึดอัดกับเปลือกหอยที่เธอเอามาครอบตัวเองเอาไว้ 
ดูยังไง๊ยังไงมันก็ไม่เข้ากัน
ตกลงเธออยากจะเป็นปูหรืออยากจะเป็นหอยกันนะ 
ฉันเคยแอบขำเล่นๆกับความคิดที่ลอยมาเข้าหัวเมื่อนึกถึงเธอ
และบ่อยครั้งก็ถามเธอไปว่าหนักหรือเปล่า 
เธอตอบกลับมาว่า "หนัก" แต่"ไหว"
ฉันเริ่มคิดประมวลคำว่า"หนักแต่ไหว"ของเธอดูว่าตกลงเธอมีความสุขอยู่หรือเปล่านะ 
เพราะภาพที่เห็นภายนอกมันดูไม่สบายเอาเสียเลย
ถ้าเทียบกับปูลมตัวเล็กๆอย่างฉัน ที่อิสระเคลื่อนไหวไปมาได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว
เพราะเราทั้งคู่ต่างก็รักและหลงใหลทะเลพอๆกัน
ไม่งั้นป่านนี้ไม่ใครก็ใครก็คงเลือกที่จะเดินทาง
แบกกระเป๋าสะพายเป้ขึ้นภูดูดาวแล้วน่ะสิ 

ณ ตอนนี้ ฉัน  "ปูลม"
ที่เคยล้อเลียนกับปรัชญาการใช้ชีวิตของเธอ
เริ่มหันกลับมามองความเป็นไปในชีวิตแต่ละวันอีกครั้งว่า

ตกลงรอยเท้าเล็กๆที่เคลื่อนที่ไปอย่างว่องไวของฉัน 

กับรอยเท้าที่หนักแน่นของเธอที่ค่อยๆเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ
ภายใต้โลกใบเดียวกันนั้น"ใครอิสระกว่ากัน"

เธอผู้ซึ่งเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ 
กับฉันนักเดินทางไม่ใกล้ไม่ไกล
ที่หลงคิดว่าเส้นทางที่เดินไปช่างไกลเหลือเกิน
แท้จริงแล้วก็ยังวนเวียนอยู่ตรงทะเล หาดทราย สายลม ท้องฟ้า 
โลกใบเดิมที่เคยมองเห็นจากการสังเกตุการณ์เมื่อครั้งยังอยู่ในรูเช่นเดิม 
ฉันเคยคิดว่าตัวเองเก่ง ปราดเปรียว เอาตัวรอดได้
ถ้าเกิดมีผู้บุกรุกเข้ามาในอาณาเขต ฉันก็แค่มุดลงรู
รอให้เสียงภายนอกเงียบจึงค่อยๆออกมาเริงร่าอีกครั้ง 

"ชีวิตชีวา" ฉันเรียกการใช้ชีวิตของฉันว่าอย่างนั้นล่ะ
แต่วันนี้ฉัน...
"ปูลม"ที่เคยคิดว่ารับมือไหวกับมนุษย์หน้าตาประหลาดๆ
รูปร่างดูแปลกแตกต่างจากเรา 
ฉันเรียกพวกเขาว่า"อาคันตุกะ"
กลับรู้สึกว่า"เสฉวน"อย่างเธอดูดีกว่าเยอะเลยแฮะ
แม้จะดูกี่ทีก็ขำกับการที่เห็นเธอแบกหลังคาไว้บนหลัง
ทั้งๆที่ฝนก็ยังไม่ตกซักกะหน่อย หรือเธอจะกลัวแดด...
นั่นไง ฉันเริ่มคิดล้อเลียนเธออีกแล้วสินะ
มันคงเป็นความเคยชินไปแล้วน่ะ เสฉวนเอ๋ย 

เสฉวน...ฉันชักอยากจะลองหาเปลือกหอย หรือ กระป๋องมาครอบตัวดูแล้วสิ... 
แม้ภายนอกคงดูแล้วน่าขำใช่เล่น 

แต่ก็ช่วยเตือนสติเราว่าอย่าใช้ชีวิตโดยตั้งอยู่ในความประมาท เพราะหากพลาดเพียงนิดบาดแผลชีวิตอาจฉกรรจ์นัก

เธอบอกฉันว่าสิ่งที่เธอแบกไว้บนหลัง ไม่ใช่หลังคา 
แต่เป็นโลกทั้งใบ และเธอพอใจที่จะแบกไปอย่างนั้น
มันคือชีวิตทั้งชีวิตของเธอ หาใช่เกราะหรือกำแพงที่ฉันคิดไม่
อืม......วันนี้ฉันขำไม่ออกล่ะ"เสฉวน" 
โลกที่ฉันเคยคิดว่าสวยงามเสมอ
และอยากให้เธอมองเห็นชัดๆเต็มตาอย่างฉัน....
ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ามันยังน่าดูอยู่มั๊ย...

เสฉวน...ขอยืมเปลือกหอยสักอันดิ 
แต่ปูลมอย่างฉันคงไม่มีแรงพอจะแบกไว้บนหลังอย่างเธอหรอกนะ

แล้วฉันจะต้องการไปทำไมน่ะเหรอ...
ฉันจะเอาไว้ครอบรู ที่พำนักของฉันอีกทีน่ะสิ
คงอีกนานกว่าฉันจะพร้อมและมั่นใจในการก้าวขาออกไปโลดแล่นสู่โลกภายนอกอีกครั้ง

ขอบคุณที่อ่านจนจบ...หวังว่าจะไม่ทำให้เธอต้องเพ่งสายตามากนัก

....เหนื่อยนักพักดีกว่า...

เพลง ร่มสีเทา
http://www.youtube.com/watch?v=P5VFTPL3Er4&feature=related
A1 ฉันเฝ้าถามความสุขอยู่ที่ไหน
ชายที่เขาเดินผ่านฉันเข้ามา
บอกกับฉันขอร่มสักคัน
แต่ว่าที่มือเขา ก็มี หนึ่งคัน
ก็แปลกใจ ท่ามกลางหยดฝนโปรยปราย
A2 เขาก็ถามฉันว่าอยากสุขไหม
ลองหุบร่มในมือสักพักนึง
และเงยหน้ามองวันเวลา มองหยดน้ำที่มันกระทบตา
ยังเปียกอยู่ใช่ไหม หรือไม่มีฝน
Hook บนท้องฟ้าไม่มีอะไรแน่นอน ถ้ามองจากตรงนี้
เดี๋ยวก็มืด แล้วก็สว่าง
อาจจะมีฝนก่อเป็นพายุ หรือลมลอยปลิวอยู่แค่นั้น
สุขที่เคยเดินทางตามหามานาน ไม่ได้ไกลที่ไหน
อยู่แค่นี้เอง........
(อย่าไปยึด อย่าไปถือ อย่าไปเอามากอดไว้ ก็จะไม่เสียใจ)
(ตลอดชีวิต ต้องผ่านการเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าใคร จะทุกข์ จะสุขแค่ไหน ก็อยู่ที่จะมอง)
A3 ยิ้มฉันยิ้มมากกว่าทุกครั้ง
สุขที่ฉันตามหามาแสนนาน
อยู่ตรงนี้ แค่เพียงเข้าใจ
อย่าไปยึด ถือมันและกอดไว้
ก็แค่ร่มเท่านั้น เท่านั้น
B ฉันเห็นเธอถือร่มผ่านมา
เต็มไปด้วยร่องรอย และคราบน้ำตา
ฉันได้เห็นแล้วมันปวดใจ 
ไม่ใช่เพียงแค่เธอที่ทุกข์
ฉันก็เป็นเหมือนเธอ เธอได้ยินไหม
อยากขอให้เธอลองโยนร่มที่ถือเอาไว้หนัก 
โยนมันออกไป