24 มิถุนายน 2550 02:35 น.
White roses
ได้ฟังคำ..ย้ำทรวง..ทะลวงจิต
แม้สักนิด..ไม่คิดลวง..ให้ห่วงหา
ยังตราตรึง..ทุกถ้อย..ที่ร้อยมา
เจ็บอุรา..กับน้ำคำ..ทิ่มตำทรวง
จากวันวาน..ถึงวันนี้..นะที่รัก
ยังคงภักดิ์..ห่วงใย..ใจแสนห่วง
ให้ครุ่นคิด..ครวญคนึง..ถึงพุ่มพวง
แม้วันล่วง..คืนผ่าน..ฉันยังรอ
ใช้ชื่อจริง..ใช่หลอก..มาหยอกเล่น
ภาษาเน้น..จริงใจ..ใช่ลวงล่อ
มากกว่าคำ..กล่าวมา..ว่าเพียงพอ
ยังรั้งรอ..ห่วงหา..ทุกนาที
อินเตอร์เน็ท..กว้างไกล..สุดไพศาล
แต่ใจฉัน..คงมั่น..อยู่กับที่
มีความรัก..จากใจ..ให้คนดี
มากเกินกว่า..ที่หญิงนี้..มอบพี่ชาย
มิตรภาพ..ตราปสิ้น..ทั้งดินฟ้า
ปรารถนา..แห่งหัวใจ..ไม่เหือดหาย
ขอรักเธอ..จนสิ้นสุด..หยุดหายใจ
หวังเพียงได้..พานพบ..สบสายตา
เมื่อมีรัก..แล้วใย..ใจจึงทุกข์
เศร้าเร้ารุก..โหมหทัย..แทบใบ้บ้า
ไม่เห็นเธอ..หน้าจอ..ทรมา
หยาดน้ำตา..ร่วงผลอย..ด้วยน้อยใจ....
19 มิถุนายน 2550 14:50 น.
White roses
จากวันนั้น..ถึงวันนี้..ห้าปีกว่า
กาลเวลา..ผ่านไป..คล้ายความฝัน
ร่องรอยแห่ง..ความทดท้อ..ทรมาน
ยังรุกราน..รุมเร้า..เฝ้าติดตาม
ปวดเหลือเกิน..แผลหัวใจ..อันร้ายลึก
ฝังผนึก..ตราตรึง..จึงไหวหวาม
เจ็บเกินทน..ไร้ความสุข..ทุกโมงยาม
แผลลุกลาม..ติดเชื้อ..จนเรื้อรัง
เปลี่ยวและเหงา..ซานซม..ตรมชีวิต
พ่ายแพ้พิษ..แห่งฝันร้าย..ไร้ความหวัง
ราววิญญาณ..สูญสลาย..ใจภินท์พัง
ทุกก้าวย่าง..จึงขยาด..ด้วยหวาดกลัว
ซุกกายซ่อน..แฝงลับ..กับความมืด
ยังติดยึด..กับฝันร้าย..ใจสลัว
ช้ำในอก..สะทกไหว..ใจระรัว
จึงหมองมัว..ดั่งเมฆร้าย..กรายกล้ำทรวง
มิอาจเอ่ย..กล่าวคำ..มาย้ำตอบ
ทุกสิ่งมอบ..แด่เธอไป..ไม่คิดหวง
ผลที่ได้..ตอบแทนหรือ..คือหลอกลวง
ชีวิตแทบ..ดับร่วง..เพราะบ่วงมาร
พยายาม..ข่มหัวใจ..กู้ภัยรัก
แต่ยากนัก..กับซากเศร้า..ที่ร้าวฉาน
หลายปีที่..กดเก็บ..เจ็บมานาน
เริ่มสมาน..ทีละน้อย..ค่อยบรรเทา
"เพื่อนมากมาย"..รายรอบ..คอยปลอบขวัญ
เริ่มมีวัน..อันสดใส..ไม่อับเฉา
มีรอยยิ้ม..ที่เคยหาย..ไปนานเนาว์
ความโศกเศร้า..เริ่มฟื้นฟู..สู่หัวใจ
ยังมิทัน..เท่าไร..ใจกลับเจ็บ
แผลที่เหน็บ..กลับถูกย้ำ..ซ้ำขยาย
เธอส่งข่าว..จากต่างแคว้น..ถิ่นแดนไกล
มาเยือนไทย..วิงวอนขอ..ต่อสัมพันธ์
อยากหลีกลี้..หนีให้ไกล..สุดปลายโลก
เล่นตลก..หนอชะตา..ช่างน่าขัน
สวรรค์แกล้ง..นรกซ้ำ..ย้ำดวงมาน
ไม่สงสาร..กันบ้าง..หรืออย่างไร
ทบทวนย้อน..กว่าห้าปี..ที่สาหัส
ยังเด่นชัด..ติดเตือน..มิเลือนหาย
เธอเมินหน้า..ห่างเหิน..เดินจากไป
กับหญิงใหม่..คนนั้น..ฉันยังจำ
สองข้างตา..น้ำใสใส..ไหลรินหยด
เธอทรยศ..รุมทำร้าย..ให้เจ็บช้ำ
ห้าปีกว่า..ทรมา..ทรกรรม
ช่างใจดำ..ยิ่งกระไร..ชายใจลวง
ไปเถิดหนา..อย่าหวนกลับ..รับไม่ไหว
อย่ากรายใกล้..ให้ชีวิต..ฉันติดบ่วง
พอเถิดหนา..อย่ามาย้ำ..ให้ช้ำทรวง
คนหลอกลวง..ไม่ต้อนรับ..อย่ากลับมา.....
12 มิถุนายน 2550 01:09 น.
White roses
หยาดฝนโปรย..ลงมา..คราฟ้าฉ่ำ
ยินน้ำคำ..ของพี่..นี้ร่ำไห้
จึงหนาวเหน็บ..เจ็บปวด..รวดร้าวใจ
อยากชิดใกล้..ปลอบขวัญ..ทุกวันวาน
เสียงฟ้าครวญ..สะอื้นร่ำ..ช้ำดวงจิต
ราวชีวิต..แทบจะแยก..แตกสลาย
ความคิดถึง..ตรึงกมล..จนเดียวดาย
เธออยู่ไกล..เกินไขว่คว้า..มาแนบครอง
เสียงฟ้าครวญ..หวนไห้..ใจแทบขาด
แต่มิอาจ..มีสิทธิ์..คิดร่ำร้อง
สองข้างตา..หยดน้ำใส..ไหลเอ่อนอง
รักเราต้อง..สะดุด..หยุดกลางคัน
ค่ำคืนนี้..เหงาสุดทน..จนหม่นหมอง
ฟ้าคะนอง..กัมปนาท..ยิ่งหวาดหวั่น
ฝนโปรยปราย..ปนน้ำตา..แสนจาบัลย์
เพ้อรำพัน..โดดเดี่ยว..อยู่เดียวดาย
ฟ้าลิขิต..สองดวงใจ..ให้พานพบ
ได้ประสบ..ถึงความรัก..อันยิ่งใหญ่
รักเปี่ยมล้น..ผูกสมัคร..จากสองใจ
มอบความหมาย..ซึ้งคุณค่า..ว่ารักกัน
แต่นิจจา..กลชะตา..พาใจหวาด
เธอมิอาจ..ตัดสินใจ..จึงไหวหวั่น
อุปสรรค..หนักกมล..สุดทนทาน
เธอเท่านั้น..รู้แก่ใจ..ใช่ไหมเธอ
ได้แต่รอ..ฟ้าหลังฝน..อย่างหม่นหมอง
น้ำตานอง..ไหลท่วมท้น..จนล้นเอ่อ
รักเลือนลาง..ใกล้สลาย..ใจละเมอ
มีเพียงเธอ..ต้องคลี่คลาย..ให้จงดี
จะรอเธอ..ทุกนาที..นะที่รัก
ขอฟูมฟัก..มอบรักให้..ไม่หน่ายหนี
รอแสงทอง..ของตะวัน..ส่องฤดี
รอวันที่..ปัญหาคลาย..หายกังวล...
8 มิถุนายน 2550 15:10 น.
White roses
สุนทรภู่ครูกลอนสอนโวหาร
ยี่สิบหก"มิถุนาจันทร์"เริ่มชันษา
ปีสองสามสองเก้าเข้าตำรา
ท่านอำลาละโลกไปไม่กลับมา
สองร้อยปีล่วงเวลามานานเนิ่น
ยังสรรเสริญบทกวีอันมีค่า
ทั้งกานท์กลอนนิราศดื่นดาษตา
อีกเสภาครบรสบทกวี
ท่านนั้นเป็นกวีสี่กษัตริย์
สมัยรัตนโกสินทร์รุ่งเรืองศรี
จากวันนั้นถึงวันนี้สองร้อยปี
ละครมีทุกบทถ้อยร้อยเรื่องจริง
ชีวิตท่านนั้นอยู่คู่ธรรมะ
เห็นสัจจะจริงแท้แน่ทุกสิ่ง
คติชีวิตกานท์กลอน"สอนเรื่องจริง"
ลูกผู้หญิง"ชื่อกุหลาบ"ขอกราบกราน..
"ขอให้ดวงวิญญาณของท่านจงมีแต่ความสงบสุข ตลอดกาล..."
27 พฤษภาคม 2550 23:06 น.
White roses
สาวยะฮู..กู่ก้อง..ร้องหารัก
เอาไว้พัก..พิงใจ..ยามไหวหวั่น
ด้วยอกหัก..หนักหนา..มาแสนนาน
โปรดสงสาร..สักนิด..อย่าคิดลวง
ยามอ่อนล้า..อยากมีใคร..อยู่ใกล้ชิด
เป็นคู่คิด..ขบปัญหา..พาลุล่วง
ยามเหน็บหนาว..มีอกอุ่น..แนบหนุนทรวง
เป็นคู่ควง..ยามอ้างว้าง..บนทางใจ
คราที่ล้ม..มีคนรับ..ปลอบปรับขวัญ
ชุบชีวัน..พยุงข้าม..ความฝันร้าย
ยามท้อถอย..คอยช่วยเสริม..เติมแรงใจ
โอบกอดไว้..ในอ้อมแขน..แสนละมุน
ยามร้องไห้..ขอเส้นผม..ประพรมบ่า
ซับน้ำตา..ได้อิงซบ..ความอบอุ่น
ยามเจ็บไข้..มีเธอเกื้อ..เอื้อการุณ
คอยเจือจุน..ยามหม่นไหม้..ให้เยียวยา
จะมีใคร..บ้างหนอ..ขอใกล้ชิด
แนบสนิท..เคียงใกล้..ใจเสน่หา
ห้องหัวใจ..ดวงนี้..มีโซฟา
เชิญเถิดหนา..มาขุดคุ้ย..คุยเรื่องราว
หนุ่มฮอทเมล์..ไทยเมล์..มีบ้างไหม
ที่หัวใจ..ยังว่าง..อย่านั่งหาว
มาติดต่อ..ขอสมัคร..ฝากเรื่องราว
สองเท้าก้าว..เข้ามา..อย่ารอรี...
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
3065
