26 พฤษภาคม 2550 15:24 น.
White roses
พี่จำพราก..จากไป..แสนไกลห่าง
จึงอ้างว้าง..อาลัย..ใจโศกศัลย์
นับวันรอ..วันพี่กลับ..รับสัมพันธ์
สองเรานั้น..เคยสัญญา..ก่อนลาไกล
ให้ความหวัง..บอกกับน้อง..หวังครองคู่
พร้อมต่อสู้..มุ่งมั่น..มิหวั่นไหว
จะสัตย์ซื่อ..ถือสัญญา..และจริงใจ
รักห่วงใย..พันผูก..ทุกคืนวัน
เข้าคิมหันต์..วสันต์ล่วง..น้องห่วงหา
รอพี่ยา..ปลอบปรับ..มารับขวัญ
ใยเงียบหาย..ไร้ข่าวคราว..จึงร้าวราน
ลืมคำมั่น..แล้วหรือไร..ร้ายเหลือดี
นี่แหละหนา..ใจชาย..ยามไกลห่าง
ให้ความหวัง..กลับทำลาย..คิดหน่ายหนี
ลืมหมดสิ้น..รักเก่า..เราเคยมี
สุดเหลือที่..กลืนกล้ำ..พร่ำรำพัน
ค่ำคืนนี้..เปลี่ยวเหงา..เศร้าดวงจิต
ด้วยมิ่งมิตร..อยู่ห่างไกล..เกินใฝ่ฝัน
เอื้อมมือคว้า..ไม่ถึง..จึงจาบัลย์
สิ่งคาดฝัน..พลันมลาย..ไม่เป็นจริง
ใจเอ๋ยใจ..ใยหนาวเหน็บ..เจ็บเกินกลั้น
ให้สะท้าน..หวั่นไหว..ไปทุกสิ่ง
หลอกตัวเอง..ไม่ยอมรับ..กับความจริง
ยิ่งคิดยิ่ง..ปวดร้าว..เศร้าทรวงใน
พูดไม่ออก..บอกไม่ได้..ใจอึดอัด
ดั่งถูกฟาด..กระหน่ำ..ซ้ำรอยหวาย
แผลยับเยิน..เกินเยียวยา.."สาแก่ใจ"
รักสลาย..เพราะหัวใจ..ไม่รักดี
กอดตัวเอง..อยู่ในห้อง..ร้องร่ำไห้
กำลังใจ..หมดสิ้น..รักบินหนี
อุตส่าห์เฝ้า..หมั่นถนอม..ชีพยอมพลี
ต่อแต่นี้..จะอยู่ไป..เพื่อใครกัน
อยากจะกู่..ก้องฟ้า..ด้วยล้าจิต
ฟ้าลิขิต..เคราะห์กรรมซัด..ประหัดประหาร
ชีวิตหนอ..ใยทุกข์ท้อ..ทรมาน
ไม่สงสาร..กันบ้าง..หรืออย่างไร
เจ็บเพราะรัก..มากี่หน..จนหม่นหมอง
หัวใจต้อง..แบกรับ..กับฝันร้าย
ไม่เคยเข็ด..ยังถลำ..จึงช้ำใจ
ฟ้าทำไม..ไร้เมตตา..สิ้นปราณี.....
23 พฤษภาคม 2550 22:33 น.
White roses
วันนี้เหงา..หัวใจ..บอกไม่ถูก
ยืนนั่งลุก..แสนเหว่ว้า..พาใจเหม่อ
แม้ยามนอน..สดุ้งตื่น..ยืนละเมอ
ยังแอบเผลอ..ท้อแท้..แพ้ใจตน
ความคิดถึง..มากล้น..สุดทนกลั้น
กว่าจะผ่าน..คืนวัน..พลันสับสน
แลขวาซ้าย..ไม่เห็นใคร..ให้กังวล
จึงหมองหม่น..เดียวดาย..ใจทรมาน
ไม่เห็นหน้า..วันใด..ใจเจียนขาด
ไม่สามารถ..ข่มตาหลับ..กลับฟุ้งซ่าน
รู้หรือไม่..ใจดวงนี้..แสนร้าวราน
จึงสุดกลั้น..น้ำใสใส..มิให้ริน
พูดไม่ออก..บอกไม่ได้..ใจเริ่มท้อ
มีแต่รอ..รออะไร..ใจถวิล
หรือรอความ..ว่างเปล่า..ในชีวิน
จึงสูญสิ้น..กำลังใจ..ในวันนี้
อยากมีใคร..มาปลอบขวัญ..เหมือนวันก่อน
อยากออดอ้อน..วอนเว้า..กระเซ้ากระซี้
อยากได้ยิน..ถ้อยคำ..ฉ่ำฤดี
ใยตอนนี้..จึงเงียบหาย..ไร้เสียงเธอ
อยู่คนเดียว..เปลี่ยวใจ..ไร้แม้เพื่อน
จึงดูเหมือน..โศกเศร้า..เหงาเสมอ
ทุกค่ำคืน..เคยเคียงอยู่..คู่กับเธอ
ต่อแต่นี้..คงต้องเก้อ..เพ้อคนเดียว...
15 พฤษภาคม 2550 12:17 น.
White roses
นิราศอิมแพ็ค(เมืองทองธานี)
****พรสวรรค์***อยากทราบว่าคุณเป็นคนแต่งหรือคะ ขอร้องอย่าขโมยของคนอื่น
มาลงจะได้ไหม ใช้สมองของตัวเองคิดเองไม่ได้หรือคะ ทำไมต้องเอาบทกลอนของ
คนอื่นมาลงด้วย ไม่เข้าใจจริงค่ะ******
"กุหลาบขาวได้แต่งด้วยสมองของตัวเองและลงไว้ที่มีโมเดล..แต่คุณกลับเอาของคนอื่น
มาลงไม่ถูกต้องนะคะ.."
นั่งแท๊กซี่มุ่งไปค้วยใจมั่น
ตรงถึงงานที่อิมแพ็คด้วยใจหมาย
เที่ยวชมงานนิทัศการณ์อย่างภูมิใจ
จัดงานใหญ่สมพระเกียรติบารมี
เทอดไว้แด่พระองค์ผู้ทรงศักดิ์
ยิ่งใหญ่นักน้อมแด่องค์พระทรงศรี
ภูมิพลอดุลยเดชพระจักรี
พระภูมีนั้นสถิตย์กลางจิตใจ
ประชาชนมากมายไปพร้อมหน้า
เบียดนักหนา"แต่ยิ้มย่อง"ดูผ่องใส
ทั้งต่างชาติต่างภาษาพากันไป
ยลบารมีไซร้องค์กษัตรย์นักพัฒนา
มีห้องมากหลากหลาย 20 ห้อง
ล้วนน่ามองน่าพินิจคิดศึกษา
มีทั้งห้องพระองค์"ทรงกีฬา"
"ห้องคชา"คู่พระองค์ผู้ทรงชัย
อีกหนึ่งห้องพระองค์"ทรงวัยเด็ก"
ทรงตัวเล็ก"แต่อัจฉริภาพ"นั้นยิ่งใหญ่
อีกห้องหนึ่ง"เทอดไว้เหนือเกล้าชาวไทย"
เดินเดินไปชักหิวลิ่วออกมา
หาอาหารทานกันสักหน่อยนะ
เห็นจะจะราคาสูงเป็นหนักหนา
ข้าวหมูแดงข้าวมันไก่ไปดูมา
สนนราคา 80 บาทแทบขาดใจ
เดินตรงไปอีกหน่อยค่อยค่อยคิด
หิวตะหงิดขึ้นมาน่าใจหาย
เอ๊ะ นั่นไงร้านข้าวแกง"แหมรอดตาย"
จานก็ใหญ่ 25 บาทนั้นขาดตัว
เรามากินข้าวกันนะเพื่อนนะ
แถมราคาไม่แพง"ค่อยยังชั่ว"
พอกินอิ่มกลับบ้านฟ้ามืดมัว
ฝนก็รั่วตกลงมาฟ้าคะนอง....
6 พฤษภาคม 2550 22:45 น.
White roses
" เกิดมาแล้ว..เราต้องอยู่..สู้ชีวิต"
จวบชีพปลิด..โรยร่วง..หมดห้วงฝัน
เมื่อชีพอยู่..ต้องทายท้า..กล้าประจัญ
มุ่งฝ่าฟัน..พิสูจน์ค่า..ราคาคน
ชีวิตเรา..เวลาเหลือ..เผื่อไม่มาก
แม้ลำบาก..เพียงไร..อย่าได้บ่น
ต้องต่อสู้..ด้วยลำแข้ง..แห่งตัวตน
จึงเกิดผล..งดงาม..ตามต้องการ
ธรรมดา..มนุษย์นี้..ทุกชีวิต
ชอบค้นคิด..ชอบจินตนา..บ้างบ้าฝัน
มีมากมาย..ผู้ชี้ทาง.."ฝ่าทางตัน"
ยังอยากดั้น..ก้าวย่าง.."ทางไม่ชี้"
ความเป็นตัว..ของตัว..แม้มัวมืด
จึงอยากยืด..ก้าวย่าง..อย่างศักดิ์ศรี
มิยอมหยุด..ยืนหลับ..อยู่กับที่
ในบางที..แม้อาจเฉื่อย..เหนื่อยเต็มทน
อย่าทดท้อ..หากความหวัง..ยังยั้งอยู่
ต้องลองสู้..ปักหลัก..ดูสักหน
อาจมีบ้าง..ประสบ..ความทุกข์ทน
อย่าล้าจน..หมดเข้มแข็ง..หมดแรงใจ
"เกิดมาแล้ว..เราต้องอยู่..สู้ชีวิต"
หากพินิจ..มองเห็นทาง..สว่างใส
จำต้องอด..และทน..ดิ้นรนไป
จะแลเห็น..ความวิไล..ในตัวตน
นี่แหละหนา..คือ"ค่า..แห่งชีวิต"
ยากเพียงนิด..อย่าละเมอ..เพ้อพร่ำบ่น
ก้าวต่อไป..เยื้องย่าง..อย่างอดทน
สมกับค่า..ความเป็นคน.."ค้นถูกทาง"..
4 พฤษภาคม 2550 00:47 น.
White roses
วันที่ห่าง..ร้างไกล..ไปจากพี่
ร้าวฤดี..อาลัย..ใจห่วงหวง
ทุกถ้วนถ้อย..กลืนกล้ำ..ย้ำในทรวง
น้ำตาร่วง..หล่นผลอย..แสนน้อยใจ
จะเอ่ยบอก..อย่างไร..ใจอัดอั้น
ในอกพรั่น..ร้าวรอน..จนอ่อนไหว
สายสัมพัน..ต้องขาดกัน..หรืออย่างไร
สิ้นเยื่อใย..ต่อแต่นี้..ไม่มีกัน
จำใจพราก..จากพี่..นี้ไกลห่าง
ไร้ทิศทาง..ไร้จุดหมาย..ไร้ปลายฝัน
ด้วยหน้าที่..กำหนดให้..ไกลจากกัน
จะกี่วัน..กี่เดือนปี..ที่ได้ครอง
แต่หัวใจ..ยังจงรัก..ภักดิ์เสมอ
หวังสักวัน..ได้พบเจอ..เสนอสนอง
ยังรอพี่..ผูกสมัคร..รักแนบครอง
หากเราสอง..สร้างบุญไว้..คงได้เจอ
จะรอพี่..แม้คืนวัน..จักผันผ่าน
แม้เนิ่นนาน..เพียงไร..ไม่พลั้งเผลอ
ในหัวใจ..ยังคงมั่น..ฝันละเมอ
รักล้นเอ่อ..พี่คนเดียว..ไม่เกี่ยวใคร
เร่งเวลา..เร่งคืนวัน..ให้ผ่านผัน
อ้อมแขนนั้น..โปรดจงรอ..ขอได้ไหม
จะคืนสู่..อ้อมแขนพี่..ไม่หนีไกล
ตลอดไป..ใจเราสอง..ครองนิรันดร์..
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
3137
