19 กรกฎาคม 2547 15:01 น.
burst
อันพระคุณมารดาจะหาไหน
มิอาจเทียบเทียมได้หาใครเหมือน
ยามลูกผิดแม่ก็คิดคอยตักเตือน
เป็นเสมือนแม่ครูรู้แก่ใจ
อันพระคุณของแฟนหาใครเท่า
มิอาจเทียบเทียมเจ้าเอาใจใส่
ยามเราผิดแฟนก็คิดเตือนทันใด
เป็นเสมือนเพื่อนรู้ใจอยู่ใกล้กัน
ด้วยมารดาหวังพึ่งพายามเติบใหญ่
อยากเห็นความสุขใจอย่างที่ฝัน
อยากเห็นความสำเร็จในเร็ววัน
เราเป็นดั่งความฝันของมารดา
ด้วยว่าแฟนหวังพึ่งพาเราเลี้ยงดู
อยากเห็นความเป็นอยู่ดีวันหน้า
อยากเห็นความสำเร็จมีราคา
เราเป็นดั่งสิ่งมีค่าของแฟนเรา
มีมารดาเป็นเสาหลักคอยพักใจ
ปลอบประโลมชโลมใจยามเงียบเหงา
คอยพูดคุยปรึกษามาแต่เยาว์
จนโตบใหญ่ก็ได้เขาเป็นพลัง
มีแฟนเหมือนเรือนเสาหลักพักชีวิต
เป็นคู่คิดคู่ใจให้ความหวัง
คอยปรึกษายามปัญหามาประดัง
จนแก่เฒ่าเจ้าก็ยังเป็นแรงใจ
รักแฟนอย่าลืมแม่จนแก่เฒ่า
รักแม่อย่าลืมเจ้าเอาใจใส่
รักก็รักทั้งคู่ไว้ดูใจ
อันบุญคุณนั้นไซร้...ไม่ต่างกัน
19 กรกฎาคม 2547 10:44 น.
burst
โปรดจงอย่าหันมองกลับมา
ฉันได้แต่เบือนหน้าหลบหนี
ได้โปรดเถอะนะ...คนดี
น้ำตาครั้งนี้มันน่าอาย
ลูกผู้ชายอกสามศอก
กลับถูกเค้าหลอกทำร้าย
เหมือนน้ำเทลงทะเลทราย
น้ำตาฉันยิ่งไหลยิ่งดิ่งจม
รู้มั้ยฉันในตอนนี้
มีแต่ความรู้สึกที่เกินจะข่ม
มันเตลิดทั้งใจทั้งอารมณ์
หน้าแดงอกตรมระทมใจ
น้ำมูกใสใสไหลลงปาก
แต่ไม่อยากเลียมันให้หาย
เวลาหายใจออกทีไร
เป็นลูกโป่งใสใสไหลออกมา
หน้าตาบูดเบี้ยวหน้าชัง
ได้แต่เอามือบังตรงหน้า
โปรดอย่าหันมองกลับมา
ฉันอายเกินกว่าอธิบาย
เปลี่ยนจากความเห็นใจ....เป็นทิชชู
ฉันว่ามันจะดูดีกว่าไหม
เอามาเช็ดน้ำมูกน้ำลาย
ที่เหลือปล่อยให้ใจ...ลืมเอง
อารมณ์จริงๆเวลาร้องไห้นะเนี่ย เค้าอายนะ
14 กรกฎาคม 2547 09:35 น.
burst
ตั้งเก้าเดือนกว่าจะเคลื่อนตัวออกมา
ฝากกายไว้กับมารดาหนักเพียงไหน
เก้าเดือนพ้นผ่านนานเพียงใด
แม่ลำบากเท่าไรมาเพื่อเรา
เกิดเป็นเด็กตัวก็เล็กต้องหัดคลาน
ทรมานกว่าจะเดินได้อย่างเขา
จะพูดทีก็อ้อแอ้...เรียกแม่เรา
กว่าจะโตก็เล่นเอาจนท้อใจ
เริ่มเป็นเด็กเข้าโรงเรียนอนุบาล
ทั้งเรียนเล่นการบ้านของวันใหม่
เป็นสิบปีอยู่อย่างนี้ไม่เปลี่ยนไป
พอสอบตกทีไรก็โดนตี
เริ่มมีแฟนก็อกหักเป็นว่าเล่น
เป็นวัยรุ่นก็เป็นอยู่เช่นนี้
จีบคนนู้นจีบคนนั้นก็นานปี
ไม่สมหวังซักที...นี่เรื่องจริง
อยากจะเก่งอยากจะหล่ออยากจะรวย
พ่อแม่ไม่ได้ช่วยไปทุกสิ่ง
ครอบครัวไม่ได้มีไว้ให้พึ่งพิง
ต้องยอมรับความจริงของตัวเรา
กว่าจะจบกว่าจะเอ็นท์ให้มันติด
โอ้ชีวิตคิดไปก็แสนเศร้า
เอ็นท์ไม่ติดก็ความผิดของตัวเรา
จะไปโทษใครเขาก็ไม่มี
จึงออกมาทำงานหาเลี้ยงตัว
สมองเรามันชั่วออกอย่างนี้
มีวุฒิไม่ถึงปริญญาตรี
ได้เงินเดือนก็แค่นี้คงไม่พอ
อย่าหวังเลยจะได้มีเมีย
คิดแล้วมันละเหี่ยและทดท้อ
พ่อแม่อยู่ข้างหลังยังรอ
แสนอนาถจริงหนอชีวิตคน
ทุกอย่าง....มันยากเกินไป
อยู่อย่างไร้ทางไปและสับสน
หนีไปบวชก็ไม่อาจแก้ทุกข์ทน
ยังไม่อาจหลุดพ้น...ดิ้นต่อไป
----------------------------------------------
แบบว่า....กลอนเพื่อชีวิตน่ะครับ
13 กรกฎาคม 2547 09:35 น.
burst
เค้าว่าไทยมีไฮไลท์เรื่องปราบเอดส์
ก่อนเค้าว่าเราทุเรศเอดส์เต็มบ้าน
ความเป็นพุทธไม่อาจฉุดความสำราญ
ให้ลุ่มหลงเริงร่านกามารมณ์
พี่ไทยเด็ดเรื่องไม่เข็ดอยากลองต่อ
เจ็บกี่ครั้งยังไม่พอขอสาสม
ฝรั่งเค้าว่าไป...ไทยนิยม
ก็เริงรื่นชื่นชมเค้าเรื่อยมา
มองเห็นเค้าฟรีเซ็กส์เด็กเอาอย่าง
นั่งจกกันริมทางอย่างนอกหน้า
มีปาร์ตี้...บี้บดอีกซดยา
ให้มอมเมาดังเค้าว่า...ค้ายาอี
เรามั่วกันมามากอยากให้รู้
เราก็เห็นเราก็ดูว่าบัดสี
เป็นเอดส์ตายทั้งหมู่บ้านมานานปี
กว่ารู้ตัวอีกทีก็นานไป
วัดพระบาทน้ำพุไปดูเถิด
โรคร้ายที่มันเคยเกิดมาเท่าไหร่
ไปดูคนทดท้อรอความตาย
มองเห็นเมรุอยู่รำไร...ใกล้จบกัน
ณ บัดนี้ เราหยุดแล้ว นะเราหยุด
เราช่วยกันสุดสุดหยุดเอดส์นั่น
สถิติสวยหรูดูแล้วกัน
ว่าพี่ไทยเรานั้น....มันอินเตอร์
จัดประชุมแล้วนะ...เรื่องเอดส์โลก
ขจัดสิ้นความเศร้าโศกที่เคยเห่อ
ร่วมป้องกันโรคร้ายไม่อยากเจอ
ที่เคยวุ่นเคยเวอร์พอกันที
เราเป็นนัมเบอร์วันกันแล้วครับ
ทั่วโลกต่างขานรับเราเช่นนี้
ในนามของชาวพุทธหยุดเสียที
หยุดโรคร้ายไว้ที่...ประเทศไทย
--------------------------------------------------
มันน่ากลัวจริงๆนะครับ มีญาติที่รู้จักเป็นคนลำพูน
เค้าว่าตายแทบยกหมู่บ้านกันเลย เฮ้อ....ถ้าคนเรา
อยู่ในศีลในธรรม สิ่งร้ายๆก็ไม่เกิดขึ้นนะครับ ว่ามั้ย
12 กรกฎาคม 2547 12:21 น.
burst
สวัสดีค่ะ..คุณครู
วันนี้พวกหนู...ไม่ค่อยสบาย
อาหารก็กินไม่ได้
อาเจียนแทบตายถ่ายไม่หยุด
คุณครูคะ....คุณครู
ข้างในไม่รู้...อะไรชำรุด
น้ำตามันเล็ด...มันเข็ดสุดสุด
ไม่รู้มนุษย์หน้าไหนวางยา
คุณครูคะ...ครูเจ็บไหม
จะรู้สึกข้างใน...บ้างไหมว่า
หนูรักคุณครูเท่าใดได้เรียนมา
มีคุณครูที่รู้ว่า..หนูเด็กดี
แต่ข่าวเค้าว่า...ครูนั่นแหละทำ
ครูก้มหน้ารับกรรมเสียอย่างนี้
คุณครูคะ...ไหนล่ะ...ครูแสนดี
ครูที่เคยปราณีสั่งสอนเรา
ครูคะครู....พวกหนูผิดอะไร
ถึงวางยากันได้...ใยโง่เง่า
เขาจับได้...ไม่ยอมให้ผ่อนโทษเบา
ครูคะ...ช่างน่าเศร้า ในหัวใจ
ครูคะหนูเจ็บ..ค่ะ..หนูเจ็บ
พ่อแม่ก็เกินจะเก็บจะกดไว้
ข่าวประจานกันทั่วบ้านทั่วเมืองไทย
โลกก็ตราหน้าไว้...ว่าเลวทราม
ครูคะ...สวัสดีค่ะ...หนูลาครู
ให้ตำรวจเค้าช่วยดูเค้าช่วยถาม
ให้บาปกรรมที่เคยทำมันวิ่งตาม
ลมหายใจในทุกยามคุกคามครู
----------------------------------------------
กับข่าวครูวางยาเด็กน่ะครับ เป็นผมนะ
ผมคงฆ่าตัวตายไปเลยดีกว่านะครับ
ไม่ไหว...โดนหลายกระทงเหลือเกิ๊นนนน
หน้าส่วนตัว
1405
