เพื่อเธอ..เพื่อนของฉัน

ยังแคร์

ฉันเขียนเรื่องๆนี้ขึ้นมาทันที หลังจากได้คุยกับเธอ เธอที่ฉันเป็นได้แค่เพื่อนคนหนึ่งซึ่งตั้งใจรับฟังปัญหาของเธอ แต่สำหรับฉันไม่เป็นไรหรอก ฉันชินชากับบางความรู้สึกจนไม่กลัวที่จะต้องชิมความขมของมันเสียแล้ว...แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะเศร้าใจ เมื่อรู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวดอยู่กับความทรงจำบางอย่างที่มันฝังแน่นอยู่ในหัวใจของเธอ...
คนเรามักชอบหลอกตัวเองนะ...หลอกว่าลืมใครบางคนได้แล้ว...หลอกว่าลืมใครบางคนยังไม่ได้...หลอกว่าไม่รักใครซักคน...หรือบางทีก็หลอกตัวเองว่าเรารักเค้า..ทั้งที่บางทีมันก็ไม่ใช่...ฉันเองก็เคยรู้สึกว่ารักใครคนหนึ่งมากๆ มากเสียจนไม่อาจลืมเค้าได้
1 ปีผ่านไป ความรู้สึกนั้นก็ยังอยู่ ฉันร้องไห้เมื่อคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านไป
2 ปีผ่านไป ความรู้สึกนั้นก็ยังอยู่ ฉันน้ำตาซึมเมื่อคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านไป
3 ปีผ่านไป ความรู้สึกนั้นก็ยังอยู่ ฉันเจ็บอยู่ลึกๆเมื่อคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านไป
จนกระทั้งวันหนึ่ง...ความรู้สึกนั้นก็ยังอยู่ แต่ฉันก็คิดถึงมันด้วยรอยยิ้ม
....ใช่...ฉันไม่มีเค้าอยู่ข้างๆ แต่ฉันก็ได้รู้ว่าเค้ามีความสุข เค้ามีคนที่เค้ารัก เค้ามีวิถีชีวิตที่งดงาม และเค้าก็เคยมีความทรงจำที่มีฉันเป็นเสี้ยวหนึ่งในนั้น...มันเพียงพอแล้วไม่ใช่หรอ ที่เราจะยิ้มเพื่อคนที่เรารักสักคนหนึ่ง ฉันไม่อยากค้นหาเหตุผลหรอกว่าทำไมวันนั้นเค้าถึงไม่เลือกฉัน เพราะมันคงไม่ทำให้อะไรๆดีขึ้น แต่ฉันอยากค้นหาคำตอบให้กับตัวเองมากกว่าว่า 3 ปีที่ผ่านมา ทำไมฉันต้องเศร้าบนความสุขของเค้า...ฉันทำอย่างนั้นได้อย่างไร...
ฉันว่าความรักมันเกิดขึ้นได้หลายครั้งนะ...คนที่บอกว่ารักใครสักคนมากๆจนไม่อาจรักใครได้อีก...ฉันว่าเค้าใจแคบเกินไป...ถ้าโลกนี้มีความรักที่มอบให้ได้กับคนๆเดียว เพียงครั้งเดียว...ฉันว่ามันไม่ต้องมีเสียคงดีกว่า...คุณว่าไหม?
อดีตมีไว้เพื่อให้เรานึกถึง...แต่นึกถึงเพื่อเป็นบทเรียน ไม่ใช่นึกถึงเพื่อฝังใจเจ็บ และใช้ปัจจุบันเพื่ออดีต...อนาคตมีไว้เพื่อให้เราก้าวเข้าไปหา โดยใช้อดีตเป็นส่วนประกอบหนึ่งในการก้าวเดิน...ไม่ใช่ใช้อดีตเพื่อกำหนดอนาคต
สำหรับเธอ...ฉันคงไม่กล้าจะพูดอะไรมากนอกจาจะบอกให้เธอสู้...เหมือนที่เธอเคยบอกกับฉัน เพราะฉันเองก็เป็นคนหนึ่งที่เดินอยู่บนเรื่องราวซึ่งฉันกำหนดไม่ได้ ไม่อย่างงั้นฉันคงไม่ต้องมาเขียนบทความนี้ด้วยความเจ็บปวดที่ไม่ต่างจากเธอ...แต่ฉันก็อยากให้เธอรู้ว่า ฉันเขียนมันด้วยความรู้สึกที่ฉันมีให้เธอ...