สายเกิน...ให้อภัย (ตอนที่ 2 )

สุชาดา โมรา

วันนี้ผมเห็นเธออีกครั้ง  แต่เธอเดินมากับใครบางคน  ผู้ชายคนนั้นท่าทางดูดีน่าจะเก่งเรียน  แต่ดู ๆ บางทีก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
	"เฮ้ย...!!!พวกมึงรู้ไหมว่าน้องแนนเดินมากับใคร"
	"เฮ้ย...มึงอย่ายุ่งเชียวนะไอ้จ้อยนั่นมันเด็กผู้ใหญ่หินนะเว้ย...!!!"
	"เออใช่ว่ะ...ถ้ามึงยุ่งนะกูว่าเกิดเรื่องแน่ ๆ แหละ  ดีไม่ดีบ้านมึงอาจเหลือแต่ตอก็ได้นะ...เฮ้ย...กูว่าอย่าเชียวนะที่จริงมึงมีแฟนแล้วทำไมมึงต้องไปจีบน้องแนนด้วยวะกูไม่เข้าใจเลยว่ะ"
	"กูไม่สนหรอกไอ้ชิด  ไอ้ตั้มถ้ากูรักใครแล้วกูต้องไม่แพ้เว้ย...!!!!...อีกอย่างกูชอบจับปลาหลาย ๆ มือเฟ้ยมันเร้าใจดี"
	ผมจึงเดินเข้าไปหาเธอ  และก็จ้องมองไอ้หมอนั่น
	"มาอีกแล้วเหรอ...หน้าหนาจริง ๆ เลยนะ"
	"ทำไมเหรอ...โรงเรียนเป็นของเธอคนเดียงไง๊!...เราถึงเดินไม่ได้"
	"เฮ้ย...!!!พูดกับผู้หญิงน่ะพูดมันดี ๆ หน่อยโว้ย..."
	"ทำไมมึงยุ่งไรด้วย...ไอ้กรวก!!!!"
	พอผมพูดคำนี้จบหมอนี่ก็ซัดผมลงไปกองกับพื้นทีเดียว  ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย  จนเพื่อน ๆ วิ่งมาช่วยผม  สถานการณ์ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่แทบจะมองไม่ออกเลยว่าใครเป็นใคร  พวกเราซัดกันอย่างเมามันมาก  เมื่อผมได้ทีก็ซัดใส่หมอนี่ทันที
	"มึงเก่งนักใช่ไหม...ทำตัวเป็นฮีโร่...นึกว่าจะแน่...โถ่ไอ้กรวกเอ๊ย...!!"
	"แน่ะเพื่อนกูว่ามึงยังมามองอีก  เอาไงวะ...เดี๋ยวปั๊ด..."
	"พอ ๆ เถอะมึงกูว่าเป็นเรื่องแน่ ๆ เลยว่ะสารวัตรนักเรียนมานู่นแล้ว..."
	ผมกับพวกคิดอะไรไม่ออกก็เลย  ผมจึงคว้ารถได้ก็ฉุดเธอนั่งซ้อนท้ายไปเลย  ส่วนไอ้หมอนี่ผมก็เอาไปด้วยโดยมันซ้อนท้ายเพื่อนผมไป  เมื่อมาถึงโกดังที่พวกเราซ่องสุมกันบ่อย ๆ ผมก็จับไอ้หมอนี่มัดไว้กับเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้วพวกผมก็เดินวนไปวนมารอบ ๆ ตัวมัน  ผมรู้สึกว่าผมเท่มาก ๆ ทีเดียว
	"อย่า...อย่าทำพี่รบนะ  บอกว่าอย่ายังไงเล่า"
	"ถ้ายอมเป็นแฟนพี่แล้วพี่จะปล่อยมันไป...ว่าไง..."
	"ไอ้...ไอ้เลว  พวกแกนี่มันเลวจริง ๆเลย  ไม่มีปัญญาหาแฟนรึไงทำไมต้องมาทำร้ายกันแบบนี้  ถ้าฉันหลุดไปได้นะ...ฉันจะ...อื้อ...อื้อ...อื้อ"
	เพื่อนผมเอามืออุดปากเธอเอาไว้  ผมจึงเอาเชือกมามัดแขนและขาเธอยึดติดกับเสาที่กลางโกดัง
	"เฮ้ย!...กูว่ากูคิดอะไรออกแล้วว่ะ  รับรองเธอสนุกแน่ ๆ นะจ๊ะสาวน้อย"
	ผมพูดกับเพื่อนแล้วก็หันไปพูดกับเธอ  แต่ผมก็รู้สึกว่าใจมันสั่นเหลือเกินเมื่อเห็นเธอจ้องตาเขม็งราวกับจะกินเลือดกินเนื้อผม
	"อ่ะให้โอกาสพูดนะจ๊ะคนดี...อยากจะโทรหาใครก่อนจ๊ะ"
	ไอ้ชิดเพื่อนของผมพูดขึ้นแล้วก็หยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมากดโทรหาเพื่อนของเธอคนหนึ่งที่ชื่อกุ้ง
	"ฮัลโหลกุ้งหรือเปล่าครับ  เอ่อแนนไม่สบายมากเลยเธอช่วยมารับเพื่อนของเธอไปส่งที่โรงพยาบาลที  ตอนนี้อยู่ที่ท่ารถเมย์ตรงหน้าตลาดนะ"
	ติ๊ด...เมื่อวางหูเสร็จเพื่อนผมก็ยิ้มเยาะชอบใจใหญ่
	"เฮ้ยมึงไปรับน้องกุ้งมาที่โกดังหน่อย"
	"ที่ไหนวะไอ้ชิด"
	"ไอ้ด้วงมึงไม่ได้ฟังกูพูดโทรศัพท์เลยเหรอวะ...เดี๊ยสวยหรอก"
	"เออ ๆ กูรู้แล้ว  หน้าตลาดใช่ปะ"
	เมื่อไอ้ด้วงขับรถออกไปได้พักหนึ่งก็กลับมาพร้อมน้องกุ้งและเพื่อนอีก 2 คน
	"นี่ไงน้องแนนนอนสลบอยู่ที่นี่ไงตามมาสิ  มาหลาย ๆ คนก็ดีจะได้ช่วย ๆ กันพยุง"
	ครืด...เสียงประตูโกดังเปิดขึ้นเพื่อน ๆ ที่แอบอยู่ข้าง ๆ ประตูก็วิ่งไปข้างหลังผู้หญิง 2 คนและอุดปากทันที  ส่วนไอ้ด้วงก็ปิดประตูตามเดิม
	"อื้อ...อื้อ...อื้อ"
	"อย่าดิ้นสิจ๊ะน้องกุ้ง...เฮ้ยไอ้รัตน์เอาเชือกมามันน้อง ๆ หน่อยเร้ว...วันนี้สนุกแน่ ๆ ว่ะ...55555"
	ไอ้ชิดหัวเราะชอบใจใหญ่แล้วก็มัดน้องกุ้งและเพื่อนไว้กับมุมห้อง
	"เฮ้ย...มึงไอ้จ้อยมึงเอาเด็กมึงไป  กูเอาน้องกุ้งน่ารักดี  มึงไอ้ด้วงมึงเอาน้องคนนี้ไปนะเพราะมึงไปพาน้องเขามา..."
	"อ้าวแล้วพวกกู 2 คนล่ะวะ"
	"มึงก็ไปหามาสิไอ้รัตน์  ไอ้ตั้ม"
	ไอ้ตั้มมันทำหน้าไม่ค่อยพอใจสักเท่าไรแต่มันก็เดินเข้าไปหาน้องกุ้งทำท่าราวกับจะเอาเรื่อง
	"เฮ้ย...มึงทำอะไรกับเด็กกูวะ"
	"กูไม่ทำอะไรหรอกเพียงแต่กูจะเอาโทรศัพท์มากดหาเบอร์เพื่อนน้องเขาหน่อยว่ะ"
	แล้วไอ้ตั้มก็กดเบอร์หาน้องคนนึงแล้วก็กดอีกเบอร์นึง  สักพักไอ้ตั้มกับไอ้รัตน์ก็ออกไปข้างนอกและกลับมาพร้อมกับผู้หญิงอีก 3 คน  พวกมันมัดมือมัดเท้าผู้หญิงแล้วก็เอามานั่งรวมกันที่มุมโกดัง...