Feeling part 4 : ความผิดหวัง

จากความฝันสู่ความจริง

ตอนที่ 4 : ความผิดหวัง
     เป็นอะไรหรือวะ ชิด ทะเลาะกับจ๋อมมาหรือไง
     ผมถามออกไปด้วยความเป็นห่วงแต่มันก็ไม่ตอบนั่งก้มหน้านิ่ง ผมเลยเดินไปซื้อน้ำมาเลี้ยงมัน มันรับน้ำแต่ก็ยังคงนั่งเงียบต่อไป
     มีอะไรก็บอกมา ถ้านายไม่บอกแล้วเราจะรู้ไหมเนี้ย ผมถามเพราะเริ่มรำคาญ พอพูดไปได้สักครู่มันค่อยๆ เงยหน้ามา
     ตอนนี้จ๋อมมีแฟนใหม่แล้ว
     นายรู้ได้ไง จ๋อมเค้ามาบอกขอเลิกหรือไง
     เปล่า แต่ตอนเช้าเราไปรอจ๋อมที่หน้ามหาลัย รอได้สักครู่ก็เห็นรถเก๋งสีขาว ขับเข้ามาและก็เห็นจ๋อมนั่งในรถด้วยนะซิวะ
     แล้วทำไมนายปักใจว่าจ๋อมเขามีแฟนใหม่ละ
     ถ้าไม่ใช่แฟนแล้วใครจะมาส่งจ๋อมถึงที่นี้ละ มันพูดเสร็จก็เริ่มน้ำตาคลอเบ้า ผมก็เห็นว่าเริ่มจะท่าไม่ดี ก็เลยชวนมันไปเดินเล่นดีกว่า
     ผมกับเจ้าชิดตั้งแต่เป็นเพิ่นกันมาไม่เคยเห็นมันอกหักเลยส่วนมันจะเป็นคนหักอกผู้หญิง มากกว่า แต่ตอนนี้มันดูจะเสียใจมาก แต่ผมก็ยังไม่ปักใจเชื่อว่าจ๋อมเขาจะมีแฟนใหม่เพราะเห็น รักกันจะเป็นจะตายระหว่างชิดกับจ๋อม
     เราเดินกันไปสักครู่เจ้าชิดดูจะอาการดีขึ้น แต่ซักพักมันหยุดเดินและดูเหมอลอย สายตามันมองไปตรงที่สวนหย่อมเล็ก เห็นจ๋อม ปิ่นและนก กำลังนั่งติววิชากันอยู่
     เอก เราไปก่อนนะ
     เฮ้ย จะไปไหนหรอ
     เรารู้สึกไม่ดีเลย อยากไปเดินเล่นที่อื่น 
พูดจบมันก็เดินกลับ ผมได้แต่ งงและก็เดินเข้ามาหาปิ่น
และ ชิดไปไหนละค่ะ จ๋อมถามด้วยความสงสัย เมื่อกี้ยังเห็นเดินมากับเอกอยู่
เลย
     ไม่รู้เหมือนกัน คงมีธุระมั้ง ผมตอบแบบเรียบ กะว่าจะถามจ๋อมซักหน่อยเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ แต่ยังไม่ได้ถาม ทั้งสามสาวก็ขอตัวกลับก่อนเพราะพวกเธอว่าจะไปกินไอศครีมที่หน้ามหาลัย ผมว่าจะไปด้วยแต่คิดอีกทีไปหาเจ้าชิดดีกว่าไปปลอบใจมันก่อน
     หลังจากลากับปิ่นแล้ว ก็เริ่มเดินหาเจ้าชิด มันไม่รู้เดินไปไหนเดินเร็วชะมัด 
ลองถามเพื่อ ที่คณะไม่มีใครเห็นเจ้าชิด จนเย็นผมกลับมาที่หอ เคาะประตูห้องนอนเจ้าชิดมัน ก็เงียบไร้เสียงตอบ ผมเป็นห่วงมันเพราะมันคงจะพึ่งเคยอกหักครั้งแรกกลัวมันจะคิดมาก
     ไอ้อาการอกหักผมก็เคยเป็น ตอนนั้นผมเรียนอยู่ในระดับม.ปลาย ผมเรียนเป็นโรงเรียนเอกชน ผมเคยแอบชอบเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งมาก ผมพยายามจะสนิทกับเธอให้มากกว่านี้ แต่นั้น ก็ทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ดี พอที่จะไปชอบเธอเพราะเธอมีเพื่อนชายที่ สนิทกันมาก และเขาก็ยังเป็นหนุ่มรวยและหน้าตาดีกว่าผมมากมันรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีความหมายต่อใครทั้งนั้น อยากอยู่คนเดียว แต่โชคดีที่ตอนนั้นผมยังอยู่กับพ่อแม่ ท่านคอยปลอบใจผมทำให้ผ่านช่วงนั้นมาได้ แต่นี้เจ้าชิดมันอยู่คนเดียวเดี๋ยวมันจะคิดมากเกินไป
     ผมนอนไม่ค่อยหลับเลย รอฟังเสียงประตูห้องเจ้าชิดเปิด แต่มันก็เงียบสนิท จนผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหรก็ไม่รู้
	
     วันนี้ผมก็ยังตื่นสายเช่นเคยรีบไปเปลี่ยนชุดเลยตรงไปยังมหาลัย แวะร้านขายขนมปังซื้อนมและขนมปังไปกิน ระหว่างทาง ผมไปถึงที่มหาลัย ผมเข้าห้องเกือบสาย โดนอาจารย์เทศน์ พอผมมานั่งมองไปรอบๆห้องก็ยังไม่เจอเจ้าชิด 
     มันเป็นอะไรของมันกันแน่ ผมคิดในใจ แต่สักครู่เจ้าชิดมันก็เข้ามาในห้อง อาจารย์มองดูเจ้าชิด ซึ่งแต่งตัวเหมือนเมื่อวานยังกับไม่ได้กลับบ้าน และก็เข้ามาเรียน อาจารย์อึ้ง ไปสักครู่ก็สอนต่อ เจ้าชิด มันดูซึ่มๆ หนักกว่าเมื่อวานอีก พอเลิกเรียนผมก็ตรงไปถามเจ้าชิดซึ่งนอนฟุบอยู่กับโต๊ะ พอไปสะกิดเรียกมัน เจ้าชิดเงยหน้าขึ้นมาทำหน้างัวเงีย รู้สึกได้กลิ่นแอลกอฮอล์ออกมาจากปากเจ้าชิด
     แก กินเบียร์ด้วยหรือวะ
     มันไม่ตอบ ผมก็เลยพยุงมันไปห้องน้ำ ไปล้างหน้าซะหน่อย หลังจากล้างหน้า
ล้างตามันเสร็จ ผมก็พามันมาที่ม้านั่งหน้าคณะ ระหว่างที่ผมพยุงมันอยู่มันก็พร่ำพรรณนาไปต่างๆนานา ประมาณว่าไม่มีใครรักมัน ไม่มีใครต้องการมัน พอมานั่งที่ม้านั่ง มันก็นั่งเงียบครื่ม ไม่พูดไม่จา มองเหมอไปทางตึกคณะนิเทศฯ ผมก็ได้แต่ตบไหลและเราก็นั่งยังงั้นจน 4 โมงเย็น ผมก็ลากมันกลับ แต่ชิดบอกจะอยู่ต่อ ผมก็ยื้อกับเจ้าชิดอยู่ได้สักครู่มันก็ยอมไป ผมก็เลยต้องไปเรียกรถแท็กซี่มารับไปที่หอ และพาเจ้าชิดไปนอนที่ห้องของมันเอง และผมก็ไปนอน ระหว่างที่ผมกำลังจะนอน ผมคิดว่าหากเป็นผมและปิ่น ผมควรจะทำอย่างไร
     ผมตื่นขึ้นมาวันนี้เป็นวันเสาร์ผมไม่มีเรียน เลยลงไปหาอะไรทาน และก็ขึ้นมาหาชิดที่ห้อง ลองเปิดเข้าไปดูชิดหายไปแล้ว ผมพยายามหามันรอบ หอพักแล้วก็ไม่เจอ เลยเดินไปตามชายหาด ไปเจอเจ้าชิดนั่งเหมออยู่
     "เป็นไงบ้าง ชิด สบายใจขึ้นบ้างหรือยัง"
     "ก็ดีขึ้นแล้วละ แต่มันยังรู้สึกไม่สบายใจยังไงไม่รู้วะ"
     "แล้วนายไปถามจ๋อมให้รู้เรื่องหรือยังละ"
     "ยังเลย เราไม่กล้าไปหาจ๋อมอีกเลย เพราะกล้วว่าจ๋อม จะพูดว่าเขาคือแฟน จ๋อม"
     "นายก็ได้แต่เดาละว้า แต่ที่เราดูๆจ๋อมก็ไม่ได้สนิทกับใครนอกจากนายนี่หว่า"
     "มันก็จริง แต่วันนั้น จ๋อมนั่งรถมากับเจ้าหนุ่มคนนั้นจริงๆ นะเว้ย"
     "เราเชื่อนายนะ แต่เขาอาจเป็นแค่เพื่อนของจ๋อมก็ได้"
     "แต่เรารู้สึกว่า.."
     "นายก็ได้แต่รู้สึก ทำไมไม่ไปถามจ๋อมเองเลยละ แล้วนี้บ้านจ๋อมเขาอยู่ไหนละ"
     "ถัดจากนี้ไปไม่เท่าไหรหรอก"
     "งั้นเราก็ไปถามจ๋อมให้รู้เรื่องเลยไป"
     ผมและเจ้าชิดก็เดินมาถึงหน้าบ้านของจ๋อม บ้านจอมเป็นตึกแถว ซึ่งเปิดกิจการ เป็นร้านขายของชำ ตอนเราไปถึงมีเด็กมาซื้อขนม อยู่หนึ่งกลุ่มใหญ่ โดยมีคนขายเป็น จ๋อมเองนั้นแหละ พอเดินมาถึงหน้าร้านเจ้าชิดรีบหันหลังกลับและ รีบเดินหนนี แต่จ๋อมเหลือบเห็นก่อนจึงทัก
     " ชิดจะรีบไปไหนหรอ มานั่งกินน้ำก่อนซิ"
     จ๋อมเรียกเสร็จก็รีบขายขนมให้เด็ก แล้วรีบไปเปิดน้ำอัดลม ส่วนเช้าชิดก็เดินเก้ๆกังๆเข้าไป ผมก็เดินตามเจ้าชิดเข้าไป
     " ขายดีไหมจ๋อม " ผมทัก
     "ก็ดีช่วงนี้เด็กชอบมาซื้อขนม เพื่อสะสมแลกของเล่นนะ"
     " ก็ดีนะ "
     "ชิด ทำไมหมู่นี้ชิดชิบหลบหน้าจ๋อมตลอดเลย มีอะไรหรอ"
     ชิดได้แต่นั่งก้มหน้านิ่ง ไม่พูดอะไร ผมก็เลยถามให้แทน
     "คือ เจ้าชิดมันหึงจ๋อมนะ"
     "หึงเรื่องอะไร?" จ๋อมทำหน้างง
     "ก็เมื่อสองวันก่อน ชิดเห็นมีคนมาส่งจ๋อมที่มหาลัยนะ"
     "ออ...นั้นพี่ชายจ๋อมเอง พี่เขาไปเรียนต่อที่กรุงเทพ นานจะกลับมาที และวันนั้พี่เขาจะกลับไปกรุงเทพเลยแวะมาส่งจ๋อมนะ"
     พอเจ้าชิดได้ยินยังงั้นเท่านั้นแหละ ก็เงยหน้าขึ้นมาทำหน้าดีใจ
     "จริง หรือจ๋อม"
     "จริงสิ ชิดอะ คิดมากไปได้"
     "ก็เราไม่รู้นี่"
     "ไงเจ้าชิด นายคิดมากทำไมวะ" ผมพูดและก็ตบไหล่เจ้าชิดมันเบาๆ
     "จ๋อม ไปหาอะไรมาให้กินหน่อยสิ เราหิวจะตายอยู่แล้ว" ผมพูด
     "ได้ๆ รอแป็บหนึ่งนะ"
     และจ๋อมก็ไปสั่งร้านก๋วยเตี๋ยวข้างๆ ได้ เล็กแห้งและน้ำมาอย่างละชาม
     "ชามแห้งนี้ของ เอกนะ และชามน้ำนี้ก็ของชิดนะ"
     "จ๋อมนี้รู้ใจชิดจริงๆเลย" นั้น เจ้าชิดทำฟอร์ม ผมรู้นะว่ามันไม่ได้ชอบกินก๋วยเตี๋ยวน้ำ เอาซะเลย
     "แหมก็คนเป็นแฟนกันนี้หน่า" แล้วจ๋อมก็เดินหน้าแดงหายไปหลังร้าน
     คนมันมีแฟนก็ดียังงี้ละมั้ง มีคนคอยเอาใจ แต่ก็ละครับ ผมก็มีเหมือนกัน เพียงแต่ผมกับปิ่นยังไม่ค่อยทำตัวเป็นแฟนกันเปิดเผยเท่านั้นเอง แต่ผมก็ไม่เคยบอกรัก ปิ่นเลยแฮะ
                              ***********************************************