ความรักกับคนที่เดียวดาย..

ผู้หญิงเจ้าชู้

ความรัก...ก่อตัวขึ้นเงียบ ๆ บอกไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม และเพราะอะไร รักมักจะไม่มีคำตอบเสมอๆ เลยสินะ คิดจะมา ก็มา.. แต่พอคิดจะไปก็ตั้งตัวไม่ทันเหมือนกัน...
ความรักเรา ถูกปล่อยให้ทิ้งรกร้างตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พอมารู้ตัวอีกที ก็สายเกินไป ที่จะเยียวยาซะแล้ว ไม่ใช่ฉันหรอกที่เป็นคนไม่ดูแล.. กลับกันฉันดูแลมันมากเกินไปด้วยซ้ำ (เธอบอกว่าอย่างนั้น) นี่น่ะเหรอ ที่ทำให้รักเราต้องจบลง ฉันไม่เคยรู้เลย ว่าความรักของฉันไม่ได้ทำให้เธอมีความสุขเลย กลับกัน ความรักของฉัน ทำให้เธอต้องจมอยู่กับความอึดอัด ฉันคงจะไม่มีโอกาสได้ถามเธอแล้วล่ะ ว่าทำไมถึงปิดปังฉัน ไม่บอกให้ฉันรู้เลย ว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไร หรือเป็นเพราะ ฉันเป็นคนรักที่ไม่ได้เรื่องเลย... สามารถทำทุกอย่างให้เธอได้ แต่มีสิ่งหนึ่ง ที่เป็นเรื่องสำคัญ ฉันกลับไม่ได้เฉลียวใจคิดซักนิดเลยว่า ... กำลังเกิดอะไรขึ้นกับเธอคนที่ฉันรัก...ฉันดูเธอไม่ออก แล้วอย่างนี้จะให้ฉันไปโทษใครที่ไหนได้อีกล่ะ นอกจากตัวฉันเองที่ดูเธอไม่ออก.... 
ครั้งนี้ฉันคิดว่าฉันคงจะทำได้ดีที่สุดแล้ว ด้วยการเดินจากออกมาจากชีวิตเธอเงียบ ๆ ไม่มีแม่แต่คำลา... เธอคงจะรู้สึกดีขึ้น ที่ไม่ต้อง มานั่งตอบคำถามของฉัน ว่าเป็นยังไงบ้าง ทำอะไรอยู่ กินข้าวแล้วหรือยัง...เธอคงจะมีความสุขมากขึ้น ที่ไม่ต้องคอยแคร์ความรู้สึกของใครคนนี้...
อย่างน้อย ในวันนี้... ฉันจะได้รู้สึกดี ๆ ซะบ้าง ที่จะได้ทำอะไรที่เธอต้องการ..ถึงแม้ ความรู้สึกของฉัน.. อาจจะ ต้องถูกเยียวยา..ซักพักใหญ่ ๆ เลย..