ค่ำคืนวันแห่งความรัก.....
ค่ำคืนแห่งความว่างเปล่า......เงียบเหงา อ้างว้าง..
............ทะเลกว้างกว่ากว้าง............
ดวงดาวส่องแสงระยิบระยับ
....สายลม...โชยเอื่อย...
เงาพระจันทร์เสี้ยว...ในผืนน้ำ....วูบไหว...
ฟ้าสวย....ทะเลสวย
ไม่มีเส้นขอบฟ้า...ขีดกั้น
กลายเป็นสีเดียว....ผืนเดียวกัน
..................................
แต่ในความจริง....ยังไกลห่าง..เท่าเดิม
คนข้างล่างได้แต่ชื่นชมอยู่ไกลๆ...แสนไกล
.................................................
เมื่อเย็น...ยังมีคนอึกทึกอยู่เลยนะ
แต่ตอนนี้ดึกมากแล้ว...คงหลับใหล
อุ่นไออ้อมกอด...คนอันเป็นที่รัก
...................................................
ผืนทรายทอดยาวไปสุดสายตา
สิ่งที่เหลือ...อยู่ตรงหน้า
แค่รอยเท้า....ไม่กี่รอย
อีกเดี๋ยว...คลื่นสาดซัดมา
...ก็จะจางหายไป...
แล้วรอยหม่นเศร้าในใจฉันล่ะ
...ทำไม.....ไม่ลบเลือน
.................................................
เริ่มหนาวแล้ว....
ดวงดาวยังพราวระยิบ...
สายลมหนาวโชยเอื่อย
ฉันยังยืนอยู่คนเดียว.....ที่เดิม
....ถวิลหาค่ำคืนเก่า ๆ....
นับวัน.....จะแปรเปลี่ยน...จางหาย
ไม่ต่างกับรอยเท้า...บนผืนทราย
จางหายไป.....
เหลือเพียงความว่างเปล่า
ทิ้งไว้เพียงความเดียวดาย
....ของสายลม.......
18 กุมภาพันธ์ 2548 09:42 น. - comment id 82892
เป็นถ้อยรำพึงที่สวยงาม ประทับใจ... เห็นภาพตามยามได้อ่าน... แต่งได้ดีมากเลย... :-)

18 กุมภาพันธ์ 2548 10:26 น. - comment id 82893
เหงาจังค่ะ

18 กุมภาพันธ์ 2548 12:48 น. - comment id 82894
::พันดาว:: ที่มา..จากความเงียบ...เหงา จากความรู้สึก.. และความจริง...ที่ดำเนินไป ขอบคุณค่ะ

18 กุมภาพันธ์ 2548 12:51 น. - comment id 82895
::KimBerry:: ....เลือกที่จะเรียนรู้ตัวเอง ก็พยายามใช้ความรู้สึกที่ว่า ...ให้เป็นประโยชน์... ตัวเอง...คือเพื่อนแท้..ในทุกเส้นทาง ....

20 กุมภาพันธ์ 2548 18:08 น. - comment id 82969
เขียนดีจัง ชอบอ่านเรื่องแบบนี้มากเรย

4 มกราคม 2554 13:45 น. - comment id 121064
ใยโดดเดี่ยวนักล่ะหัวใจ.. ทุกคนล้วนมีความทรงจำ ล้วนเคยย่ำผ่านค่ำคืนทั้งแสนธรรมดาและแสนพิเศษ ผ่านคืนวันที่โหดร้ายและสุขสม และเมื่อวันเวลาเหล่านั้นได้ผ่านเลยไปแล้ว จะมีประโยชน์อะไรที่จะต้องหวนรำลึก.. ให้ปวดใจ รอยยิ้มที่ปนคราบน้ำตา.. คงเจ็บปวดมากสินะ
