คิดจะรัก...ต้องพักรบ ( ตอนที่ 18 )

สุชาดา โมรา

ขอบคุณนะคะที่พาไปเที่ยวและช่วยถือของเยอะแยะเชียว  ฉันสนุกมากเลยค่ะ
ไม่เป็นไรครับ  เดี๋ยวถ้ามีโอกาสผมจะไปหาคุณบ้าง  คุณจะได้พาผมเที่ยวไงครับ
กัญญายิ้มพร้อมกับรับของฝากเอาไปวางไว้ในรถก่อนที่จะเดินขึ้นรถบัสไป  คุณนิวยิ้มอย่างพอใจแล้วก็โบกมือลา  สีหน้าของเขาอิ่มเอมใจมากจนหลายคนรู้สึกได้ว่าคุณนิวมีจุดประสงค์ที่จะจีบกัญญาอย่างเป็นจริงเป็นจัง  ในขณะที่คุณไผ่ยืนเท้าเอวมองคุณนิวอย่างเคือง ๆ
ตึกตึกตึกคุณไผ่วิ่งขึ้นไปบนรถพร้อมกับกล่องของขวัญสามกล่อง  เขาส่งให้กัญญากล่องหนึ่ง  จากนั้นก็ยื่นให้คุณวจี  และแนนซี่แนนซี่ดีใจเป็นอย่างมากโผเข้ากอดคุณไผ่เพื่อโชว์คนในรถว่าคุณไผ่ให้ของขวัญแก่เธอด้วยใจเสน่หาทั้ง ๆ ที่เธอเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่ได้มีใจให้เธอเลยสักนิดทุกคนในรถหัวเราะดังลั่นไปหมดทำให้คุณไผ่รู้สึกเขินอายแต่ก็ปฏิเสธแนนซี่ไม่ได้ ร้ายกว่านั้นแนนซี่เองก็หอมแก้มคุณไผ่อยู่หลายทีจนจมูกเกือบจะหลุดติดแก้มเลยก็ว่าได้  สร้างความตลกขบขันให้กับคนทั้งรถยิ่งนัก  หลายคนโห่กรี๊ดกันสนั่นคุณไผ่รีบแกะมือแนนซี่ออกจากตัวและรีบวิ่งลงจากรถทันที  เขารู้สึกตกใจเป็นอย่างมากคุณนิวยืนยิ้มเยาะอย่างพอใจก่อนที่รถบัสของบริษัทหลายคันจะแล่นออกจากบริเวณวัด
นายกล้ามากเลยนะที่แอบพาคุณกัญญาเดินออกมา
ใครว่า  ฉันไม่ได้แอบพาเธอออกมาสักหน่อย  ถ้าแอบก็คงต้องย่องออกมา  แต่นายไม่เห็นเองมากกว่า  จะมาโทษฉันได้ไง
นี่!!!!
คุณไผ่ถึงกับพูดไม่ออก  เขาจ้องตาคุณนิวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ  ในขณะที่ผู้คนที่มาเที่ยวมากมายต่างจ้องมองมาที่ทั้งคู่เพราะคิดว่าสองคนนี้คงต้องต่อยกันแน่ ๆคุณนิวและคุณไผ่หันไปมองคนรอบข้าง  จากนั้นจึงแยกย้ายกันกลับเพราะรู้สึกเสียหน้าที่มีคนมามุงดูตัวเอง
.
คุณไผ่น่ะดี๊ดีเนาะมีน้ำใจ  ยังคิดถึงแนนซี่  ดูสิคะคุณวจี  รู้ใจถึงขนาดซื้อโคมไฟสวย ๆ ของเมืองเหนือมาฝากด้วยแต่แนนซี่อยากรู้จังเลยว่าของคุณวจีกับยายกัญญาเป็นอะไร  แกะดูหน่อยสิ
ไม่ได้ย่ะเขาให้ฉัน  ฉันจะเก็บไปแกะที่บ้าน
แหมคุณวจีก็  แล้วของเธอล่ะยายกัญญา  เจ๊อยากดูมากเลย
ของฉันก็ไม่ได้เหมือนกันย่ะเสียใจด้วยนะหล่อน
แหมทำเป็นหวงคนใจร้ายเหอะ!!!! เจ๊อยากตาย
ทำเป็นใจน้อยแอนด์น้อยใจไปได้  น่านะอย่าโกรธนะ  เดี๋ยวพาไปเลี้ยงอาหารที่สุโขทัยดีไหม  เพราะฉันรู้ว่าเธอชอบทานเผ็ด ๆ และรสจัดฉันเลยมีโปรแกรมจะพาเธอไปทานที่สุโขทัยดีไหมล่ะหือ
กัญญาพูดปลอบใจแนนซี่  จากนั้นเธอก็หยิบกล้องดิจิตอลขึ้นมาดูรูปที่ถ่ายไว้ก่อนที่จะเอนตัวนอนอย่างสบายใจ  ในขณะที่แนนซี่ก็นั่งคุยโทรศัพท์กับกิ๊กหลายคนอยู่อย่างเพลิดเพลิน  หล่อนคุยไม่หยุดปากทีเดียว  พอคุยกับคนนี้เสร็จก็คุยกับคนนั้นต่อทำให้คุณวจีที่นั่งอยู่ข้าง ๆ รู้สึกรำคาญจึงต้องขอย้ายที่นั่งเพื่อไปหลับเพราะระยะทางนั้นไกลมากกว่าจะถึงสุโขทัยเพื่อทานอาหาร  นอกจากการนอนแล้วคงไม่มีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้อีกแล้ว  ยกเว้นพนักงานบางส่วนที่แอบลงไปชั้นล่างเพื่อนั่งเล่นไพ่ยิปซีทำนายดวงอยู่ด้านล่างอย่างสนุกสนาน
แนนซี่...แนนซี่ตื่นได้แล้วนี่มาถึงร้านอาหารแม่เวียงแล้วนะ
แม่วงแม่เวียงที่ไหนจะนอนอย่ามายุ่งน่า
อย่างนั้นก็ตามใจเชิญนอนให้เต็มอิ่มเลยนะแม่นักเมาท์กับหนุ่ม ๆ แหมคุยโทรศัพท์เสียนาน  คุยข้ามจังหวัด  บทจะหลับก็ลืมเรื่องกินเลยนะนี่ถ้าอยากนอนก็นอนให้สบายเลยนะย๊ะ  แล้วอย่ามาโวยวายตอนหลังล่ะ
กัญญาพูดประชดก่อนที่จะลงจากรถเพื่อไปทานอาหารในร้านแนนซี่หลับอย่างสบายใจโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าคนอื่นเขาทำอะไรอยู่ข้างล่างทุกคนเมื่อทานอาหารเสร็จก็แวะซื้อของฝากของสุโขทัยกันใหญ่  หลายคนเลือกซื่อผ้าไหม  หลายคนแวะเข้าไปซื้อทองรูปพรรณในห้างทองเพราะลายที่สุโขทัยนั้นขึ้นชื่อเรื่องความสวยเป็นอย่างมาก
รถแล่นออกจากสุโขทัยนานพอควร  บรรยากาศในรถเงียบสงัดเพราะทุกคนหลับกันหมดเหลือเพียงคนขับรถเท่านั้นที่ยังคงขับรถต่อและสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันขับถึงสี่คน  แนนซี่ตื่นขึ้นมาด้วยความหิว  เธอหันไปมองทุกคนในรถแล้วก็ต้องหันกลับมานั่งกุมท้องของตัวเอง  เธอรู้สึกหิวมากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป  เมื่อมองออกไปสองข้างทางก็เห็นแต่ความมืดกับแสงไฟบนท้องถนนทำให้เธอไม่รู้ว่าขณะนี้รถได้แล่นไปถึงไหนแล้ว  เธอตัดสินใจอยู่นานว่าจะถามคนขับรถดีหรือไม่ดีว่าถึงสุโขทัยหรือยังเพราะเธอหิวมาก  ในที่สุดจึงตัดสินใจเดินออกไปหาคนขับรถเพื่อถามทันที
เมื่อไรจะถึงสุโขทัยล่ะ  ฉันหิวมากเลยนี่ก็มืดแล้วด้วยทำไมยังไม่ถึงอีกล่ะ
โธ่คุณเลขา  นี่มันนครสวรรค์แล้วครับก็ตอนที่คุณกัญญาปลุกคุณ  คุณก็ไม่ยอมตื่นบอกว่าจะนอน  ทุกคนก็เลยลงไปกินข้าวกันหมด
ตายแล้ว!!!!  ปล่อยให้ฉันนอนน้ำลายยืดอยู่ได้  อดกินเลยเฮ้อเจ๊อยากตาย!!!!
แนนซี่พูดขึ้นแล้วก็เดินกลับมานั่งที่เดิมเธอนั่งบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวตลอดทางจนกัญญาตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงอะไรหงุงหงิงอยู่เธอจึงชะโงกหน้าออกไปดูเสียงที่ได้ยินเธอเห็นแนนซี่นั่งบ่นอยู่คนเดียวก็รู้ทันทีว่าคงหิว  เธอจึงหยิบข้าวกล่องที่ซื้อเผื่อเอาไว้ให้แนนซี่เดินถือมาให้เธอทันที
หิวใช่ไหมนี่จ่ะ
กัญญายื่นข้าวกล่องให้กับแนนซี่  เธอยื่นมือมารับด้วยสีหน้าดีใจอย่างเป็นที่สุด
ขอบใจนะย๊ะนี่ถ้าไม่ได้เธอฉันคงจะหิวแย่เลย
ฉันรู้ว่าเธอต้องหิวแน่ ๆ ฉันก็เลยต้องซื้อมาให้ฉันไปนะ
ขอบใจจริง ๆ นะเธอนี่มันเจ้านายที่แสนดีและก็ยังเป็นเพื่อนที่แสนดีของฉันอีกด้วย
18.
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ...ขอขอบคุณที่ติดตามผลงานมาโดยตลอดค่ะ