ค่าย

เรไร

...........เกือบเที่ยงคืนของวันที่ 9 ธันวาคม 2548
น้าๆๆ ทำอะไรอยู่เก็บของเสร็จหรือยัง เสียงของดาวอังคันเรียกอยู่หน้าบ้าน
เออ เรียบร้อยแล้วไปกันเถอะ ช่วยแบกสมบัติขึ้นรถหน่อยสิ  
จุดหมายปลายทางของเราคือ อำเภอคอนสาร จังหวัดชัยภูมิ 
ไปตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับ  ร้อยฝัน 
        เราเลือกใช้เส้นทางสายเอเซีย มุ่งหน้าผ่าน อ.ตากฟ้า อ.หนองบัว ไปกันตามแผนที่ใช้เวลาหลายชั่วโมง เกือบหลงซะหลายครั้ง ก็เดาๆกันไป
ตีห้ากว่าๆ โทรถามทางร้อยฝันอีกครั้ง 
อ้อยให้ไปรอที่ไหน ตอนนี้อยู่แถวหนองบัวแดง จะให้รอที่ คอนสารหรือ ชุมแพ
ผมถามร้อยฝันอย่างนั้น
มาคอนสารก็ได้ หรือจะเข้าไปชุมแพก็ได้ ร้อยฝันตอบกลับมา
 เราว่าจะเลยเข้าชุมแพสักหน่อยไปหาเพื่อนน่ะ แต่ไม่รู้ว่าเขาอยู่ตรงไหน 
รู้จักหรือเปล่า ชื่อตาผุย  ชุมแพ  ผมอำเพื่อนแก้ง่วง แต่ร้อยฝันเงียบไปพักนึง คงกำลัง งง (อะไรของมันหว่า) หรือไม่ก็เมาขี้ตาแน่นอน  มุขด้านสิครับท่าน
 ก็เลยสรุปว่าไปรอกันที่ บ้านห้วยยาง อ.คอนสาร 				

....ชุดนี้เป็นการแสดงที่ลงทุนมาก เอาดินหม้อมาทาหน้า เป็นท่านเปาปุ้นจิ้น 
เรียกเสียงฮาได้ตรึม				

...ชุดนี้ ชื่อ อ้อยควั่น เขียนยังไงแน่ งง				

จนกองไฟใกล้มอดดับลง...				

ประมาณ 3 ทุ่ม ก็ถึงเวลาพิธีเทียน ไฟทุกดวงในค่าย ถูกปิดลง ทุกอย่าง
อยู่ภายใต้ความมืด ไม่มีเสียงคุยกัน มีเพียงเสียงของป่า เสียงของลม เสียงของใบไม้ เสียงของธรรมชาติ ...
.........โดยวิทยากรให้เยาวชนทั้งหมดเข้าไปรวมกันในห้องที่จัดไว้
 แล้วแจกเทียนคนละเล่ม ห้องทั้งห้อง อยู่ในความเงียบ เงียบแม้เสียงขยับตัวเพียงนิดยังได้ยิน
......แล้วเสียงกีตาร์เพลงเก่าที่คุ้นเคย เพลงที่จิตสำนึก  ก็ดังขึ้น..... 

.....ดอกไม้ ดอกไม้จะบาน บริสุทธิ์กล้าหาญ จะบานในใจ
สีขาวหนุ่มสาวจะใฝ่ แน่วแน่แก้ไข จุดไฟประชา.
เรียนรู้ต่อสู่มายา ก้าวไปข้างหน้า ก้าวหามวลชน
ชีวิต อุทิศยอมตน ฝ่าความสับสน เพื่อผลประชา
ดอกไม้ บานให้คุณค่า จะบานช้าช้า แต่ว่ายั่งยืน
ที่นี่หรือที่อื่น ๆ ดอกไม้สดชื่น ยื่นให้มวลชน.
				

......จากนั้นวิทยากร ได้กล่าวถึงเจตนารมณ์ ของ สืบ นาคเสถียร 
ในการอนุรักษ์ธรรมชาติ ในการอนุรักษ์ป่า ปกป้องป่า สัตว์ป่า 
ฝากฝังอุดมการณ์ สืบทอดเจตนาสู่คนรุ่นใหม่


เดินคนเดียว เดินไปไม่เห็นเส้นทาง
ในขวากหนามกั้นขวางเส้นทางเอาไว้
กลับหลังคืนมา คืนมาหาเส้นทางใหม่
หมุนคว้างไป แต่หัวใจยังมั่น

สุดท้ายปลายทาง หวาดหวั่น สั่นเสียว
เดินคนเดียว จุดเทียนส่องทางไม่หวั่น
ดวงดาวดารา สาดแสงมา มานับพัน
มีแหล่งปัญญา แบ่งปันมาตลอดทาง

ยังมีเสือ หมู สาง ขวางเส้นทางไว้
ลำน้ำใหญ่ ตะเข้นอนฟาดหาง
ดวงเทียนดับไป มองไม่เห็นทาง
หิ่งห้อยกลุ่มน้อย บินมานำพา

*ส่องทางเรื่อยไป ตั้งใจอุทิศ
แม้จะน้อยนิด มากมีคุณค่า
ผ่านทางที่แสนยาก ลำบากนานา
หิ่งห้อยดับแสง หมดแรงนำพา

(ซ้ำ*)

เหลือเพียงแสงธูปดอกสุดท้าย
ส่องทางเดินไปไม่ไหวหวั่น				

ดุจดั่งเทียนเล่มน้อยคอยส่องแสง
เพื่อแสดงหนทางสว่างไสว
วิถีแห่งผู้ปกปักรักษาไพร
ด้วยหัวใจสั่งสมอุดมการณ์

แต่แสงเทียนเล่มน้อยค่อยริบหรี่
ร่างยอมพลีเป็นเชื้อเพื่อเผาผลาญ
คงส่องแสงทางไปอีกไม่นาน
หากไร้ผู้สืบสานเจตนา

พิธีเทียนปลูกรากฝากสำนึก
ให้รู้สึกทะนุถนอมพร้อมรักษา
เพื่อพืชพันธ์พฤกษไพรในพนา
คงคุณค่ายั่งยืนผ่านคืนวัน

จากคำมั่นให้ไว้ไม่แปรเปลี่ยน
เทียนต่อเทียนใจต่อใจจุดไฟฝัน
ปลูกความคิดพิทักษ์รักไพรวัลย์
ร่วมสร้างสรรค์อนาคตโลกงดงาม				

ฝากดอกไม้นานาพรรณ      ฝากความฝันอันสูงค่า 
ฝากรอยยิ้มและน้ำตา          ที่หลั่งมาจากหัวใจ  
ฝากสายรุ้งที่แพรวพราว      ฝากแสงดาวไกลแสนไกล 
เป็นบทเพลงอ่อนหวาน       เป็นสายธารอ่อนไหว  
ฝากรักหวานละไมมอบให้เธอ .....

ให้เธอก้าวไปอย่าไหวหวั่น        จุดหมายร่วมกันเราฝันใฝ่ 
ให้โลกนี้งดงามมีความสุขสดใส  มีรอยยิ้มความเข้าใจให้ทุกคน

จุดความฝันอันยิ่งใหญ่แด่ดวงใจทุกดวง  
จุดไฟรักให้โชติช่วงดับไฟลวงเล่ห์มายา  
โลกสวยด้วยน้ำใจเป็นรักใหม่เราขึ้นมา  
คืนนี้ถ้าเธอหนาวร่วมผิงดาวบนฟ้า   
จากรักจากศรัทธาของเรา ....				

ฝ า ก ด อ ก ไ ม้ พื ช พั น ธ์ อั น ห ล า ก ห ล า ย
ฝ า ก ค ว า ม ห ม า ย ด้ ว ย ใ จ ที่ มุ่ ง มั่ น
จ ง ป ก ปั ก รั ก ษ า พ น า วั ล ย์
ใ ห้ ค ง มั่ น ยั่ ง ยื น คู่ ผื น ดิ น				

ขอบขอบคุณ เพื่อนๆทุกคนที่ส่งรูปมาให้
เรื่องราวยังไม่จบขอต่อภาคสองน่ะครับ ...
ขอบคุณคนอ่าน....				

เราแวะหาอะไรใส่ท้องกินกันตายที่ อ.เกษตรสมบรูณ์ 
แปดโมงกว่าๆ ได้พบกับสองสาวนั่งรออยู่โดยมีตำรวจยืนคุ้มกัน เพียบ (เขาตั้งด่าน)				

........จากเทียนเล่มเดียวที่ สืบ นาคะเสถียร  จุดกระแสแห่งนักอนุรักษ์ 
บัดนี้.... แสงเทียนเล่มนั้นได้มอดดับลงแล้ว
....... แต่ก่อนที่จะดับลง ได้ถูกจุดขึ้นจากมือพวกท่านทั้งหลาย 
จาก เล่มต่อเล่ม ใจต่อใจ หนทางแห่งผู้พิทักษ์ไพร คงเจิดจ้า
..... สว่างไสวอยู่ในใจพวกเราทุกคน...				

.....หลังจากทักทายกันแล้ว เราก็มุ่งสู่สถานีส่งเสริมและรักษาพันธ์สัตว์ป่าห้วยกุ่ม 
ไม่นานเกินเมื่อย (เพราะผมขับใครจะเมื่อยละ) เราก็ถึง
......สถานีส่งเสริมและรักษาพันธ์สัตว์ป่าห้วยกุ่ม 
โดยมีพี่จึ๋ง นายเมา ตามมาสมทบด้วยจากขอนแก่น				

หลังจากสนทนาฮาเฮ เราก็เดินไปสำรวจรอบๆ ค่าย ค่ายพักบริเวณนี้ มีชื่อว่า รอยเสือ				

ไม่นานนักพวกน้องๆที่มาเข้าค่ายก็ทยอยกันมา แต่สังเกตให้ดี มีเยาวชนปลอมปะปนอยู่ด้วย 5555				

มีพิธีเปิดค่ายสั้นๆ เรียบง่าย  จากนั้นเข้าสู่กระบวนการละลายพฤติกรรม  ร้อยฝันหันมาถามว่า 
พวกที่มาจะเข้าละลายด้วยหรือเปล่า มีเสียงตอบมาอย่างพร้อมเพรียงว่า ละลายนิสัยถาวรได้ป่าว 
ดูท่าว่าจะฝังลึกเกินเยียวยาแล้ว 5555 
				

.....หลังจากละลายพฤติกรรมแล้ว ได้พบปะพูดคุยกับน้องๆ ไม่ใช่ในฐานะวิทยากร แต่ในฐานะพี่ช่วยน้องมากกว่า แนะนำกันไปกางตำรากันไป 
(สำหรับผมนะ) จากเวลาเพียงน้อยนิด มีคำถามมากมายทั้งตอบได้บ้างไม่ได้บ้าง บางคนก็น่ารักสนใจในการเขียน บางคนมีฝีมือเกินตัวทีเดียว  โดยหารู้ไม่ครูภาษาไทยตัวจริงแอบมายืนฟังอยู่ด้วย มารู้ทีหลัง อาย ! ชะมัด				

...อาศัยก้อนหินบ้าง ขอนไม้บ้าง  สนามหญ้า เป็นที่คุยกัน แนะนำกันไป				

    พอค่ำก็มีการแสดงจากเจ้าหน้าที่ป่าไม้ และคณะครู อาจารย์
 มีการเล่นกี้ต้าร์ ร้องเพลง ของบรรดาเยาวชนที่มาเข้าค่ายมีทั้งเสียงหัวเราะ 
สนุกสนาน  มีทั้งเรื่องชวนให้คิด มีบางคนนั่งมองตาแป๋ว 
ไม่เชื่อดูรูปสิ				

คิดพลิน				

????????????????				

นักดนตรี สาว - หนุ่ม อนาคตไกล				

......จากนั้นเจ้าหน้าที่ป่าไม้ฉายสไลด์เกี่ยวกับสถานีส่งเสริมและรักษาพันธ์สัตว์ป่าห้วยกุ่ม เพื่อแนะนำ สถานที่ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นน้ำตก ผาแดงน้อย 
หรือหินรถไฟ ลานมหิดล ชนิดของพันธ์ไม้ที่มีอยู่ และสัตว์ป่า  
  เพราะกิจกรรมในวันพรุ่งนี้คือเส้นทางศึกษาธรรมชาติ ระยะทางประมาณ 
3 กิโลเมตร
.......จบกิจกรรมในคืนแรก ต่างคนก็ต่างเข้านอน บ้างก็น้องในห้องนี้ บ้างก็นอนเต้นท์ บ้างก็ให้เจ้าหน้าที่กางเต้นท์ให้บนบ้าน คงอุ่นดี(หรือเปล่า)

 ....เช้าวันรุ่งขึ้น คุณท่องเมฆา ตามมาสมทบพร้อมกับครอบครัว
.... แต่เช้านี้ ท่านดาวอังคาร คุณกีกี้คุณ และผู้หญิงฉี่ม่วง ..เอ้ย สีม่วง
 จะต้องกลับกันก่อน ทางค่ายจึงมีการมอบของที่ระลึก เล็กๆน้อยๆ 
กับทั้งสามท่าน 				

.....ส่วนตัวผมตัดสินใจนาทีสุดท้ายไปขอข้าวกล่องกับน้ำดื่ม 
วิ่งตามเข้าป่าไปกับพวกเด็กๆที่เดินนำหน้าไปก่อนแล้ว...				

.......ระยะทาง 2.5 กม. ผมคิดว่าไม่ไกลเท่าไหร่ แต่เดินไปเดินมานึกขึ้นได้
สงสัยว่าเขาวัดทางอากาศแน่  เพราะเดินเกือบ 2 ชั่วโมง ก็ยังไม่ถึง 
เดินนำเด็กบ้าง ให้เด็กนำบ้าง ขึ้นเขาลงเขาอยู่ 2 ลูก 
ก็ถึงผาแดงน้อย กับน้ำตกเล็กๆที่สวยงาม จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร				

.....ที่น้ำตกบริเวณพักรับประทานอาหารกลางวัน มีกิจกรรมหลายอย่าง เช่นวาดรูป บางคนมุ่งมั่น ก้มหน้าก้มตาวาด บางคนนั่งเขียนบกวี บางคนเล่นน้ำ 
สนุกสนานกันไป
				

จากนั้นเจ้าหน้าที่ป่าไม้นำทางไปชมหินรถไฟ คือหินที่เขาบอกกันว่าเหมือนรถไฟ เหมือนหรือเปล่า  ดูแล้วกัน
				

......ทีนี้ก็กลับที่พักละครับ สมัยก่อนตอนเด็ก เคยได้ยินผู้ใหญ่เขาพูดถึงเด็กว่า
"ตอนจะไปเหมือนไก่จะบิน......." ผมว่าใช้ได้กับผู้ใหญ่ด้วยแหละครับ
บางคนเดินแบบฟ้อนทางเหนือ คือ เดินหน้า 1 ก้าว ถอยหลัง 2 ก้าว
อย่าว่าแต่คนอื่น ผมยังแย่ 				

......และที่ขาดไม่ได้สำหรับค่ายคือกิจกรรมรอบกองไฟ 
มีกาiร้องเพลง  โดยมีวิทยากรรับเชิญ น้องๆ มหาวิทยาลับขอนแก่น 
มาร้องเพลงเล่นกีตาร์ มีการแสดงหลากหลายชุด 
จากน้องๆ จนกระทั่งจบการแสดง