20 กันยายน 2545 10:05 น.
idaho
๏ รัก เขียนเรียนเร่งร้อย..........ถ้อยคำ
จริง จึ่งจะจดจำ....................แม่นไว้
หวัง เพียงเพื่อได้นำ...............คำร่าย
แต่ง สี่บาทแล้วไซร้................ท่องให้เป็นโคลง ๚
ใครเผลอเข้าใจผิดมาอ่านบ้าง อิอิ ขออำภัยเจ้า q{6_6}p ทำหน้าแบบโดนอำตามที่ป้าส้มโอบอก
19 กันยายน 2545 15:02 น.
idaho
เธอจะรู้ไหม.
ในคืนที่ฝนตกเธอจะรู้ไหมว่ามันหนาว
และฉันก็ไม่อยากจะนอนรับฟังเรื่องราวของสายฝนเพียงคนเดียว
ในบางเสี้ยวอารมณ์ที่พระจันทร์เผยโฉมในด้านมืด
มีบางครั้งที่ฉันสะดุ้งตื่นมาร้องไห้ใต้แสงดาว(เพียงลำพัง)
เธอจะรู้ไหม..
เมื่อสายลมพัดผ่านมันสะท้านบาดลึกถึงดวงใจ
ในความละมุนละไมของแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้า
ก็ยังไม่สามารถโน้มน้าวให้ใจฉันอิ่มอุ่นตามได้
ในเมื่อทะเลทรายแสนแล้งยังต้องมีโอเอซิสซ่อนอยู่มุมหนี่งคอยให้ความชุ่มชื่นกับสิ่งมีชีวิต
เธอจะรู้ไหม..
เวลาที่ฉันยืนคนเดียวจะรู้สึกโดดเดียวเปลี่ยวเหงาเพียงใด
ในเมื่อหัวใจของฉันก็เอาแต่ส่งเสียงสะอื้น
มาถึงเวลานี้ฉันคงไม่ฝืน..ให้เธอมามีความรู้สึกดีดีต่อกันให้เรานั้นต่างต้องเหนื่อยหน่าย.
ถึงเวลาที่จะบ้ายบายกันแล้ว ฉันอาจรักเธอแต่มีคนอื่นที่รักฉัน.
รักเธอกอดคนอื่น.(ผิดไหม)???
18 กันยายน 2545 17:27 น.
idaho
ดอกไม้ดอกหนึ่งเคยแรกแย้ม.......
กลับเหี่ยวแห้งในใจใครบางคน...
เสียงกังวานของร้อยกรองมิอาจค้น
ถึงเหตุผลการจากของมาลี
ใจคนวูบ..วูบวาม..และหวั่นไหว
เขาบอกว่าจากไกลใครคนหนึ่ง
ดนตรีที่เอ่ยออกคงไม่ซึ้ง
บทกลอนซึ่งร้อยนำไม่หวานใจ
เพราะต้องจบทุกอย่างที่พันผูก
ดนตรีหยุดขับร้องเสียงประสาน
ฟ้าไม่ส่องไร้แสงชี้นำทาง
กลิ่นดอกไม้บางๆ จางหายไป
เพราะดวงดาวเคยพราวดับหนีหาย
เพราะหัวใจไร้ซึ่งสีเคยขาว
เพราะคืนวันแสนหนาวกลับยืนยาว
เพราะใจเขาหมดแล้วไม่หวนคืน
**************************************************
ขอพูดประโยคซึ้ง กลอนนี้ไม่มีสัมผัสนอกสัมผัสใน แต่สัมผัสใจ
18 กันยายน 2545 16:52 น.
idaho
ตัวข้าหมาหนุ่มรุ่นกระทง
อาจองทรนงแสนยิ่งใหญ่
หน้าตาข้าน่ารักไม่เหมือนใคร
เจ้านายเอาใจรักเหลือกำลัง
เดินมาในบ้านหลังใหม่
ใครๆหลงรักข้าดั่งมนต์ขลัง
เจ้าหมาแก่หมาเก่าเบากำลัง
จะมานั่งลิ้นห้อยมองทำไม
นายเจ้าขาหมาแก่น่ารำคาญ
เป็นตัวมารขวางสุขข้าน่าสงสัย
นายจะยังรักมันอยู่อีกหรือไร
เอามันไปปล่อยทิ้งหมดสิ้นกัน
หมาหนุ่มสุดแสนทรนง
อวดอ้างตนว่านายรักและผูกพัน
หมาหนุ่มมิมีที่จะหวั่น
ใครกันจะกล้ามาแทนเรา
แสงส่องรัตติกาลสะท้อนกลับ
กาลเวลาคืนลับดับหนีหาย
หมาหนุ่มเคยห่อเหี่ยวจวนเจียนตาย
ความน่ารักกลับกลายคล้ายมืดมน
หวนนึกถึงหมาแก่ในบ้านเก่า
ที่เคยเฝ้าเคยรักภักดีนาย
เวลานี้แม้ชีวีคงลับหาย
ชีวาวายอย่างโดดเดี่ยวใต้แสงจันทร์
อันตัวเราเคยรุ่งเขาก็รัก
เวลากลับเราเก่าเขาหน่ายแหน่ง
หมดตัวตนไร้ค่าเมื่อเปลี่ยนแปลง
คอยระแวงเมื่อวันใดเขาปล่อยเรา
*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*ขอต่อกลอนลิงกลายพันะธุ์ โดยมิได้บอกกล่าวล่วงหน้า******~*~*~*~*~*~*~*~*~โบลว์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
17 กันยายน 2545 05:00 น.
idaho
ชนทุกเผ่ารูปพรรณเหมือนกันหมด
ใครกำหนดให้แตกมิประสาน
ก่อเกิดเผ่าพันธ์เข้าระราน
บอกว่าสร้างสงครามเพื่อมั่นคง
บางครั้งพูดมาได้ไม่อายปาก
คิดจะสร้างสันติภาพอย่างหลงหลง
จะชั่วดีคนสั่งการไม่อับจน
แต่มาลงประชาชนคนเดินดิน
ถวิลหากันหนาสันติภาพ
ที่สร้างจากปลายปืนทำดับดิ้น
ให้โศกาเศร้าสูญเป็นอาจิณ
ชีวิตสิ้นชีวิตใครไม่ใช่มึง (ในที่นี้หมายถึงผู้นำที่มีอำนาจสั่งการทั้งหลาย มีอำนาจสั่งการแต่มิได้ปฎิบัติ แนวหน้าคือผู้พลีชีพก่อน ไม่ได้ว่าใครนะ....)
ขอหยุดหลงอยุดเริงลุอำนาจ
ปราศจากการจองเวรจะคงมาถึง
ใช้ปัญญาตัดสืนอย่างลึกซึ้ง
อย่าได้ฝืนทำร้ายกันก่อกรรมเวร
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟidaho
587
