11 มิถุนายน 2545 01:22 น.
Jeminine
อยู่ดีดี...เธอก็เงียบหาย...
ปล่อยให้ความไม่เข้าใจ ติดอยู่กับฉัน
เธอทำเหมือนว่า...สิ่งที่มีต่อกันมานาน
ไม่เคยเกิดขึ้นเลย...ไม่เคยมีฉัน...ในสายตา
เธอลืมคนหนึ่งคน...ได้ง่ายง่าย...
เหมือนกระพริบตา..แล้วความทรงจำก็ผ่านไป..ไร้เยื่อใย..ห่วงหา
ปล่อยให้ฉันรอ...ปล่อยให้ฉันท้อ...คิดไปต่างต่าง นานา
ก่อนที่จะเอ่ยออกมา...แค่คำว่า...เสียใจ
อย่าทำอย่างนี้กับใครอีกนะ...
เธอคงไม่รู้ว่า...มันโหดร้ายสักแค่ไหน
เหมือนเธอเอามีด มากรีดลงตรงกลางใจ
ต่อให้ฉันตาย...ก็ยังไม่หายทรมาน
ไม่ว่าเธอจะเคยใช้วิธีนี้มากี่ครั้ง
อยากขออะไรบางอย่าง...ให้คนสุดท้ายเป็นฉัน
อย่าทำร้ายหัวใจใครเขาให้ร้าวราน...
ฉันไม่อยากเห็นมันย้อนมาหาเธอในสักวัน
...เพราะคงไม่มีใครอภัยให้เธอเหมือนฉัน...แน่นอน
11 มิถุนายน 2545 00:56 น.
Jeminine
หญ้าปล้อง
ข้าวปล้อง
ตัวฉันคงเปรียบเป็นเช่นศิลาแข็ง
ที่กล้าแกร่งปราศจากความรู้สึก
สิ่งต่างๆ รอบกายไม่เคยจะคิดนึก
ทุกๆ ความรู้สึกมีแต่ความเฉยเย็นชา
แต่ลึก ๆ เธอคงไม่รู้ว่า
ฉันเหว่ว้าต้องการความรักมากแค่ไหน
ความอบอุ่น ฉันอยากมีเหมือนดั่งคนทั่วไป
แต่ยิ่งไขว้และคว้ามากเท่าไร กลับไม่เคยสัมผัสมัน
หลายๆ ครั้งที่ฉันพยายามสร้างสะพาน
เพื่อก้าวผ่านทอดรับสิ่งเหล่านั้น
แต่ยิ่งสร้าง - - กลับยิ่งห่างไกลกัน
กลายเป็นฉันสร้างกำแพงขวางกั้นอยู่ร่ำไป
ฉันกลัว ฉันอ่อนแอกับความรัก
เพราะความรักทำให้จิตใจฉันหวั่นไหว
ฉันอ่อนแอเกินกว่าใครหลายคนจะเข้าใจ
และตัวฉันก็เลือกที่จะทำอย่างที่ใจอยากให้เป็น
จริง ๆ แล้ว - - เธอเห็นใช่ไหมว่า
ฉันไม่ใช่หินผาหน้าไม้อย่างที่เธอนั้นมองเห็น
ฉันไม่ใช่หญิงแกร่งอย่างที่หลาย ๆ คนอยากให้เป็น
ฉันก็เป็นเพียงหญ้าปล้อง ที่ใช้เปลือกแข็งภายนอก
- - ห่อหุ้มความอ่อนแอ เปราะบางเอาไว้ภายในเท่านั้นเอง
------------------------------------------------------------------------------------
ดอกหญ้าของฉัน
Jeminine
ดอกหญ้าของฉัน...
...แม้เธอจะมีรอยยิ้มระบายเต็มใบหน้า
ฉันก็มองเห็นรอยน้ำตา...ที่เธอซ่อนไว้
ความก้าวร้าวที่เธอแสดงออกต่อใครใคร
ไม่อาจปิดบังความอ่อนโยน อ่อนไหว ของใจเธอ
ถึงแม้จะมีกำแพงที่แข็งกั้น...
ฉันก็ยังมองเห็นภาพเธอนั้น เป็นตัวเธอเสมอ
ความปวดร้าวมากมายที่ได้เจอ
อยากจะบอกกับเธอ....ฉันเข้าใจ
หากเธอเป็นดอกหญ้าที่อ่อนแอ
ฉันจะเป็นผืนดินคอยดูแล เมื่อยามอ่อนไหว
เราจะฝ่าแดด ฝ่าฝน และลมหนาว เคียงข้างกันไป
จะไม่ปล่อยให้เธอเดียวดาย...ในพายุแห่งน้ำตา
โปรดทอดสะพานแห่งหัวใจ...มาที่ฉัน
จากนี้เราจะมีกัน..ในคืนและวันแสนมีค่า
จะเก็บรักษาความรักที่เธอให้มา
และขอใช้หัวใจสัญญา...ว่าตลอดกาลความศรัทธา จะคงเดิม
~~ถึงแม้คนมากมายจะไม่เข้าใจ....แต่ก็ไม่ใช่ทุกคน~~
10 มิถุนายน 2545 02:01 น.
Jeminine
เพราะฉันไม่ใช่ใครคนนั้น(และไม่มีวันที่จะเป็น)
เธอรักเขา...เพราะความอ่อนหวาน...
เขาคนนั้น เหมือนเจ้าหญิงในนิยาย
มีแววตา...ที่ชวนหลงใหล...
มีหัวใจที่แสนบอบบาง...
หากเขาเป็นเสมือนดอกไม้
ฉันคงเป็นได้...แค่ต้นหญ้าบนทางร้าง
หากเธอยืนอยู่ตรงกลาง
ฉันก็รู้ว่าสองทาง เธอจะเลือกใคร
ฉันคงไม่อาจเป็นแบบที่เธอฝัน
ให้เป็นเหมือนใครคนนั้น...ฉันทำไม่ไหว
แม้ใจดวงนี้...มีเธออยู่เต็มล้นข้างใน
ฉันก็คงเป็นได้...เท่าที่เป็นมา
ถึงจะแต่งจะแต้มอย่างไร...
ตัวจริงข้างใน...ก็ยังเป็นแค่ดอกหญ้า
ความบอบบางของหัวใจ...ไม่มีประโยชน์ใดต้องบอกออกมา
เพราะเธอคงคิดว่าดอกหญ้า...ไม่มีน้ำตา...ไม่มีหัวใจ
3 มิถุนายน 2545 00:19 น.
Jeminine
จำที่นี่ได้ใหม...เราเคยมานั่งฟังเพลงด้วยกัน
วันนี้เธอและฉัน มาพบกัน...แต่ไม่เหมือนเก่า
ข้างกายเธอที่เคยมีฉัน กลับกลายเป็นเขา
เมื่อเริ่มต้นเพลงรักบทเก่า...หัวใจก็เหงาขึ้นมาทันที
มือที่ถูกเกาะกุมด้วยมือของเธอคู่นั้น
ไหล่ที่เธอโอบอยู่เคยเป็นของฉัน...คนนี้
สายตาของเธอ...ที่มองเขาอยู่แต่ละวินาที
คำว่ารักที่เธอมี รวมทั้งเสียงดนตรี...ที่บรรเลงอยู่รอบกาย
เก้าอี้ตัวนั้นข้างข้างเธอ...
ทุกอย่างเหล่านั้นเป็นของฉันเสมอ...เสมอมา ใช่ใหม
มือของเธอ ตาของเธอ อ้อมกอดของเธอ และหัวใจ
วันนี้ฉันได้แต่มองอยู่ไกลไกล..ให้เขาแย่งเอาทุกสิ่งไป ต่อหน้าต่อตา
อยากไปนั่งใกล้ใกล้เธอ...ตรงนั้น...
หากเรากุมมือกัน...หัวใจคงหายอ่อนล้า
เธอสบตากับเขาเมื่อเพลงรักของเรา...เริ่มบรรเลงขึ้นมา
น่าสงสารตัวเองนัก..คนพ่ายแพ้ที่เหว่ว้า...
...ได้แต่ก้มหน้าซ่อนสายน้ำตา....ในมุมมืดมน
30 พฤษภาคม 2545 23:58 น.
Jeminine
เย็นไว้ก่อน พ่อขุนแผน แสนสะท้าน
อย่าโลดเล่น เผ่นพล่าน ไปควานหา
ดอกไม้งาม ล้วนหนามแหลม แซมกายา
จะเจ็บหนัก ปักอุรา นะพี่ชาย
หัวใจพี่ มีเป็นล้าน ไม่อั้นหรอก
ร้อยพันบาง ขอบอก หลอกที่ไหน
พบดอกไม้ ไม่ว่าฐาน ถิ่นบ้านใคร
อิ๊บเรียบไป ไม่เหลือไว้ ให้ใครยล
ทั้งนอกใน ประเทศ เขตสยาม
ทั่วเขตคาม ฝากหัวใจ ไปทุกหน
จะกี่เจ้า เข้าคิวไว้ ได้ทุกคน
รักทุกดอก ทุกต้น ทุกคนไป
เย็นไว้หน่อย พ่อนักเลง อย่าเร่งร้อน
ถามเจ้าของ เขาดูก่อน วอนได้ใหม
ดอกไม้นี้ แม้ไม่งาม ตามพึงใจ
แต่หวงเช็ด เด็ดเมื่อไหร่ ตายลูกเดียว
หน้าส่วนตัว
1024
