13 พฤษภาคม 2545 01:36 น.
Jeminine
ไม่อยากให้เธอเป็นกังวล...
ว่าเป็นต้นเหตุให้ชีวิตคนหนึ่งคน..เปลี่ยนไป
น้ำตา..แก้ปัญหาให้ใครไม่ได้
ฉันไม่ได้อยากดึงเธอไว้..ด้วยน้ำตา
แค่รับรู้เอาไว้...ว่าฉันยังอยู่ได้เหมือนเก่า
หากเธอเห็นแววตา..หม่นเศร้า..ขอจงอย่าถือสา
ความรู้สึกในใจ เกินปิดบังไว้ได้ทางแววตา
แต่กลับไปเถอะนะ...อย่ามาเสียเวลากับฉันเลย
เกลียดความรู้สึก..ที่มีแต่คนมาสงสาร
ฉันที่เธอรู้จักในวันวาน...ที่ได้แต่อดทน..นิ่งเฉย
คนคนนั้นจากไปแล้ว..อย่าติดตาม ถามหาเลย
หรือถ้าทำได้..คิดเสียว่าเราไม่เคย พบกัน
ความใจดีของเธอ...กำลังจะฆ่าฉันให้ตาย
รู้ใหม..ฉันเกลียด..ความสงสาร
เอาเวลาของเธอไป..ทุ่มเทให้คนที่ผูกพัน
ไม่ต้องมาห่วง ไม่ต้องมาสงสาร..ฉันไม่เคยต้องการ..ไม่เลย
13 พฤษภาคม 2545 01:31 น.
Jeminine
ฉันกลับมายืนที่เก่า...
จู่จู่ความเหงา ก็วิ่งเข้ามาหา..
ขอบฟ้า..ฝั่งน้ำ แลไกลสุดตา
นึกถึงวันสุดท้ายที่ร่ำลา จากเธอคนดี
เธอจะยังจำได้อยู่หรือเปล่า
เรื่องราวของเรา ที่เกิดขึ้นที่นี่
วันที่เธอบอกรัก...วันที่เธอบอกความรู้สึกดีดี
จนถึงวันที่ทุกสิ่งจบลงตรงนี้..เมื่อฉันจากมา
แหวนวงเล็กเล็ก...ที่ฉันคืนให้...
คงจมอยู่ภายใต้ผืนน้ำกว้างใหญ่..ลึกลงไปเกินค้นหา
ที่ตรงนี้...ฉันเคยทำให้เธอเสียน้ำตา
ตอนนี้ไม่รู้ว่า...เธอเป็นอย่างไร
เธอจะหายโกรธกันหรือยัง...คนดี
วันนี้..ฉันกลับมาที่นี่ ด้วยหัวใจหวั่นไหว
อยากสูดกลิ่นหอมของแม่น้ำ..และความทรงจำมากมาย
วันนี้เธออยู่แสนไกล...ฉันเหลียวหาความอบอุ่นเดิมเดิมของใจ...
..แต่..ไม่เจอ..
11 พฤษภาคม 2545 00:34 น.
Jeminine
โรยลิ่วลิ่ว จากฟ้า มาพรมพร่าง
ละล่องลอย คล้อยคว้าง ลงกลางหาว
หยาดวับแวม แซมสล้าง เพียงบางเบา
วะวับวาว ราวเพชร เก็จอำไพ
หยาดเล็กเล็ก แสนล้าน ที่ซ่านแทรก
ลงชำแรก พสุธา ที่อาศัย
จะพลิกฟื้น คืนค่า ให้หญ้าใบ
จะปลุกให้ กวีจร ร่ายกลอนกานท์
ลมรำเพย เชยกลิ่น ไอดินหอม
ผสานกลิ่น พวงพยอม อันหอมหวาน
ราตรีนี้ ยังเยาว์ อีกยาวนาน
อยากเขียนกลอน อ่อนหวาน ผ่านลมไป
ว่าคิดเอย คิดถึง ใครหนึ่งนัก
อยากหอบรัก ไปหา คราหวั่นไหว
ถึงหนาวฟ้า หนาวฝน ยังทนไป
หากไร้รัก คงหนาวตาย เกินใจทน
11 พฤษภาคม 2545 00:18 น.
Jeminine
อยากกลับไปยืนที่เก่า(ในใจเธอ)
กว่าจะรู้ว่าความเหงามันโหดร้าย
รอบข้างก็ไม่เหลือใคร..เหมือนวันเก่า
ไม่เคยรู้เลย..ว่าจะต้องเหงา..
เพราะบางสิ่งระหว่างเรา...หายไป...
กว่าจะรู้ว่าค่ำคืน...มันยาวนาน
มันทรมาน...กับการรอคอย วันใหม่ใหม่
กว่าจะรู้...ว่าโลกนี้ กว้างเกินจะอยู่เพียงเดียวดาย
ฉันก็พบว่าตัวเองไม่มีใคร...ไม่มี..
นั่งคิดถึงเธอ..พร้อมกับรอยน้ำตา
เพราะไม่รู้ว่า จะทำอะไร ได้ดีกว่านี้
คิดถึง...บางความรู้สึกที่เคยมี
รวมทั้ง..บางคนที่เวลานี้ อยู่แสนไกล
อยากกลับไปเป็นเหมือนเมื่อวาน
ยังมีโอกาสนั้น...เหลือให้ฉันบ้างใหม.
สักครั้ง....สำหรับคนไม่รักดี...หากเธอยังมีเยื่อใย
ขอให้ฉันกลับไปยืนตรงที่เก่าได้ใหม...(ในใจเธอ)
11 พฤษภาคม 2545 00:16 น.
Jeminine
แสงกระพริบ ริบหรี่ ที่เวียนวน
ในค่ำคืน อันมืดมน จนเลือนหาย
หิ่งห้อยน้อย คล้อยผิน บินเดียวดาย
ถูกกลืนหาย ใต้แสง แห่งจันทรา
เหมือนหัวใจ ใครคนหนึ่ง ซึ่งพ่ายแพ้
ยังอ่อนแอ บนโลกร้าง กว้างนักหนา
ปล่อยความฝัน ให้ผ่านไป ในเวลา
เพราะไม่กล้า คว้าฝัน นั้นดั่งใจ
เห็นหิ่งห้อย ด้อยค่า กว่าจันทร์เจ้า
เพราะเปรียบเปรย ว่าตัวเรา ไม่ยิ่งใหญ่
อย่ามัวแต่ ตัดพ้อ ท้อถอดใจ
ความยิ่งใหญ่ ใช่เกิดกาย ได้เป็นจันทร์
แม้นหิ่งห้อย นับแสนล้าน รวมกันเข้า
จะเจิดจ้า กลบแสงดาว บนฟ้านั่น
แสงเล็กเล็ก ทั้งโลกหล้า มารวมกัน
จะสว่าง ดั่งกลางวัน จันทร์ยังอาย
หน้าส่วนตัว
1271
