23 พฤษภาคม 2545 21:23 น.
Jeminine
ต้องรบรากับยุงมันยุ่งใจ
อยากจะตบให้ตายกลัวบาปหนา
เรายิ่งหนีมันก็ยิ่งชิ่งตามมา
จำต้องหาวิธีบ้างสั่งสอนมัน
จับเขกหัวดังป๊อกล๊อคตีเข่า
หัวกดน้ำเบาเบาเขย่าขวัญ
เด็ดปีกซ้ายปีกขวาพัลวัน
สั่งสอนมันเบาะเบาะเพราะเมตตา
แน่ะ! ยิ่งหนียิ่งตามทำเป็นเก่ง
ยุงนักเลงแบบนี้มิไว้หน้า
ถอยอีกก้าวหากยังทำบินตามมา
จะหักงวงไอยราให้เจียนตาย
23 พฤษภาคม 2545 20:16 น.
Jeminine
ฉันเดินผ่านม่านน้ำตามาแสนนาน
ไม่เคยมองเห็นเลยว่าพระจันทร์สวยงามแค่ไหน
ไม่เคยรู้...ว่าบนฟ้ามีดาวอยู่มากมาย
ไม่เคยพบความรักจริงใจ จากใครสักคน
เหมือนดอกหญ้ากลางสายฝนหนาวเหน็บ
อดทนอยู่กับหัวใจเจ็บ...และความสับสน
ฉันแค่..ต้องการอุ่นไอ จากใครสักคน
ในนาทีที่ใจแทบสิ้นไร้ความอดทน...เธอก็เข้ามา
เป็นเหมือนไออุ่น จากดวงตะวัน
โอบกอดคนร้าวราน ที่ใจอ่อนล้า
พาฉันก้าวผ่าน..จากม่านแห่งน้ำตา
ให้เห็นว่าโลกเบื้องหน้า สวยงามเพียงไร
แต่เธอเป็นเพียงภาพฝันแสนหวาน
เหมือนภาพพระจันทร์..บนผืนน้ำ..แผ่วใส
ฉันได้เพียงแต่มอง...และสัมผัสด้วยหัวใจ
ไม่อาจเอื้อมคว้าสิ่งใดใด..กลับมา
เพราะเธอเป็นเจ้าของหัวใจของใครคนหนึ่ง
หัวใจอีกดวงที่เธอยังคงลึกซึ้ง...ห่วงหา
เธอรู้ใหม...การที่ต้องตัดใจจากลา
จากความสุขที่หัวใจเคยไขว่คว้า...เจ็บปวดเท่าใด
สิ่งที่เคยตามหามาชั่วชีวิตของฉัน
อยู่เพียงเอื้อมมือคว้าเท่านั้น...แต่ต้องปล่อยให้มันลับหาย
ได้แต่นิ่งงัน..และปล่อยให้ความรักนั้น ค่อยค่อยจากไป
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับใจ...ยากเกินจะบอกเล่าให้ใคร..รับฟัง
22 พฤษภาคม 2545 13:56 น.
Jeminine
เช้า...
ฉันเฝ้ามองเมฆเคลื่อนผ่าน
นั่งรับไอแดดอุ่นจากตะวัน
อยากเกี่ยวเมฆมาระบายสีหวาน...ปั้นเป็นรูปหัวใจ
สาย...
ฉันนั่งคุยเรื่องความรัก..กับดอกไม้
สมมุติให้ดอกเยอบีร่าสีขาว..เป็นคนห่างไกล
บรรจงจุมพิตที่กลีบอ่อนไหว..บอกคิดถึงสุดหัวใจ..เหมือนทุกวัน
บ่าย...
ฝนเริ่มโปรยสาย...ปลุกความอ่อนไหวที่ใจฉัน
เขียนบันทึกถึงคนของความผูกพัน
หวังว่าสักวัน...เธอจะได้อ่านมัน นะคนดี
ค่ำ...
นั่งทบทวนความทรงจำ..ของเรื่องราวที่นี่
ไม่รู้จะหาคำใด...บอกเล่าความรู้สึกได้เท่าที่มี
..ได้แต่มองฟ้า..แล้วปล่อยอิสระให้ใจดวงนี้...คิดถึงเธอ...
21 พฤษภาคม 2545 07:01 น.
Jeminine
เป็นเจ้าของ หัวใจ ใครทั้งหล้า
แต่น้ำตา ยังรินไหล ในใจฉัน
เพราะหัวใจ ของใคร ไม่สำคัญ
เท่าคนที่ หัวใจฉัน ฝันละเมอ
เขาคนนั้น อยู่ไกล ทั้งใจกาย
ต่อให้ยก หมดทั้งใจ ไปเสนอ
คงไม่มี วันไหน ที่ได้เจอ
ความรักนี้ คงเก้อ เพ้อเดียวดาย
ความรักของ ใครใคร ไม่เคยซึ้ง
เท่าความรัก ใครคนหนึ่ง ซึ่งห่างหาย
หากไม่ได้ รักนี้ ที่หวังใจ
จะกี่ร้อย คนใกล้ ก็ไม่เอา
18 พฤษภาคม 2545 20:52 น.
Jeminine
เจ้างอน พี่ง้อ ท้อซะแล้ว
ม้าก้านกล้วย
พี่ผิดใดใยน้องจึงมองผ่าน
ตระบึงพาลค้อนควักชักหน้าเง้า
ยังมิรู้ต้นสายแล้วใยเล่า
น้องก็เอาแต่งอนอ่อนใจจริง
ถามแล้วซ้ำติดตามคอยถามอีก
เจ้าก็หลีกหน้าหลบซบหน้านิ่ง
ฤาเสแสร้งมารยาประสาหญิง
หรือเพราะหยิ่ง หยามพี่ที่หมางเมิน
รู้ไหมทุกวันนี้ งานพี่หนักมาก
ยอมลำบากห่างไกลใช่ห่างเหิน
ทนระกำทำอยู่เรื่อยเหนื่อยเหลือเกิน
จะหยอกเอินเจ้าบ้างก็ค้างคา
จึงจำสู้บุกบั่นขยันแทบตาย
จะแอบหลบมาหยอกยั่ว กลัวเขาว่า
ยิ่งเจ้านายเพ่งเล็งเร่งเวลา
เจ้ายังมาไม่เข้าใจทำไงดี
โอ โอ๋ เลิกงอนเสียเถิดหนา
มามะ เอนมา หนุนตักพี่
จะร้องเพลงอ้อนอ้อมกล่อมคนดี
คลายฤดีโกรธคลายหายกังวล
สัญญาเหมือนร้อยครั้งว่ายังมั่น
จงเชื่อกันบ้างนะเจ้าอย่าเขลาหม่น
ขอเวลาอีกนิดนะหน้ามล
ให้ภาระผ่านพ้น นะคนงาม
(ม้าก้านกล้วย)
-------------------------------------------------------------------------------------------------
พี่ง้อ น้องงอน (อยากอ้อนหนิ..) {_ _}~
Jeminine
อะไรอะไร ก็อ้างงาน
รักมันขนาดนั้น ก็แต่งกับมันซะสิ
ชอบบอกว่าอีกไม่นานก็ผ่านแล้วคนดี
รอมาสิบปี พี่ก็ยุ่งทุกวัน
อยากทำอะไรให้มันกุ๊กกิ๊ก กุ๊กกิ๊ก
ให้หัวใจกระดุ๊ก กระดิ๊ก แหววหวาน
แกล้งงอน ให้พี่ง้อ ฉอเลาะนานนาน
ความรักจะได้หวานหวาน เหมือนพระจันทร์สีชมพู
รู้ว่าพี่ทำงาน แต่ก็อยากหวานนินา
ไม่อ้อนพี่ แล้วจะ ให้อ้อนม้าที่ไหน อยากรู้
ง้อแค่นี้ทำเปงเหนื่อย แหมเฉื่อยน่าดู
ทีตอนใหม่ใหม่ ชี้แมวเป็นหมู พี่ยังตามใจ
เขาเรียกว่ารสชาดของชีวิต
งอนกันวันละนิดจิตแจ่มใส
ถ้าอยากมีแฟนแต่ไม่อยากเอาใจ
ก็ขอเชิญไปจีบเสาไฟ สิพ่อคุณ
หน้าส่วนตัว
848
