21 ธันวาคม 2547 18:15 น.
|NdEpEndEnT
ยามดึกสลัวสลัว
ช่างน่ากลัวและเงียบเหงา
อารมณ์พลอยโศกเศร้า
จับหัวจิตแหละหัวใจ
ภัยพาลมารุมล้อม
เข้าห้อมล้อมอยู่ภายใน
ทุกข์เอยทุกข์ปานใด
จะทุกข์ไปตลอดกาล
ชีวาถึงคราดับ
แหละล่วงลับสู่นิพพาน
ละทิ้งกิเลสมาร
ที่ระรานวิญญาณ์เรา
- -
20 ธันวาคม 2547 19:01 น.
|NdEpEndEnT
ดารา ณ เวหน....................ณสกนธ์อร่ามฝัน
เรืองเรืองประชันกัน...........ระดะทั่วทิวาวาน
จันทราจะสาดแสง...............รุจิแจ้ง ณ ห้วงหาน
ชีวาจะร้าวราน.....................ทุขโศกสิเศร้าใจ
ลมหนาวพระพายพัด.............อุระรัดระร่ำไห้
ดาราไร้แขไข......................หฤทัยก็โศกตรม
คืนค่ำยะเยือกเย็น................นภเพญสิขื่นขม
ความมืดพะพร่างห่ม............ชรโลมจะทาบทา
19 ธันวาคม 2547 18:31 น.
|NdEpEndEnT
ท่ามกลางคนวุ่นวายฉันแอบเหงา
นั่งจับเจ่าเศร้าใจภายในอก
แมวเดินผ่านตัวสั่นงันงก
หรือเจ้าพกความกลัวติดตัวมา
ณ ที่ซึ่งฉันแอบเหงาอ้างว้างจิต
โอ้ชีวิตนี้หนอใครสรรหา
หรือสวรรค์เล่นกลมารยา
มาลักพาหัวใจให้ซึมเศร้า
คนเดินผ่านหัวเราะสนุกสนาน
แสนสำราญสุขใจไม่มีเหงา
แต่เหตุใด..ฉันจึงหลงมัวเมา
ในความเหงาเนาว์เนิ่นทุกวี่วัน
- -
18 ธันวาคม 2547 17:53 น.
|NdEpEndEnT
เหงาทุกครั้งที่ต้องเดียวดาย
เธอหายไปไม่กล่าวลา
ณ ห้วงแห่งใดในแหล่งหล้า
ตราบชั่วดินฟ้า..รอรัก
ทิวาราตรีเคลื่อนคล้อย
นกน้อยบินไปปักหลัก
หัวใจฉันร้าวยิ่งนัก
อกหักเป็นฟ้าขาดทะเล
นับวันเดือนปีเลยผ่าน
ร้าวรานนานเนิ่นผกเผ
จางจางหัวใจรวนเร
จึงเกไปพบรักใหม่
- -
16 ธันวาคม 2547 16:20 น.
|NdEpEndEnT
เก้าอี้ที่ตรงนั้น
ยังกรุ่นฝันอันแสนหวาน
เก้าอี้ตรงริมธาร
ที่เราสองนั่งด้วยกัน
เก้าอี้ที่ในสวน
อันมากล้วนด้วยไม้พรรณ
เก้าอี้ต่างลดหลั่น
ตามระดับของผู้คน
เก้าอี้ที่ผุกร่อน
หลากคนจรในสกล
เก้าอี้แสนอดทน
เจ้าผ่านฝนและแดดรอน
เก้าอี้คงจะเหนื่อย
แลเชือนเฉื่อยแสนอาทร
เก้าอี้ดั่งผู้วอน..
ขอได้มองในจิตใจ
....
หน้าส่วนตัว
2320
