30 พฤศจิกายน 2546 14:56 น.
|NdEpEndEnT
Mild the mist upon the hill,
Telling not of storms tomorrow;
No ; the day has wept its fill,
Spent its store of silent sorrow.
Oh, Im gone back to the days of youth,
I am a child once more,
And neath my fathers sheltering roof,
And near the old hall door.
I watch this cloudy evening fall}
After a day of rain:
Blue mists, sweet mists of summer pall
The horizons mountain-chain.
The damp stand in the long, green grass
As thick as mornings tear;
And dremy scents of fragrance pass
That breathe of other year.
Emily Bronte
ม่านหมอกบางขจายเกลื่อน ณ ภูผา
บ่งบอกว่าวายุย่างเยื้อนถิ่น
อรุณโศกร่ำร้องเป็นอาจิณ
หลั่งไหลรินสิ้นโศกสงัดใด
โอ้ ! ฉันเพรียกเรียกอดีตให้หวนกลับ
เคยลาลับกลับเป็นเด็กวัยอ่อนใส
พ่อโอบกอดห่มคลุมอาบหัวใจ
ขณะใกล้ทวารบานเก่าคร่า
ฉันแลเห็นฝูงหมอกอันหม่นหมอง
หยาดฝนนองต้องอรุณเยี่ยมหุบผา
คิมหันต์พลันอบอุ่นเมฆาฟ้า
ผูกนภาภูสูงเกี่ยวร้อยเรียง
หญ้าขจีหนาวเหน็บนานหนักหนา
เฉกอรุณโศกาเอ่ยเอื้อนเสียง
อวลกรุ่นกลิ่นฝันมาเคล้าเคียง
ชีวาเพียงตื่นหลับนิจนิรันดร์
- -
29 พฤศจิกายน 2546 22:44 น.
|NdEpEndEnT
ไร้แดดฝนยามเย็นมีความสุข
นั่งขอบสระริมบึงสนุกสนาน
แลฝูงปลาว่ายเวียนแดนวิมาน
ช่างสำราญปล่อยใจไปกับปลา
อีกผู้ฅนมากมายนั่งทอดถอน
บ้างฅนจรฅนถิ่นแดนสงขลา
บ้างมาเต้นแอโรบิคเพื่อกายา
ฆ่าเวลาเปล่าว่างน่าเชยชม
มีแม่ค้านั่งขอบบึงขายสินค้า
คืออาหารปลาเม็ดเล็กเล็กกลมกลม
ถุงห้าบาทไม่แพงหรอกเพื่ออารมณ์
เบิกบานสายลมพัดผ่านใจ
มีต้นไม้พันธุ์หนึ่งที่ชื่นชอบ
สายลมหอบกลิ่นหวานมาดลมไล้
คือราชาวดีพวงขาวสะอาดใส
ดั่งสายใยธรรมชาติเสกสรรสร้าง
เพราะความเบื่อเหงาเหงาในห้องหอ
ไม่รีรอเร่งฝีเท้าตามเส้นทาง
สู่จุดหมายบึงน้อยน้อยไม่เชือนชาง
และไม่ห่างเกินไปจากผู้ฅน
28 พฤศจิกายน 2546 18:28 น.
|NdEpEndEnT
เบื่อชีวิตที่เป็นไป
ทำไมถึงเป็นแบบนี้
ไม่เคยคิดรุกราวี
แต่ท่าทีของมันนั้นน่ากลัว
ใจเอ๋ยใจข้าระกำนัก
ได้รู้จักกับหมู่ฅนชั่ว
มันจึงหมายฆ่าตัดหัว
ตัดตัวตัดสิ้นเวรกรรม
บาดแผลร้าวลึกหนักหนา
ไอ้ตัณหามันปะทะห่ม
ทำให้ข้าต้องจ่อมจม
สายลมมิอาจพัดกลับคืน
ชีวาชีวิตชีวัน
หุนหันไปมาไม่ฝืน
เกิดดับผลัดเปลี่ยนกันตื่น
ขมขื่นมนุษย์ที่เป็น
พอแล้วพอแล้วชาตินี้
ไม่ขอมีชีวิตให้เห็น
จากไปถูกถีบกระเด็น
แฝงเร้นเป็นกาฝากต่อไป
- -
27 พฤศจิกายน 2546 17:32 น.
|NdEpEndEnT
ชีวิตนี้มีทุกข์ทุกระทด
ต้องใช้ชดหนี้ทุกข์ที่เคยก่อ
เดือนล่วงปีล่วงยังไม่พอ
เท่าไรหนอชีวิตจะหมดทุกข์
- -
พ่อแม่ให้ชีวิตเจ้าดูโลก
ฤๅดั่งโชคชะตาพาทัพบุก
ไม่ให้พบสัมผัสในความสุข
ช่างระรุกคุกคามชีวาวาย
- -
เกิด แก่ เจ็บ ตาย ตามฐานะ
โอ้ท่านพระกำหนดทั้งเช้าสาย
เหนื่อยบ้างไหมที่ท่านต้องทำนาย
ชีวิตขายแก่ใครชุบเลี้ยงดู
- -
บ้างถูกทิ้งตามซอกซอยที่เน่าเหม็น
บ้างก็เป็นองค์หญิงโก้สุดหรู
บ้างก็พิการกายาน่าหดหู่
อนิจจังผู้เกิดเป็นปุถุชน
- -
สรรพสิ่งของโลกอย่าสิ้นหวัง
จงประทังชีวิตด้วยกุศล
เร่งรีบเถิดก่อนหมู่มารมาผจญ
จงดั้นด้นการงานนาฑีนี้
- -
27 พฤศจิกายน 2546 16:10 น.
|NdEpEndEnT
หยาดพิรุณโปรยปรายดั่งเคืองขัด
เมฆาเหิมหัตพัด ณ ทักษิณ
ชาวประชาร้อนรุ่มกลุ้มชีวิน
น้ำตารินริ่นเรื่อกระจายไป
โอ้เวรกรรมใครก่อหนอพิภพ
เจ้าจึงประสบกรรมเก่าแต่หนไหน
ธาราเที่ยวท่องอุทกภัย
ไว้อาลัยแก่เหล่าสรรพสิ่ง
อนิจจังชีวิตฤๅม้วยมอด
บ่มีรอดสักหนึ่งให้พักพิง
เหลือแต่ซากตึกเก่าถูกครอบสิง
ด้วยความนิ่งสงบของโลกา
หน้าส่วนตัว
572
