31 ตุลาคม 2547 03:47 น.
pigstation
แต่ละคนก็ต่างมุมมอง
ต่างก้อนสมองการประมวล
ต่างสถานที่ก็ต้องใคร่ครวญ
อย่าไปด่วนสรุปความ
คนที่ตายคล้ายจบเกมส์สู้
คนที่อยู่ต้องรับรู้ที่เป็นไป
เรียนรู้จากประวัติศาสตร์ได้
แต่ทำไมซ้ำรอยเดิม
ต่างคนต่างหัวใจเต้น
อย่าเลือดเย็นกันนักเลย
ต่างคนต่างมีหัวใจเอย
ใยไม่เคยคำนึงคิด
นักปกครองต้องคุมเมือง
ไม่แค้นเคืองต้องมีคุณธรรม
ประชาชนไม่สร้างกรรม
คือน้อมนำสังคมดี
ระเบิดเกิดมาจากปัญญา
การเข่นฆ่ามาจากสันดานดิบ
คนชั่วมีไม่กี่สิบ
อย่าไปหยิบพิมเสนมาแลกเกลือ
การเป็นกลางใช่วางเฉย
ไม่งั้นก็จะเคยเรื่องฆ่าแกง
กำจัดผู้ผิดกล้ากำแหง
เหมือนแทงลิงให้ไก่ชม
สื่อมวลชนอย่าสนเท่ห์
ทำเก๋ด้วยการพิพากษา
สังคมใช่มายา
คือสัจจาและเรื่องจริง
เราเพียงแต่สวดมนต์
อ้อนวอนสิ่งมงคลดลใจ
รักกันไม่แค่เมืองไทย
รักกันได้ทั้งโลกา
ความจริงอยู่ที่นี่
ตรงนี้ที่หายใจ
ความจริงไม่เคยไกล
ความจริงอยู่ที่ใจ--ตัวเราเอง
4 ตุลาคม 2547 03:07 น.
pigstation
มีไข่อยู่ใบหนึ่งซึ่งแตกต่าง
เป็นไข่ช่างคิดและช่างฝัน
พบว่าตัวเองเป็นไข่ที่ต่างชั้น
คือสำคัญที่ความเค็ม
ไข่เค็มเลยซักถาม
ไม่เก็บความสงสัย
ไข่ธรรมดาทั่วไป
จะน้อยใจบ้างหรือเปล่า
ด้วยเห็นใจในไข่ชนชั้น
ยังมีไข่รู้ทันที่ตอบมา
ตัวฉันไข่เยี่ยวม้า
คุณค่าราคาก็น่าคิด
ไข่เค็มรู้สึกผิดที่คิดเกินไข่
แต่แล้วก็เข้าใจเมื่อได้ดู UBC
ความรู้ก็กว้างกว่าเคยมี
ไข่ที่ดียังมีไข่ปลาคาเวียร์แพง
หลากหลายแห่งความเป็นไข่
เปรียบได้คือผู้คน
จะคิดสร้างคิดเสริมคุณค่าตน
หลีกให้พ้นเป็นเช่นไข่เน่าเอย
4 ตุลาคม 2547 02:58 น.
pigstation
เหลียวมองตัวเองที่หน้าแห้ง
เหมือนหน้าแล้งซาฮาร่า
สุดท้อหมดสิ้นไม่มีท่า
ดูเหมือนว่าภราดรพ่าย
เดินวนอยู่วนเวียน
เหมือนล้อเกวียนที่ลากควาย
หมุนวนซ้ำย่ำตรงถึงจุดหมาย
ต่างกันมากมายเพราะสุดท้าย ก็ย่ำอยู่กับที่
เหลือบมองดูน้ำปลา
คิดขึ้นได้ว่าน้ำปลาเค็ม
น้ำเหลวสีดำที่เติมเต็ม
แต่ละหยดก็เค็มเข้มสมตัวแทน ของน้ำปลา
เราก็คนหนึ่งคน
อย่าสับสนจนใจซิน่า
ไม่งั้นเกรงใจน้ำปลา
เกิดเป็นคนต้องกล้าและฝ่าฟัน
ขอบคุณน้ำปลาไทย
ที่เค็มได้และรสดี
ต่อไปคนคนนี้
จะมีรสชาติชูสู่ความสำเร็จ ที่อร่อยเอย
1 ตุลาคม 2547 05:02 น.
pigstation
ฉันขอร้องเธอได้ไหม
ช่วยตอกตะปูปิดตายที่ประตูห้องที่ฉันตัดสินใจกักขังตัวเอง
ฉันยินยอมที่จะเป็นผู้ซึ่งหน่วงเหนี่ยวอิสรภาพของตัวเอง
ฉันขอร้องได้ไหมอย่านำพาโลกภายนอกเข้ามาปนเปื้อนโลกภายในของฉัยเลย
เวลานี้เพียงการได้ยินเสียงงอกตัวของเส้นผมของฉันก็พอ
ฉันเพียงอยากรับรู้ในปริมณฑลภายในว่าเม็ดเลือดแดงของฉันไหลเวียนไปในทิศทางใด
ค่อยมองโลกย้อนกลับมาภายใต้เปลือกตาตัวเอง
ค่อยปล่อยให้เสียงอื่นๆได้เงียบฟังฉันบ้าง
ฉันไม่ได้ขอร้องเกินไปใช่หรือไม่
เธอจงเงื้อฆ้อนตอกตะปูปิดตายประตูห้องที่ฉันตัดสินใจจองจำตัวเอง
ไม่มีพัสดีกาลเวลามาคอยควบคุม
ฉันคือนักโทษผู้กำลังสำเร็จโทษตัวเอง
เมื่อเวลามาถึงวันที่โลกจะต้องเคาะประตูถามหาฉัน
เมื่อนั้นโลกจะได้รู้จักผิดหวังบ้างในการลากฉันไปร่วมวงไพบูลย์
เมื่อฉันไม่ได้เป็นตัวตลกให้ใครขัน หรือไปหัวเราะในชะตากรรมใครเขา
ไม่มีความเสียหาย ไร้การได้เสียช่วงชิง
ขอร้องเธออย่าเข้ามานะ อย่าคิดเห็นดีเห็นงามในการกระทำครั้งนี้ของฉัน
เพราะจะไม่มีประตูที่ปิดตายสำหรับฉันหากเธอเข้ามาอยู่ด้วยกัน
ตอกตะปูเถิด...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟpigstation
หน้าส่วนตัว
1086
