31 ธันวาคม 2547 02:03 น.
pigstation
คิดถึงหลาน
โสดมานาน
พอมีหลาน
ถูกขนานนามว่าลุง
หลานตัวยุ่ง
พุงหลามนามพู่กัน
ชื่อจริงนั้น
กันต์ศิกานท์
เสียงอ้อนหวานอ้อแอ้
ไพเราะแท้แม้รำคาญ
เพราะเสียงหลานเรา
อยู่สองแคว
แม้แสนไกล
อยากจะไปไกวเปล
เห่กล่อม
ภู่กันตัวย่อมๆ
สี่เดือนเอง
ลุงคนเก่งสามสิบห้า
อ่ายังโสด
30 ธันวาคม 2547 23:00 น.
pigstation
เมื่อมีรอยยิ้ม ย่อมต้องมีคราบน้ำตา
เมื่อมีความปรารถนา ต้องแลกมา ความผิดหวัง
เมื่อตะวันลาลับชายฝั่ง ยังมีแสงจันทร์นวลใจ
เมื่อเธอสูญเสียทุกอย่างไป รู้บ้างไหมมีใครเป็นห่วง
(*)ต่อให้สิ้นดินฟ้า เกิดมาร่วมขวานทอง คือน้องพี่
ต่อให้ลมหายใจสุดท้ายที่มี ก็ยังยินดีพลีให้กัน
ทุกข์ภัยโหมกระหน่ำ ถึงบอบช้ำยังมีน้ำใจ
อบอุ่นพระคุณพ่อหลวงไซร้ หวังให้ขวัญฤทัยหายจาบัลย์
(* *)คลื่นร้ายใดจะหาญสู้คลื่นน้ำใจไหลหลั่ง
หยดหนึ่งหยดน้อยร้อยรวมเป็นพลัง
ขอสร้างความหวังให้ไทยสวยงามตามเดิม
ร้องกล่อมเพลงนี้ให้น้องพี่หลับฝัน
ตื่นมาพลันฝันร้ายหายสิ้นทันที
หลับเถิดคืนนี้มีความห่วงใยให้แทนผ้าห่ม
25 ธันวาคม 2547 13:26 น.
pigstation
ขวบปีที่ผ่านมา
365กว่าวัน
ร้านค้าของความฝัน
ร้านหนังสือของฉัน - - - ปั๊มหนังสือ
วันๆว่างๆจางๆความเหงา
ลูกค้าหอบเอาหนังสือไป
จะการ์ตูนหรือนิยาย
ก็สุขกระจายละลายวังเวง
ปั๊มหนังสือร้านหนังสือเช่า
ซุกตัวในห้องแถวเก่าๆเอียงๆ
มีรูปวาด งานศิลปะรายเรียง
เป็นเพียงธุรกิจนิดหน่อย - - - ไม่ค่อยพอกิน
หวังให้เด็กได้มีที่เติมปัญญา
ปรารถาให้จินตนาการหล่อลื่น
เป็นการเรียนรู้โลกใบอื่น
ปลุกสติให้ตื่นท่ามกลางอบาย
ปั๊มหนังสือคือความเล็กที่งามตา
คล้ายดอกหญ้าที่เล็กนิด
แต่คล้ายเป็นอักษรอันวิจิตร
ก่อสร้างความคิดให้สร้างสรรค์
ดอกกำไรไม่สะพรั่ง
แต่ดอกความหวังละลานตา
ลมหนาวก้าวเท้าเข้ามา
เชิญขวัญตามาห่มกระดาษให้อุ่นอก
16 ธันวาคม 2547 14:17 น.
pigstation
กลอนสดจากหนุ่มบ้านไร่ให้พี่อี๊ด ฟุตบาท
หยดหนึ่งของกาลเวลา
บันทึกว่ากลางลมหนาว
คืนนี้ขี้เกียจนับดาว
แต่รู้คร่าวๆว่าฟ้างาม
กล่อมเพลงเพื่อเพลินไพร
กล่อมใจให้ไพร่พล
รู้จักรักแผ่นดินตน
คล้ายเมฆให้ฝนแก่ผืนดิน
หยดหนึ่งซึ่งน้ำฟ้า
หยดลงมาเพื่อผืนป่าสารสัตว์
คนหนึ่งรู้ซึ่งหนึ่งหยดเพียงน้ำใจ
ดูแลสิ่งแวดล้อมไทย สืบต่อไปให้ลูกหลาน
16 ธันวาคม 2547 13:54 น.
pigstation
ความอ่อนล้าคืบคลานเข้าเกาะกุมใจกลางร่างกายฉันอย่างสง่าผ่าเผย
เกิดกรณีเรื่อยเปื่อยเคลื่อนตัวเข้ามาครอบงำสภาวะจิตใจอย่างไม่ทันตั้งตัว
กลุ่มความขี้เกียจขยายตัวเข้าครอบคลุมเกาะติดอวัยวะทั้งหมดจนไม่อาจ
กระปรี้กระเปร่าจนไปถึงขั้นกระฉับกระเฉงได้
ทอดกายลงต่ำเป็นแนวราบบนพื้นนอน ปล่อยให้ความคิดไหลลงต่ำสุดจะหยิบยก
ขึ้นมายังเบื้องสูงคัดท้ายความมุ่งมั่นไหลออกไปทางชายฝั่งสุดแล้วจะมีไว้ซึ่งเรี่ยวแรง
ฝ่าต้านความเหลวหลับที่แผ่คลุมเปลือกตามานานนับ
จนแล้วจนรอดงานอันเป็นความหวังได้ล่มจมลงอย่างเต็มตัวสุดจะกอบกู้คืนมาได้ใน
เร็ววันได้แต่จ่อมจมมุดลงล่างไหลเรื่อยลงไปในวังวนความจมปลักดักดาน
หากแต่ยังมีน้ำเสียงเช่นเธอเข้ามาขานขับขยับรับเช่นการเริงเต้นบน
เส้นทางนี้ ค่อยกระเตื้องขึ้นมาบนความบันเทิง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟpigstation
หน้าส่วนตัว
7045
