แสงจันทร์...

คีตากะ

ควันเบาบางจากกองไฟจวนใกล้ดับ
แสงดาววับแวมวาวราวห้วงฝัน
ค่ำคืนดึกราตรีมีแสงจันทร์
พระพายผันโอบกอดพรอดวิกาล

ถนนเวิ้งฟ้าว่างร้างสรรพสิ่ง
เพลงเหงาอิงแอบใจไหวขับขาน
ลมหนาวครวญแผ่วมาพร่าดวงมาน
ปลุกวิญญาณที่หลับใหลให้ฟื้นตื่น

บุรุษหนุ่มสำอางพลางผมขาว
สตรีสาวกลับชราหาขัดขืน
กาลเวลาล่วงลับกับวันคืน
ค่อยกินกลืนสรรพสิ่งจมดิ่งลง

ชั่วพริบตายี่สิบปีที่ผ่านพ้น
มาตรยากดีมีจนบนความหลง
สะลึมสะลือชีวิตติดพะวง
เพียงฝุ่นผงเข้าตาจนพร่าลาย

คิดถึงกานต์คนไกลแต่ใกล้จิต
เผชิญชีวิตเยี่ยงไรในจุดหมาย
คิดถึงมิตรใกล้ใจแต่ไกลกาย
ดีฤาร้ายอย่างไรได้พบเจอ

พ.ศ.เปลี่ยนเปลี่ยนใจไปด้วยไหม
หลงลืมใครคอยหวงห่วงเสมอ
พ.ศ.ใหม่ใช่ใหม่คนคอยปรนเปรอ
ปล่อยใจเพ้อเหงาหงอยคอยสบตา

เพียงรับรู้ภายในใช่ไกลห่าง
ทุกเส้นทางคิดถึงคำนึงหา
หวังเพียงเธอพบสุขทุกเพลา
รับรู้ว่ามีฉันนั้นห่วงใย

ขอคุณพระคุ้มครองอย่าต้องเศร้า
ช่วยปัดเป่าพาลผองล่องขับไส
สิ้นโรคาพยาธิทุกปีไป
ถึงปีใหม่ใสสุกปราศทุกข์ทน

ท้าย ป.ล.ต่อด้วยรักและคิดถึง
ฝากเพลงซึ้งกล่อมมาเวหาหน
จากใครที่ห่างไกลใกล้กมล
ส่งถึงคนที่รักและภักดี....