เอื้องคำหลวง

แก้วประเสริฐ

เอื้องคำหลวง
         ดึกเอยดึกแล้วเสียงแว่วหรีดเรไรขันแจ้ว
เสนาะแล้วใจแผ่วหวนชวนคิดถึง
ยืนจ้องมองดูฟ้าให้หัวใจสุดรำพึง
หวนนึกถึงตรึงอารมณ์เร้าเราเฝ้าคอย
          ดาวเหนือลอยลับฟ้าเหมือนลาจาก
บุหลันพรากจากดาวเหนือยากจะถอย
อากาศเย็นทาบจับผิวกายใจสุดคอย
นึกถึงรอยกลิ่นหอมเจ้าเคล้าสุคนธ์
      
           ป่านฉะนี้หนอคงบานแล้วแม่ยอดรัก
ใจพี่ภักดิ์รักห่วงหากลัวเจ้าหมองหม่น
สุคนธ์เร้ากลิ่นหอมยั่วยวนจนสุดทน
เหลืองอ่อนปนเข้มจัดรัดรึงตรึงหัวใจ
           แสนเสียดายกายนี้พี่อยู่สุดขอบฟ้า
แต่ใจมายังแดนเหนือด้วยผ่องใส
เพราะใจรักภักดีเจ้าทุกลมหายใจ
ถึงอย่างไรจะหวนกลับถึงถิ่นเดิม
 
            เริ่มแล้วหนอคอยพี่ก่อนนะยอดรัก
พี่จะควักดวงหทัยออกให้ช่วยส่งเสริม
แล้วจะเพิ่มความรักแก่เจ้ายิ่งกว่าเดิม
สีสรรค์เพิ่มเติมความรักเจ้าจนเต็ม
             น้ำค้างเริ่มพรมพรายลายเต็มใบหน้า
ทั่วกายาเปียกปอนลมหนาวเข้ามาเข้ม
กายฉันสั่นสุดสะท้านลมโชยพัดเล็ม
ใจยิ่งเต็มรอยรสรักไม่อยากจากไปไกล
              เอื้องหลวงเอ๋ยเอื้องคำหลวงพี่หวงนัก
อย่าชล่านักแม้สวยรวยรินกลิ่นกว่าไหน
ใครเขาจ้องมองดูเจ้าเฝ้าปองพี่อยู่ห่างไกล
แต่หัวใจของพี่เจ้าเฝ้าปองน้องอยู่คนเดียว. 
          
                              แก้วประเสริฐ.