. . ต า ชั่ ง แ ห่ ง รั ก . . .

นาย มอมแมม

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
         จิตฺตํ คุตฺตํ สุขาวหํ                                
จิตที่รักษาดีแล้ว นำความสุขมาให้     
          . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 
       มีปัญหามากมาย  ในชีวิต 
อย่าไปคิดท้อใจให้ไหวหวั่น 
ควรจะพร้อมทำใจยอมรับมัน 
สุดทางฝันของเรานั้น  ยังอีกไกล 
หยุดเถอะ หยุดไขว่คว้า
ก็รู้ดีว่า ไขว่คว้ามาไม่ได้ 
ปล่อยเถอะ ปล่อยเขาไป 
แล้วหยุดอ่อนไหว เลิกร้องไห้เสียที
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
              สจิตฺตปริโยทปนํ                                             
 มั่นชำระจิตใจของตนให้ผ่องใส  
 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ขอขอบคุณ . . . .ความเหินห่าง 
ที่ทำให้อะไรบางอย่าง  เปิดเผย 
ดีกว่าอยู่ใกล้ๆแล้ว  ใจไม่รู้อะไรเลย 
ว่าต่างไม่ใช่แค่คนคุ้นเคย ที่ผ่านเลยแล้วผ่านไป
อย่าเสียใจเลยนะ . . . . . .
ที่ฉันไม่อาจจะรักเธอได้
ใช่ว่าเธอจะมีค่าน้อยเกินไป
แต่เพราะไม่มีใครแทนที่ใคร  ได้จริงๆ
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
                  สภาวสทิสํ ปิยํ ปณฺฑิโต                           
คนฉลาด ย่อมรู้จักรัก ให้เหมาะแก่ภาวะของตน  
....................................................................................
ไม่ใช่คู่ ดอกหนา อย่าคิดมาก
จึงต้องจากกันไปแสนไกลห่าง
ความรักความสัมพันธ์จึงจืดจาง
จึงอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
ไม่ใช่คู่ ดอกหนา อย่าถือสิทธิ์
ความใกล้ชิดจึงพลันมาห่างหาย
ความรักความผูกพันจึงกลับกลาย
จึงร้องไห้เพราะรักมิอาจลืม
* *  * * * * * ** * * ** * * * * * * ** * * * * * * 
                ไม่ได้จะขัดใจเจ้าดอกหนา 
               แต่รักข้านำพาซึ่งกลอนนี้
               รักของข้ามันดูไม่เข้าที
               จึงแบบนี้ส่อสำเนียง เรียงคำกลอน