ภาพทิวเขารายล้อมอยู่สองข้าง

                                ดังจัดวางตำแหน่งแห่งสิงขร

                                มีปราสาทเสียดฟ้าทิฆัมพร

                                ค่อยซับซ้อนลดหลั่นเป็นชั้นไป

                                เราเสมือนมดน้อยด้อยคุณค่า

                                ปรารถนายอดบรรพตกำหนดไว้  

                                เสียงทานทัดขัดข้องต้องทำใจ

                                เดินตามหลังผู้ใหญ่ได้เศษทาน

                                ขอเป็นมดตัวน้อยค่อยค่อยก้าว

                                แม้นห้วงหาวไร้ดาวมาผสาน

                                กลางความมืดจืดชืดอันยามนาน

                                ปณิธานหาญกล้าจะฝ่าฟัน

                                ช่อผกามาลีสิ้นรสกลิ่น

                                เพียงเศษดินสิ้นค่าพฤกษาสวรรค์

                                ยามมนุษย์ถึงคราวสิ้นชีวัน

                                คุณความดีคงมั่นไม่เปลี่ยนแปลง

                                เพียงมดน้อยแต่จะข้ามภูเขาใหญ่

                                แค่มดน้อยแต่ใจไม่แสลง

                                มั่นมดน้อยด้วยใจอันเปี่ยมแรง

                                คงมดน้อยคงแสดงกายกรรม

1 เล่มแทนเหตุการณ์ประวัติศาสตร์

1 เล่มต่อเติมวาดประดิษฐ์สี

1 เล่มแทนลำนำบทกวี

1 เล่มแทนดนตรีกล่อมค่ำคืน

1 เล่มเปิดประตูแห่งรู้สึก

1 เล่มทะลวงลึกวันหวานชื่น

1 เล่มบรรยายสายน้ำคืน

1 เล่มยังหยัดยืนอยู่ทุกวัน

1 เล่มคือตัวแทนคำว่าเพื่อน

1 เล่มเตือนมิตรภาพคราวหลับฝัน

1 เล่มดุจอมฤตพรมชีวัน

1 เล่มนั้นตะวันอันพร่างพราย

1 เล่มเก็บ 1 โลกได้สนิท

1 เล่มอย่างคิดจะชื้อขาย

1 เล่มที่ไม่มี เนเวอร์ดาย

1 เล่มไม่เคยตายจากคำนึง

1 เล่มเต็มไปด้วยภาพรอยยิ้ม

1 เล่มมิได้พิมพ์งบไม่ถึง

1 เล่มแทนพรรณนาคำรำพึง

1 เล่มจึงมากค่ากว่าสิ่งใด

1 เล่มคือบันทึกนิยายเพื่อน

1 เล่มคือข้อเขียนคราววัยใส

1 เล่มกลั่นพจน์รจนาภาษาใจ

1 เล่มแต่ยิ่งใหญ่เท่าฟ้าดิน

1 เล่มมีมิตรภาพและภาพมิตร

1 เล่มที่ลิขิตบนแผ่นหิน

1 เล่มที่สถิตทั่วธานิน

1 เล่มกินความรู้สึกแห่งเวลา

1 เล่มแต่มากมายคำนิยาม

1 เล่มไม่สวยงามแต่มากค่า

1 เล่มอิ่มเอมพจนา

1 เล่มเต็มตื้นอุราเรา...เพื่อนเอย