เห็นอะไรในอากาศ (เมืองกรุงและทุ่งนา

เฮาชาวดอย

       เห็นอะไรในอากาศ
ข้ามองเห็นอะไรในวันนี้
ณ เมืองที่กว้างใหญ่และไพศาล
ในโลกที่ตรากตรำคนทำงาน
ในกฎการณ์น้ำเน่าเขลาปัญญา
ในสังคมโสโครกโลกหน้ากาก
ความลำบากคนจนทนเป็นหมา
มีปลอกลอกชอกช้ำมีน้ำตา
มีกฎว่าค่าเงินประเมินคน
เมื่อมีชั้นวรรณะประเมินค่า
ย่อมต่ำหญ้าล้มลุกอยู่ทุกหน
ยิ่งโตใหญ่ยิ่งใจต่ำเยียบย่ำชน
ผู้อ่อนแอทุกข์ทนจนอ่อนแรง
ตอนกลางวันน่ารักนักศึกษา
ตอนกลางคืนแก้ผ้าใต้สีแสง
ทั้งเด็กแว้น เด็กแนวแนวแสดง
แนวเปลี่ยนแปลงโสมมสังคมเมือง
แหล่งบ่มเพาะโสโครกเชื้อโรคร้าย
สินค้าขายสินค้าคนล้นฟูเฟื่อง
หวังในตัวผู้ว่าใหม่ต้องรองเรือง
หวังได้เรื่องแก้ปัญหากว่าโกงกิน
ข้ามันคนบ้านนอกบอกไม่ถูก
ปัญญาผูกเท่าที่มีกวีศิลป์
มิใช่ดาวข้ามันคนอยู่บนดิน
ไม่มีลิ้นตอแหลแก่ผู้ใด
ตามความคิดความเขลาเท่าที่รู้
ตามความคิดอดสูดูกรุงใหญ่
ตามที่ข้าเคยเห็นความเป็นไป
ที่สายตาข้าได้รับรู้มา
ข้ามองเห็นอะไรในอากาศ
เห็นวิมานภาพวาดหวาดผวา
เห็นอัปยศอดสูอยู่ทุกครา
ไร้คุณค่ากว่าน้ำเน่าโง่เง่าแท้
เห็นเส้นสายใช้ได้อยู่ทุกที่
อยากได้ดีสอพลอต้องตอแหล
จักกี่ยุคกี่สมัยไม่เปลี่ยนแปร
คนดีต้องพ่ายแพ้แก่คนทราม
ข้านี้เพียงเสียงหนึ่งจากบึ้งลึก
จิตสำนึกทรงจำตั้งคำถาม
หวังวันหนึ่งซึ่งตะวันอันงดงาม
จักส่องแสงแห่งยามอรุณทอง
วันนั้นบัวใต้ตมจักบานเบ่ง
ปลดสิ่งที่ข่มเหงบานผุดผ่อง
วันนั้นหญ้าชั้นต่ำจักลำพอง
แกร่งและก้องศักดินาแห่งหญ้าใบ