ระรินเรื่อยเจื้อยแจ้ว เจ้าหัวจุก กินกล้วยสุกหลุกหลิกจิกไซ้ขน คือนกปรอทร้องร่ำระบำบน สร้อยเสียงจำเรียงล้นเหมือนมนตรา ครั้งปู่ย่าตายายหลายชีวิต เรียกเจ้าว่านกกวิด ติดบ้านป่า ส่ำสะท้อนเสียงร้องก้องพนา แพร่พันธุ์มามากมายสืบสายพันธุ์ หนาวเหนือ ณ น่านเหนือเมื่อครานี้ ใครราวีไล่ล่าจนป่าลั่น จับเจ้าใส่กรงขายไปทุกวัน พรากจากกันทั้งแม่ลูกเจ้าทุกข์ใจ ไปเป็นเกมกีฬาของมนุษย์ ร่ำร้องสุดเสียงแข่งแห่งเสียงใส แท้คือเสียงร้าวรวดปวดข้างใน ที่ถูกพรากจากไพรไปต่างแดน วันใดเจ้าพ่ายแพ้แก่เสียงร่ำ คุณค่าเจ้าตกต่ำ ระกำแสน ปล่อยออกกรงนกงี่เง่าเขาดูแคลน ตัวใหม่แทนที่ของเจ้า ให้เหงาซม ที่นั่นที่แห่งไหนเจ้าไม่รู้ ผิดแผกหมู่ อยู่ไปใจขื่นขม อีกกี่เดือนกี่ปี ที่ระทม บิดระบม บ่มวิบาก การจากมา โอ้เอื้อนเอ่ยเจื้อยแจ้วเจ้าหัวจุก เถิดมากินกล้วยสุก ปลุกเพรียกหา ส่ำสร้อยเสียง จำเรียงร้องก้องฟากฟ้า ไปจนกว่ากลับแผ่นดินถิ่นฐานเดิม
ภูวเชวง 5 ต.ค. 2552 11:20 น. - ID 129647 
1839
1
0
5 ตุลาคม 2552 14:31 น. - comment id 1047588
ชีวิตใคร ใครก็รัก เฮ่อมนุษย์ หนอ มนุษย์
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
