หลงทาง...

เรไร

       ฉันหลงทางที่จะไปถึงจุดหมาย
       เดินเดียวดายคนเดียวเปลี่ยวและเหงา
       มองข้างหน้ามีเพียงฟ้าและตัวเรา
       มีใครเล่าจะบอกทางอย่างจะไป
       ย่ำแดดร้อนตะวันรอนยามบ่ายแก่
      ไร้คนแลเหลียวจ้องมองไม่เห็น
      เดินวนเวียนหาทางเช้าจดเย็น
      เอ๊ะมองเห็นคนข้างหน้าอีกไม่ไกล
      เดินเข้าไปถามทางหาจุดหมาย
      มองเห็นยายถามทางเรื่องถนน
       ยายครับยายผมหลงทางและอับจน
 
       ว่าถนนสายนี้ไปแห่งใด
       ถามกี่ครั้งยายนั่งเงียบไม่ยักตอบ
       ยายไม่บอกทำไม่รู้ทำไม่เห็น
       ถามกับยายจนลำคอแทบเป็นเอ็น
       ยายไม่เห็นตอบมาให้ข้องใจ
       ยายครับยายถนนนี้ไปที่ไหน
       พูดออกไปเสียงดังๆทำเสียงเข้ม
       ยายคงเห็นรำคาญพวกไม่เต็ม
       ตอบใจเย็นถนนนีอยู่ที่เดิม
       แล้วตัวเอ็งจะไปแห่งใดเล่า
       ถนนเก่าตรงนี้ไม่ไปไหน
       ถ้าจะไปแห่งไหนก็รีบไป
       พูดไม่ได้เลยอึ้งจึงเป็นงง
     
       
   ที่มา...
   วันหนึ่งขับรถไปตจว แล้วหลง พอดีไปพบกับยายขายกล้วยทอด
  เลยเข้าไปถามทาง  ยายถนนนี้ไปไหน ถามตั้งหลายครั้ง 
 ยายแกคงรำคาญ เลยตอบมา  ถนนนี้ไม่ไปไหนหรอก พวกมึงน่ะจะไปไหน 
  ก็เลยไม่รู้จะถามอะไรแกต่อดี