ชีวิตเด็กบ้านไกลไร้รุ่งเรือง

ม้าก้านกล้วย

หนาวนี้ ไม่มีผ้าผวยห่ม
ได้แต่สุมไฟรมพอแก้หนาว
ยามลมกระโชกกรูฤดูร้าว
เบียดกันเข้าก็พออุ่นเกื้อหนุนกัน
ไม่มีเสื้อสวยห่อปิดคอแขน
ก็เอาเสื่อลำแพนมาคลุมคั่น
ไม่มีผ้าพันคอสวยมาช่วยพัน
ผ้าขาวม้าพ่อฉันนั้นสวยดี
ชุดนักเรียนซักแล้วตากตากแล้วซัก
มีชุดเดียวดานดักขยักขยี้
เวลาเรียนพอแดดร้อนตอนแดดดี
มากันเรียนอยู่ที่ใต้ร่มไม้
ใครเขาว่าอนาถา แต่ว่าสุข
ไม่ต้องลุกแหกตาแข่งกาไก่
ไม่ต้องเบียดรถเมล์เหม็นขี้ไคล
ไม่มีเงินก็อยู่ได้ตั้งหลายวัน
พอพักเที่ยง เอาน้ำ มาลูบท้อง
แล้วก็ย่องพลางฉุดมุดรั้วกั้น
หากะปอม กุดจี่ แมงหมี่มัน
พอกินกันอิ่มได้ไม่เลิศลอย
ชีวิตบ้านป่าไกลไร้รุ่งเรือง
แค่ประเทืองประทังไปไม่ท้อถอย
อดมั่งอิ่มได้ใช้แต่น้อย
หวังเพียงคอยพ่อไปขายข้าวในเมือง
จะซื้อตุ๊กตาเอามาให้
ขอชุดสวยชุดใหม่ใส่สีเหลือง
กินขนมบ้าบิ่นกินขนมเบื้อง
จะซื้อเครื่องแบบใหม่ให้สวยนำ
แต่แล้วพ่อกลับมาทำหน้าแห้ง
บอกว่าข้าวแทรกแซงราคาต่ำ
ต้องเอาข้าวเปลือกไปขายจำนำ
เงินที่นำมาใช้ ยังได้ไม่เต็ม
ไม่เป็นไรนะพ่อหนูรอได้
ชุดนักเรียนยังพอใช้ มีด้ายเข็ม
กับข้าวก็พอได้กินชิ้นปลาเค็ม
ไว้ข้าวเต็มราคา ค่อยหาซื้อ
           -(ม้าก้านกล้วย)-