ฟ้าอีกฟาก...

ตะวัน

ฟ้าอีกฟากจากตรงนี้คงมีบ้าน
สุดขอบเร้นเส้นขนานที่ควานหา
ความสุขนั้นมันพร่าปริ่มริมขอบตา
จะเอ่อล้นทุกเวลาที่ล้ารอน
เมื่อชีวิตได้ขีดความตามความคิด
คงไร้สิทธิ์จะอ่อนกล้าจะล้าถอน
เมื่อทางไกลได้ร่างกฏบทละคอน
ย่อมไม่เขียนความบางตอนให้อ่อนใจ
แต่ใจฉันมันสร้างซ่อนจากก้อนเนื้อ
บางช่องว่างยังหลงเหลือเพื่ออ่อนไหว
บางอารมณ์อยากล้มนอนเพื่อผ่อนไฟ
คิดถึงบ้าน...อยากกลับไปให้ใจพัก
อยากกลับไปล้มตัวลงตรงตักแม่
ให้พ่อกล่อมอย่ายอมแพ้...แค่เหนื่อยหนัก
อยากสบตาที่อ่อนโยนของคนรัก
ให้สหายได้ทายทักสักวันล้า
ฟากพระจันทร์ด้านนี้มีดาวล้อม
ทะเลดาวเคยกล่าวกล่อมจนฉันกล้า
สบตาดาวอยากเปล่าปลดหยดน้ำตา
หวังเห็นซีกอีกฝั่งฟ้าจากตาดาว
หิมะพร่างทางพร่าด้วยตารื้น
คนบนฟ้าคงหยิบยื่นคืนสีขาว
แต่บางหนคืนหม่นมืดก็ยืดยาว
เกินเยียวยาความเหน็บหนาวด้วยดาวใด
ฉุดหัวใจให้หยุดผ่อนความอ่อนล้า
หยุดไหวอ่อนก่อนไฟกล้าจะมอดไหม้
ด้วยคิดถึงจึงต้องกลั่นความมั่นใจ
ก้าวสู่สุดจุดหวังไว้ให้รู้กัน
คนข้างหลังคงหวังเห็นเส้นทางกล้า
หยดน้ำตาคือขวากหนามการตามฝัน
เมื่อวันหนึ่งเลือกจากบ้านมากร้านจันทร์
การถอนทัพกลับหลังหันมันน่าอาย
กำลังใจคือไฟส่องที่มองเห็น
บ้านของฉันนั้นยังเป็นเช่นภาพฉาย
ความอบอุ่นที่หนุนหลังยังมากมาย
จะกรองกลั่นวันที่หมายด้วยสองมือ
ฟ้าอีกฟากจากตรงนี้คงมีบ้าน
มีสายตาฟ้าอีกม่านให้ยึดถือ
จะปลุกปั่นปลอบใจให้ลุกฮือ
จะยืนหยัดไฟสัตย์ซื่อด้วยศรัทธา