(1) วันนั้น...ฉันเด็ก ฉันเล็กนัก สมองมีหยักไว้พักผ่อน มีฟ้าเป็นโครงโรงละคร มีเมฆเคลื่อนย้อนให้นอนนับ ฉันคิดว่าฟ้าได้อ้าแขน เรียกฉัน ออกจากแดน มืดอับ นางฟ้านับหมื่นยืนต้อนรับ มือน้อยกางขยับ...ฉันอยากเป็นนก จารีตขีดคั่นฝันมนุษย์ การบินจะสิ้นสุดการโกหก ปลดแอกจากใจที่ไหววก ปีกบางกางปกอารยะ ฉันเชื่อ ความจริง สิ่งสูงสุด มนุษย์ไขว่คิดอิสระ หากฉันบินไปให้ไกลซะ ฉันจะ เอาชนะทุกความทุกข์ (2) วันหนึ่ง...ถึงวัน ฉันเติบใหญ่ ฉันแสวงแรงใจไขว่ความสุข ฝันไฟวัยรุ่นมันกรุ่นชุก ฉันรักความสนุกในวันนั้น ฟ้านี้เปิดกว้างให้กางปีก โลกซีกอีกทางเกินขวางกั้น สบตาฟ้ากว้างอย่างรู้กัน ฉันตามความฝันของฉันแล้ว ฉันมองท้องฟ้าใต้ฝ่าเท้า ก้อนเมฆวันเก่าเดินเข้าแถว ปรบมือต้อนรับซับแสงแพรว ที่ตะวัน ระบายแนว ตลอดทาง ฉันบินด้วยใจที่ไฟกล้า มองฟ้าจากฟ้ามาข้างล่าง ฟ้าไม่ใหญ่ เกินปีก จะฉีกกาง โลกไม่กว้าง เกินปีกบาง จะบินไป (3) วันนี้...ที่ปีก ฉันเติบกล้า ฉันกลับเห็นฟ้าในมุมใหม่ มองโลกใบเก่าอย่างเข้าใจ รู้แล้วทำไมนกจึงบิน ทะเลฟ้านภากว้างนกกางปีก ใช่เพียงเลี่ยงหลีกไปอีกถิ่น มันบิน มันล้า มันหากิน จากฟ้าสู่ดินอยู่ร่ำไป มันใช้ชีวิตรับผิดชอบ มันอยู่ในกรอบขอบฟ้าใหญ่ เลี้ยงลูกทำรังอย่างตั้งใจ อิสระคืออะไรไม่เคยรู้ ผีเสื้อแมลงปอก็เช่นนั้น แตกต่างกับฉันที่เป็นอยู่ กว่าฉัน จะเปิดตา ออกมาดู ก็บินไกล จนกู่ไม่กลับแล้ว!
ตะวัน 1 มี.ค. 2554 18:20 น. - ID 139427 
5403
2
0
1 มีนาคม 2554 20:03 น. - comment id 1186217
ไม่ว่านกจะบินไปไกลแค่ไหนก็กลับคืนรังเดิมเสมอนะ ตะวัน ไม่มีใครไปไกลเกินกู่ไม่กลับ มีอ้อมแขนมากมายคอยอ้ารับหากมองเห็นเหมือน ตะวัน ขึ้นตอนเช้า ตกตอนเย็น ...วนเวียนเป็นวัฏจักรธรรมดา
1 มีนาคม 2554 21:23 น. - comment id 1186226
ความอิสระ เมื่อไร้กรงขัง ชอบบทกลอนแบบนี้
2 มีนาคม 2554 16:03 น. - comment id 1186300
พอเราเติบโตออกไปสู่ที่เจริญกว่า เราจึงเห็นข้อผิดพลาดที่ผ่านมาได้ชัดเจนนัก นี่แหละ..สังคมโลกที่เจริญ ใช้ชีวิตอย่างรับผิดชอบต่อสังคม
3 มีนาคม 2554 21:05 น. - comment id 1186440
ไม่มีผืนฟ้าให้โบยบิน ไม่มีผืนดินให้เหยียบย่ำ ไม่มีการใดให้กระทำ มีแต่เวรกรรมที่ติดตัว ต้องล้างมือในอ่างทองคำซะที(สำนวนกำลังภายใน)
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
