เริ่มกันเลย

กามนิต

ต้องแก่ก่อนใช่ไหมจึงเขียนกลอน
บ้าน่า! เด็กละอ่อนยังแต่งได้
แค่สัมผัสนิดหน่อยนะกลอยใจ
ก็ลื่นไหลเรียงแถวรื่นแนวคำ
ไม่ต้องหรูหรา บ้าคำแขก
ให้แปร่งแปลกกระแดะ แหม! ไม่ต่ำ
แล้วโคตรเหง้าสูงรึไร ไม่จดจำ
จะเยาะย่ำตัวเองทำไมกัน
อย่างนี้แหละ ตามใจเขียนไปเถิด
เปิดใจเปิด โครงครอบและกรอบกั้น
ใจสู่ใจ สัมผัสสัมพันธ์
ในห้วงฝันมีอะไรก็ไขเทอญ 
กางสองแขนแทนปีกบินหลีกหล้า
ถึงท้องฟ้าอวกาศองอาจเหิน
สายตาคมชมโลกโชคเผชิญ
ก่อนลงเดินดอมดินหอมกลิ่นทราย
เก็บดอกแดดทัดหูภูเสียดฟ้า
ร้อยทิวป่าเรียงธารประสานสาย
กรีดลมริ้วพริ้วเพลงบรรเลงพราย
โรยสุหร่ายกวีศิลป์ทั่วถิ่นทอง
เป็นน้ำค้างเติมงามตามยอดหญ้า
เพียงพริบตาระเหิดหายก็ไม่หมอง 
ถึงกวีนี้สั้นในครรลอง
ก็อาจส่องแสงพราวคราวมืดมิด
มาสิ หนุ่มสาว ก้าวมาสิ
มาบานผลิบทกวีไมตรีจิต 
มาเติมแต่งเสรีให้ชีวิต 
มาประดิษฐ์มาเขียนมาเจียนคำ 
เป็นคุณค่าแห่งโลกคืนสู่โลก 
เป็นทุกข์โศกเรียงรายให้เหยียบย่ำ 
เป็นสงครามธรรมะและอธรรม  
เป็นสายน้ำกลางแล้งเป็นแรงใจ 
อย่าได้รอจนแก่จึงเขียนกลอน 
โน่นแน่ะ! อนุสรณ์ อันยิ่งใหญ่ 
ศรีปราชญ์ สุนทรภู่ ปูทางไว้ 
เถอะจงได้เริ่มกันเลยวันนี้!
กามนิต
๙ ก.พ.๕๔