วาน หวาน

ภาวิดา

๏เพียงฝันระเรื่อเมื่อวันหวาน
ภาพพริ้มประสานบนลานสาย
ผีเสื้อกระพริบระยิบลาย
ผิวผ่องเพทายกระจายฟ้า

๏หวานเอยหวานใดหวานดูดดื่ม
หวานมิรู้ลืมรสหวานว่า
หวานชื่นแว่วหวังกระดังงา
หวานแว่วแววตาที่น่ามอง

๏พาดผ่านเวลาระย้าย้าย
หวานลมสลายละม้ายหมอง
เว้งว้างสละเพียงละออง
วานหวานมิป้องประคองกาย

๏วันนี้มิหวานดังวานก่อน
วานเฝ้าเว้าวอนขจรฉาย
วันนี้เปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
วานหวานวานหายมิวายวอน

๏อยากย้อนใยเยื่อเมื่อวันหวาน
ยอกย้อนทะยานยังกาลก่อน
ยังแย้มแซมยิ้มพะพริ้มพร
ยากอยากจะย้อนนิกรกาล

๏วันหวานวานนั้นหรือวันนี้
วอนฤดีว่าให้กล้าหาญ
วิมุตหวั่นไหวสู่ชัยชาญ
แว่วหวังวังหวานทะยานไกล

๏ภาพพริ้มพิมพ์รักสลักจิต
พาดผ่านนิมิตสถิตย์ไว้
เพียร ลบเก็บลับอยู่กับใจ
พลันเลือนหายไปมิไหววอน

๏ลืมแล้ววันหวานดังวานนี้
ลายสีสะพรั่งดุจสั่งสอน
ลบเลือนรอยร้าวเมื่อคราวร้อน
เหลือเพียงเศษก้อนตะกอนดิน

๏ตักเตือนตะกอนเจ้าก้อนกรวด
เติมความเจ็บปวดโดยก้อนหิน
รดน้ำชาเฉยจนเคยชิน
ตราบมิสิ้น หวานฤทธิ์วานวัน

ปล. วิมุต  =  หลุดพ้น , พ้น
       นิกร =  หมู่ , พวก