๏ เสนาะไพร ฯ ๏

เอกมาศ

                                    เสนาะไพร ฯ
	                   ๏  เด่นระเดื่อคู่เคียงมาเรียงร้อย	
          บรรจงกรอยลอยลู่มาสู่เสียง
          ประจบใจประจับจิตรเป็นจำเรียง		
         ไพเราะเสียงประดู่ธรรมประจำใจ
	                   เย็นระรื่อเรื่อยเรื่อยมาเฉื่อยฉ่ำ	
          เย็นเป็นธรรมสำเนียงเฉวียงไหว
          เสียงระฆังดังมาว่าจับใจ			
          แสงเทียนชัยไสวประทีบจีบเจือง
	                   จิดระริดจี๋จ๋ามาแต่รุ่ง		
          มาคละคลุ้งฝูงกามาเป็นเหมือน
          วิหคลิ่วเวหาศมาดชำเลือง			
          จะแชเชือนเหมือนคนก็หาไม่
	                  แดดฉ่ำ ฉ่ำร่ำลาพระจันทร์สวย	
           แสงอำนวยรวยชวยชื่นระรื่นใส
           มาออกเดินเผชิญถนนพ้นล่มไทร		
           มาชมไพรในสงวนให้ชวนชม
	                  แดดจะออกจะรุ่มจะร้อน		
           กลีบผยอมจะตรอมจะสม
           จ้าจะร้อนจะเรื่อยจะทน			
           จะเดินจะชมจะชวนจะชาย
	                 เอื้อยเอื้อยเจื้อยจ้ามาเรื่อยรี่		
           จั๊กกระจี่จั๊กกระจั่นดังหวั่นไหว
           แมลงภู่สู้แสงมาแกมใบ			
           แมลงไรฉับไฉวมาดมดอม
	                 ดอกเข็มเห็นเห่ เป็นเอนไหว		
           ดอกคุณนายตื่นสายฉายเกสร
           ดอกมะลิขาวขาวเย้าภมร			
           ดอกผยอมโชยกลิ่นประทินโชย
	                ระยิบระยับจับตามาสู้แสง		
           ชะเง้อแหงนแจ่มจ้าจนหิวโหย
           มัวแต่ชมรมย์รื่นจนชื่นโชย		
           มาโปรดโปรยโรยราจนหน้ามัว
	                แสงเอื่อยเอื่อยเรื่อยมาว่ายามเย็น	
           เห็นไหมเห็นอัสดงจะลงหัว
           แสงเรื่อยรื่อครืนคราดจนมัวมัว		
           แล้วเข้าครัวคั่วข้าวเอามากิน
	                เย็นย่ำค่ำร่ำลามาร่ำไร		
           สำเนียงไพร ไพเราะเสนาะศิลป์
           ว่ามืดแล้วแคล้วค่ำเป็นอาจิณ		
           จนรุ่งรินแดดเกื้อจะเอื้อคอย ฯ
........................เขียนกวีนิพนธ์นี้ไว้นานแล้ว สองปีได้กระมัง  ตั่งแต่คราวเป็น วีรพโล ภิกษุ ....ยามว่างอยู่วัดบ้านนอก  บรรยากาศสงบจับใจ.......ไม่มีอะไรมารบกวนใจเลย มันคงตะสะท้อนมาถึงกวี บทนี้กระมัง  .........ทำให้ตอนนี้ยังอดที่จะกลับไปเป็นอย่างนั้นอีกไม่ได้  ความสุขที่แท้จริงกลับไม่มี คงมีแต่ความพอใจกับความทุกข์ ที่ได้รับ กระมัง   ...
 .............................ทำให้ทุกวันนี้.....เป็นผมอย่างทุกวัน........สักวันก็ได้แต่หวังว่า โลกของโลกียะ จะไม่นำพาเราไปจนสุดโต่ง เมื่อพอถึงที่สมควรแล้ว โลกุตระ จะกลับคืน.............