อิงฟ้า

ภาวิดา

แหงนมองขึ้นบนฟ้า         เมื่อเวลาที่สับสน              
ตะโกนบอกเบื้องบน       ว่าลูกทดว่าลูกท้อ 
อยากปลดเปลื้องปัญหา  ที่โถมมาจนเกินพอ      
ตำแหน่งที่ค้ำคอ             อยากจะขว้างให้ทลาย 
ฟ้าเห็นตลอดมา              ว่าลูกนั้นถูกทำร้าย                 
คำขออันมากมาย            ขอให้ฟ้าคอยรับฟัง 
สีหน้าที่ดูยาก                  ทั้งลมปากที่พรูพรั่ง                     
ทำตัวให้คนชัง                 ยังง่ายกว่าจะทำดี 
สมองมีมากมาย              ทั้งแรงกายที่ล้นปรี่ 
แรงใจมันไม่มี                 มันมืดหมดไปทั้งใจ 
โลกนี้ลูกรู้น้อย                ฝากฟ้าคอยโอบอุ้มไว้ 
อ้ายดินอ้ายแดนใด          มาเถอะมาลูกจะทน 
ชีวิตที่เป็นอยู่                  ล้วนต้องสู้กับผู้คน 
หลีกเร้นไปไม่พ้น           จะหลบหน้าไปทางใด 
มืดไปทั้งแปดทิศ            กระทั่งมิตรยังบ่อนไส้ 
ไม่เหลือจะเชื่อใคร          ฝากความขลาดข้างฝากฟ้า 
ปัญหามาดีเดือด              พานองเลือดพาลน้ำตา 
แหงนหน้าขึ้นดูฟ้า           เพื่อจะลบความเดียวดาย 
มีฝนหลั่งลงมา                 ภาวิดาก็ร้องไห้ 
ฝนล้างให้ลางหาย            ฟ้าก็ห่มลมก็หวน 
ลูกรู้มิคู่ฟ้า                       มิควรค่ามาคร่ำครวญ 
แต่โลกที่รายล้วน            ไม่มีใครให้พักพิง 
จึ่งมองมาบนฟ้า                ขอพึ่งพาในทุกสิ่ง 
พบพานให้อ่านอิง             ให้ผ่านพ้นทุกโศกา