ต้นไทรใหญ่ แผ่ใบก้าน เป็นลานร่ม ให้เงาห่ม ผืนแผ่นหล้า ได้อาศัย เจ้าเด็กน้อย พลอยเริงร่า พาสุขใจ ฟังผู้ใหญ่ เล่านิทาน ใต้ลานลม กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว เสียงแว่วเริ่ม ช่วยต่อเติม จินตนาการ อันสุขสม หลายร้อยเรื่อง เป็นเนืองนิจ จนติดลม ช่วยฝังปลูก ค่านิยม แห่งความดี เป็นทั้งบ้าน ให้ร่มเงา เราอาศัย เป็นครัวให้ ได้ทานข้าว คราวอยู่นี่ เป็นห้องเรียน สรรพวิชา ค่ามากมี เป็นโรงหนัง นิทานมี ที่เล่ากัน เมื่อเส้นทาง ความเจริญ เดินมาถึง ถนนจึง ถึงหมู่บ้าน ในย่านนั้น ต้องตัดไม้ ทำลายป่า สารพัน เพื่อเปลี่ยนมัน เป็นถนน บนทางดิน เส้นทางที่ ทำถนน คนเดินผ่าน ต้องตัดลาน ร่มไทร ไม่เหลือสิ้น เพื่อถนน จึงยอมให้ ตัดไทรดิน เพื่อเจริญ มาสู่ถิ่น แผ่นดินเรา ไม่มีแล้ว ไทรร่ม เคยห่มหล้า ร่มนิทาน ของหนูล่ะ ใครจะเล่า ไม่เอาแล้ว ไอ้ถนน บนบ้านเรา หนูจะเอา ร่มนิทาน ของหนูคืน
วิจิตรวาทะลักษณ์ 7 พ.ค. 2548 13:15 น. - ID 75576 
921
1
0
7 พฤษภาคม 2548 14:58 น. - comment id 463197
ไม่มีแล้ว ไทรร่ม เคยห่มหล้า ร่มนิทาน ของหนูล่ะ ใครจะเล่า ไม่เอาแล้ว ไอ้ถนน บนบ้านเรา หนูจะเอา ร่มนิทาน ของหนูคืน ชอบมากเลย..ท่อนนี้... เขียนบอกเล่าได้ดีค่ะ...
7 พฤษภาคม 2548 18:41 น. - comment id 463293
งื้ออ กลอนนี้ ลุกทะลักเคยเอามาลงแล้วนี่ค๊าแต่ๆๆๆ ไม่เปนไรๆ กลอนเพราะ เราให้อภัย อ่านแล้วไม่เบื่อ หุหุ
7 พฤษภาคม 2548 18:49 น. - comment id 463296
เศร้า ฮือๆๆๆ So Sadddddddddd เปาะแปะ เปาะแปะ
เพื่อนเราทำได้เยี่ยมอีกแล้วครับท่าน
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
