กวีที่ไม่ใช่ กวี

วิจิตรวาทะลักษณ์

          เมื่อผู้ครอง  อำนาจ  วาดอักษร
เป็นบทกลอน  บทวี  ที่สื่อสาร
จินตภาพ  ลึกล้ำ  ดำเนินการ
จึงเกิดงาน  เกิดกวี  เป็นศรีชน
	          ด้วยดวงใจ  บริสุทธิ์  จึงรุดเลิศ
ก่อกำเนิด  บทประพันธ์  อันทรงผล
ประโลมโลก  ด้วยภาษา  ค่าควรชน
ด้วยมิ่งมนต์  แห่งกวี  ศรีแผ่นดิน
	          เพราะกวี  คือกวี  ที่ควรค่า
ใช้ภาษา  สร้างสรรค์  วรรณศิลป์
มิอวดเก่ง  อวดกล้า  ตราแผ่นดิน
ว่าตัวข้า  ไร้สิ้น  คนเทียมทัน
	          แต่บางคน  ตั้งตน  เป็นกวี
ว่าวจี  ของข้า  เลิศกว่าขั้น
แล้วยกตน  ข่มชน  คนด้วยกัน
ว่าฝีมือ  ต่ำชั้น  ไม่ทันใจ
	          ว่าวาจา  ของฉัน  นั้นชั้นเทพ
แล้วแนมเหน็บ  คนอื่น  น่าคลื่นไส้
ว่าเขียนกลอน  พร้อมฉัน  นานแล้วไย
แต่ฝีมือ  ยังไร้  ซึ่งความงาม
	          แล้วนี่หรือ  คือกวี  ที่ท่านอ้าง
คือหนทาง  แห่งกวี  จึงชี้ถาม
ว่าคำพูด  และภาษา  ที่ว่าตาม
ส่อถึงความ  เป็นกวี  นี่หรือไร
	          เราเขียนกลอน  เพราะใจรัก  อยากจะเขียน
อาจไม่เนียน  อาจไม่งาม  พอทำได้
แม้ไม่หรู  เลิศลักษณ์  ประจักษ์ใคร
แต่ออกมา  จากหัวใจ  ใช่แสร้งทำ
	          เราไม่ใช่  กวี  ที่ดีล้น
เป็นแค่คน  เขียนกลอน  ขอวอนย้ำ
อาจไม่ดี  เท่ากวี  ที่จดจำ
แต่ขอทำ  หน้าที่  นี้ต่อไป