พ่อหม้ายใจทราม

วิจิตรวาทะลักษณ์

          มีนิทาน  กาลเก่า  มาเล่าใหม่
เพื่อสอนใจ  ให้สติ  มิลืมหลง
อันโลภรัก  หลากล้วน  ชวนดำรง
ให้ลุ่มหลง  เกิดเรื่องราว  จนร้าวใจ
	          มีครอบครัว  พ่อแม่ลูก  ผูกสมัคร
อาชีพหลัก  ทำนา  และทำไร่
ลูกคนโต  เป็นหญิง  สิ่งภูมิใจ
ดูแลได้  น้องชายตน  คนสำคัญ
          เมื่อน้องชาย  อายุได้  ห้าขวบต้น
ชีวิตแม่  ก็ร่วงหล่น  ไปเสียนั่น
เหลือพ่อลูก  สามคน  บนทางตัน
ต้องฝ่าฝัน  ทำกิน  บนถิ่นไพร
	          อยู่ไม่นาน  พ่อหม้าย  ได้เหว่หว้า
อยากมีเมีย ช่วยทำนา  หาปลาให้
ได้พบพาน  สาวทองดำ  จำฝังใจ
คิดอยากได้  ร่วมห้อง  ครองชีวี
          จึงลองจีบ  สาวทองดำ  ในค่ำหนึ่ง
เธอบอกซึ่ง  อยากได้ฉัน  นั้นฟังนี่
หากเธอกล้า  ฆ่าลูกตาย  หมายชีวี
ฉันจะยอม  เป็นศรี  ภรรยา
	          หากไม่กล้า  อย่ามาพร่ำ  คำว่ารัก
จะไปไหน  ก็จัก  อย่าเห็นหน้า
ฝ่ายพ่อหม้าย  ฝังจำ  คำเธอมา
พรุ่งนี้หนา  จะหาทาง  ฝังลูกตาย
          พอรุ่งเช้า  ชวนลูกน้อย  ค่อยเดินป่า
บอกจะพา  ไปเดินดง  ส่งความหมาย
ผลไม้  ในป่านี้  มีมากหมาย
ลูกหญิงชาย  ต่างดีใจ  ได้เดินดง
	          เดินไปถึง  ป่าลึก  นึกอยากน้ำ
บอกลูกน้อย  เดี่ยวจะค่ำ  เจ้าจะหลง
พ่อจะขุด  บ่อน้ำ  บอกตามตรง
ให้เจ้าลง  หยั่งนึก  ลึกเท่าใด
          แล้วก็ขุด   ดินลง  ตรงที่ชี้ 
ลึกได้ที่  เก้าวาเป็น  เห็นจะได้
สั่งลูกสาว  คนโตนั้น  ในทันใด
ให้ลงไป  หยั่งหลุม  สุ่มกี่วา
	          ฝ่ายลูกสาว  เห็นพ่อสั่ง  ลงหยั่งหลุม
ก็โดดดุ่ม  ลงไป  ไม่กังขา
ถึงหลุมน้อย  ตะโกนออก  บอกบิดา
ว่าท่วมหัว  แล้วหนา  บิดาเอย
 	          ฝ่ายพ่อหม้าย  จับลูกชาย  ใส่หลงบ่อ
แล้วขุดดิน  ถมต่อ  โอ้พ่อเอ๋ย
เสียงพี่สาว  ร้องบอกพ่อ  อย่าถมเลย
พลางเอื้อนเอ่ย  ร้องขอ  ต่อบิดา
	          น้องชายกลัว  ร้องไห้  ไม่ยอมหยุด
พ่อก็ขุด  ดินถมกลับ  ทับถูกหน้า
เสียงร้องไห้  ระงมดัง  ทั้งพนา	
ดั่งฝืนป่า  สะเทือนใจ  ในเหตุการณ์
 	          ดินถมถึง  คอแล้ว  พ่อแก้วจ๋า
โปรดเถิดหนา  อย่าถมลง  ให้สงสาร
พ่อกลับขุด  ดินต่อ  ไม่รอนาน
เสียงวอนวาน  จากลูกน้อย  ก็ค่อยลง
	          เมื่อฆ่าลูก  ได้ดัง  ที่ตั้งไว้
เดินลัดดง  พงไพร  ไม่ลืมหลง
ถึงบ้านสาว  ทองดำ  พอค่ำลง
ก็รีบตรง  ทวงสัญญา  วาจานาง
 	          พี่มาทวง  สัญญา  ที่ว่าไว้
ลูกหญิงชาย    พี่ฆ่าได้  ไม่ขัดขวาง
มาเถิดมา  ครองครู่  อยู่ร่วมทาง
มาร่วมสร้าง  ทางรัก  ประจักษ์ใจ
	          ฝ่ายทองดำ  ฟังคำ  ที่เขาว่า
ดั่งถูกฟ้า  ฟาดหล่น  จนมอดไหม้
เจ้าเรียกตน  ว่าคน  ได้เช่นไร
ลูกในไส้  ใยกล้าฆ่า  หาสมควร
 	          ฉันเป็นใคร  หาใช่  ในสายเลือด
หากเธอเดือด  ฉันคงตาย  หมายถูกถ้วน
ไปเถิดไป  อย่าพานพบ  มารบกวน
เธอไม่ควร  เป็นคน  บนแผ่นดิน
	          ได้ฟังคำ  สาวทองดำ  กรรมเราหนอ
หัวอกพ่อ  คิดถึงลูก  ถูกถมสิ้น
โดดลงเรือน  วิ่งเข้าป่า  หาหลุมดิน
ที่ลูกเรา  ดับดิ้น  ในป่าดง
 	          โอ้ผีห่า  ตนใด  สิงใจพ่อ
จึงได้ก่อ  เหตุทราม  ในยามหลง
ถึงหลุมฝัง  ลูกน้อย  ค่อยบรรจง
เอามือลง  ขุดดินขึ้น  ฝืนชะตา
	          มือเป็นเลือด  เพราะเศษดิน  และหินปัก
ด้วยแรงรัก  ไม่ยอมถอย  คอยเสาะหา
จนพบร่าง  สองลูกน้อย  ค่อยดึงมา
แนบอุรา  ร่ำให้  ได้รำพัน
 	          ฟื้นขึ้นมา  เถิดลูกรัก  อย่าจากพ่อ
กรรมใดหนอ  พรากสองน้อย  ให้จากนั่น
คืนมากิน  ผลไม้  หลายร้อยอัน
ที่เจ้านั้น  อยากกิน  อย่าสิ้นไป
	          แล้วเอามือ  ปัดดิน  ออกจากหน้า
เห็นแต่รอย  คราบน้ำตา  มาร่ำให้
จับดูร่าง  ยังอุ่นอุ่น  วุ่นหัวใจ
จึงเป็นบ้า  วิ่งวนไป  ในพนา
 	          จบนิทาน  อันรันทด  และหดหู่
เมื่อฝ่ายผู้  เป็นพ่อ  ก่อกรรมกล้า
ฆ่าลูกน้อย  เพียงเพราะหลง  ลงกามา
เสียงประณาม  ว่าต่ำช้า  ตราแผ่นดิน
	          อันรักโลภ  โกรธหลง  หากลงแล้ว
ยึดดวงแก้ว  แห่งพระธรรม  มานำสิ้น
ก่อนจะทำ  คิดให้ถ้วน  ทวนในจินต์
แล้วจะสิ้น  กิเลสนำ  เพราะธรรมครอง 
          วิจิตรวาทะลักษณ์
          วันเสาร์ที่  12  มิถุนายน  2553