แมงปอ..ปีกบาง

กะลาสีเบจ

ราตรีกาลหว่านฟ้ามามืดคล้ำ
เมฆระบำก่อตัวระรัวฝน
ลมพายุดุดันอันตรดล
ทุกแห่งหนพื้นที่ถี่ตาราง
เจ้าจันทราลาลับอาพับแสง
ไร้เรี่ยวแรงเฉิดฉายประกายสว่าง
รังสีอ่อนผ่อนสั้นบั่นเทียวทาง
พนากลางพงไพรแสงไฟตัน
ในป่ามืดดืดดาดผงาดฝน
มีชีวีต้องผจญทนบากบั่น
เพียงหนึ่งเดียวเสี้ยวชีวิตกลางไพรวัลย์
คือแมงปอผู้ล้ารันกลั้นเดินทาง
สองปีกบินจากถิ่นไกลสู่ไพรนี้
เริ่มไร้รี่เรี่ยวแรงแซงขัดขวาง
เม็ดฝนย้ำกระหน่ำใส่ปีกใสบาง
เริ่มเลือนลางต่อชะตาที่ฝ่าฟัน
หวังฝากใจใครคนหนึ่งพึงสงสาร
เพียงไม่นานพอตื่นจะยื่นฝัน
เมื่ออาทิตย์ปริดราตรีจะจรรีพลัน
แล้วโจษจันผู้ให้เอนไหล่อิง
แผ่นใบไม้กิ่งก้านมิทานฝน
มิทานทนพายุกรุผีสิง
จะหาใครไหล่ซบสยบพิง
คงไม่มีไหล่อิงไห้พิงใจ
เพียงก้าวเดียวเอี่ยวเดินเกินจะก้าว
ปีกอ่อนร้าวขยับน้อยอิ่งอ่อยไหว
ร่างแมงปอล้อต่ำลงสู่พงไพร
กัดฟันใจขยับปีกเกินปลีกตัว
หัวและร่างดิ่งลู่สู่แผ่นพื้น
ยากจะฝืนปีกบางร้างลมรั่ว
สดับปลงดงพนายามฟ้ามัว
เป็นเศษตัวดุจธุลีกลางราตรีมาร
อุปสรรคปรักขวางวางตรงหน้า
แก้ปัญหาร้อยครั้งยังไม่ผ่าน
ได้ลงมือแก้ไขไม่ยอมแพ้พาน
แม้ต้องผลาญชีพไปไม่เสียที
.....กะลาสีเบจ (๓ พฤศจิกายน ๒๕๕๐)