** หยาดมณีสีรุ้ง **

แก้วประเสริฐ

       **  หยาดมณีสีรุ้ง  **
     ยืนรำพึงคนึงคิดจิตประหวัด
สิ่งพึงจรัสพลันพรากจากใฝ่หา
สู้อ่อนไหวดังแสงแห่งจันทรา
ลิดรอนเสน่หารำพึงคำนึงกมล
     วันเวลาล่วงผ่านสรรค์สิ่งปอง
มิเรืองรองแสนหวังยังสับสน
ดั่งสายรุ้งทาบนภาฝ่าแนววน
ลุล่วงจนซ่านจิตปลิดห่างไกล
     เปรียบชีวิตของฉันพลันแลกว้าง
พลิกสู่สร้างสิ่งปองมองสิ่งไสว
คล้ายสายฝนยามฉ่ำล้ำเลิศพิไล
แสงส่องไปน้ำหยาดสาดรุ้งจาง
     ความสล้างของชีวิตยามบิดผัน
พลันแปรนั้นสรรค์ดุจประตูขวาง
เหลือสิ่งน้อยพลิกหลงตรงทิศทาง
แสนอ้างว้างดั่งมณีเหลี่ยมสีพลอย
     ลอยละลิ่วสู่หมองปองสิ่งหมาย
แปรกลับสลายสิ่งหวังครั้งใช้สอย
หวังเพิ่มเติมเสริมสร้างวิวัฒน์คอย
ปานนกน้อยลอยนภาหาฝันเทียม
     ดั่งหยาดมณีสีรุ้งแสนพุ่งโรจน์
ความพิโรธตะวันพลันปนเหนียม
ต้องกล่ำกลืนฝืนแสงแฝงตัวเจียม
ถึงใจเปี่ยมด้วยสร้างกลางละออง
     ยิ่งพิศมองนัยน์ตาพาเศร้าหมอง
แม้นครรลองมิบรรลุสู่สิ่งสนอง
ที่วนเวียนเปลี่ยนแปรแม้สิ่งปอง
ความเรืองรองวกเว้าเคล้าปัญญา
     ดุจหินทั่งเฝ้าฝนจนเป็นแหลม
มิอาจแซมสิ่งสล้างกลางสิ่งหา
หมายชีวิตแห่งกาลเนิ่นนานมา
ล้วนนำพาเรือน้อยล่องลอยไป
     ครั้นถึงฝั่งปลายทางระหว่างสถิต
กอบเกื้อมิตรจิตสล้างกลางสดใส
ปลดปล่อยทิ้งลดวางสร้างสิ่งไป
สู่วิไลแนวทางกลางบ้านกลอน
     แม้นจะบ้าบ๊องส์บวมสวมบริสุทธิ์
มิเทียบยุทธ์เชิงกานต์สานอักษร
หมายฝันใฝ่หนุนเกื้อเอื้ออาทร
สิ่งอาวรณ์ฝากไว้บ้านไทยกลอน.
        ***   แก้วประเสริฐ.   ***