คนเคยนอน คุยกัน มันลืมยาก
จะหักมุม กุมหน้าผาก ที่ฝากฝัง
วัวเคยค้า ม้าเคยควบ จวบภวังค์
ได้ซึมซาบ นาบรวงรัง มิฟังใจ
อันขวบปี รอยโลกีย์ ที่ตีตรวน
จึ่งโหยหา ท่ากระบวน ที่ควรได้
ถ่านปะทุ ระอุระลอก กระฉอกกระจาย
สุดคนึง พึงหมาย ตายก็ยอม