** อัปลักษณ์หากมีใจ **

แก้วประเสริฐ

     **   อัปลักษณ์หากมีใจ   ***
   แค่ยลเจ้าเฝ้าคร่ำรำพันหวน
หอมอลอวลกลิ่นนางสร้างตรึงฝัน
ทาบเคล้าคลอแนบว่างระหว่างกัน
ซึ้งรำพันเวียนคิดอยากชิดนวล.
   แค่ยลเจ้าคร่ำเฝ้า        รำพัน
หวนอบกลิ่นลาวัณย์         สู่ซึ้ง
ตรึงฝันใส่ห้วงอนันต์        ผันสู่  จิตแฮ
คลอแนบกลัวโกรธขึ้ง      หลบเคล้านวลอนงค์ฯ
   เจอนางพลางเหม่อฟ้า  คนึงครวญ  แม่เอย
มิลบร้างสิ้นหวน              แน่แท้
อัปลักษณ์ก่อยากชวน       นวลสู่  เปรยแฮ
จนหวั่นคิดอ่อนแล้           ห่างเจ้าคร่ำฝันฯ
   ถ่อยกายมิขาดแท้       จิตใจ
ด้อยรักมิสดใส               บ่ไหม้
หยาดน้ำแต่วิไล              หนักยิ่ง  จริงเฮย
ใจเปี่ยมด้วยคลั่งไคล้       หมกซึ้งแด่นางฯ
   ยิ่งคิดยิ่งหวั่นแท้          ดวงกมล  พ่ายแฮ
กายร่างเขามิสน             สบร้าง
เหลือเพียงแค่ฝันจน        ใจแหลก  นวลเฮย
ลาก่อนพบอ้างว้าง           ฝากฟ้าแมนสรวง.
   แค่ยลเจ้าเฝ้าคร่ำ        พิลาสพร่ำคำนึงครวญ
อัปลักษณ์มิอาจชวน         รำลึกหวนรำพึงฝัน
   ปิยะรสสิ้นแล้ว           สิ่งเพริศแพร้วรำพึงครัน
เหม่อนางหวังกำนัล       ครั้นเสกสันต์พลันระทม
   อกเอ๋ยเวรกรรมสร้าง  จึงรกร้างพลางขื่นขม
นับวันช่างแสนตรม        ฝันระทมหทัยครวญ
   เหลือไว้ความโดดเดี่ยว   ผันสู่เปลี่ยวฤทัยชวน
หอมกลิ่นวิไลหวน              อวลสิ่งหมายให้จืดจาง.
           ***   แก้วประเสริฐ.   ***